Bayonetta 1 [Switch Review]

Σχεδόν μια δεκαετία πέρασε από την πρώτη έκδοση του Bayonetta το 2007, ένα έτος όπου είδαμε την PlatinumGames να εκδίδει τα πρώτα της παιχνίδια. Παρά τη μικρή ηλικία της εταιρείας, την ηγεσία της συντελούσαν βετεράνοι προγραμματιστές της Capcom οι οποίοι είχαν μεγάλους ρόλους στην ανάπτυξη τίτλων όπως το ResidentEvil,  ViewtifulJoe, αλλά και πιο σημαντικά το DevilMayCry.  Ως λογική συνέχεια αυτού το είδους παιχνιδιού που εκείνος έφερε στο προσκήνιο, ο Hideki Kamiya αποφάσισε να αναπτύξει το Bayonetta, έναν τίτλο που αντανακλά τον προκάτοχο του και τον βελτιώνει στα σημεία, με αποτέλεσμα έναν από τους καλύτερους τίτλους δράσης.

Ελέγχοντας την Bayonetta, την επώνυμη μάγισσα του τίτλου, βρισκόμαστε στη μέση ενός πολέμου αγγέλων και δαιμόνων, προσπαθώντας να βρούμε το δεύτερο μισό του κειμήλιου που κατέχουμε, ενώ παράλληλα ανακαλύπτουμε πως συνδέεται η πρωταγωνίστρια με τον πόλεμο αυτό, καθώς έχει χάσει της αναμνήσεις της μετά την αφύπνιση της. Για να πετύχει ο παίκτης αυτούς τους στόχους θα πρέπει να μάθει πως να χρησιμοποιεί στο έπακρο την επιθετική δεινότητα της Bayonetta, σε ένα σύστημα μαχών που είναι όσο φαντεζί όσο και εύκολο να το μάθεις, χωρίς αυτό να χαλάει τη δυσκολία του παιχνιδιού.

 

Και εκεί βρίσκεται η μαγεία του παιχνιδιού. Οι μάχες μπορούν να είναι από απλοϊκές έως και ηλιθιωδώς φαντασμαγορικές, αναλόγως με το πόσο έμπειρος είναι ο παίκτης, χωρίς να σημαίνει αυτό πως η ουσία βρίσκεται στο στυλ. Από νωρίς το παιχνίδι σε διδάσκει τα βασικά. Ένα πλήκτρο για κλωτσιές, ένα για γροθιές, ένα για ελιγμούς αποφυγής και είσαι έτοιμος. Δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο άμα θες απλά να «τερματίσεις» την ιστορία του παιχνιδιού. Έτσι όμως δεν θα ανακαλύψεις πόσα σου προσφέρει αυτός ο τίτλος, καθώς πολλοί μηχανισμοί είναι σχετικά κρυμμένοι μα αποτελούν το ζουμί του είδους.

Στη βάση όλων αυτών βρίσκεται το WitchTime, ένας μηχανισμός που επιβραδύνει το χρόνο για τους εχθρούς όποτε η Bayonetta αποφεύγει μια επίθεση στο τελευταίο δυνατό χρονικό πλαίσιο.

Αναγνωρίζοντας τις επιθέσεις που σου έρχονται είτε από τις κινήσεις των εχθρών είτε από τον ήχο που κάνουν, αυτή η επιβράδυνση χρόνου σε ανταμείβει με λίγα δευτερόλεπτα όπου οι εχθροί είναι ανήμποροι να αμυνθούν σε ότι επίθεση τους έρχεται. Ίσως ο πιο σημαντικός μηχανισμός του τίτλου, και το παιχνίδι από νωρίς φροντίζει να μάθεις καλά πως αυτή είναι η πιο χρήσιμη δύναμη της Bayonetta, και από εκεί και πέρα είναι στο χέρι του παίκτη να αναπτύξει πάνω σε αυτό το πλεονέκτημα στη μάχη.

Σε αυτό συμβάλλει αρκετά και η κριτική που σου δίνει το παιχνίδι ανά τμήματα στην κάθε πίστα. Έχοντας τρεις ξεχωριστές βαθμολογίες για Χρόνο, Combo, και Ζημιά, το παιχνίδι καθιστά ένα σύστημα επιβράβευσης που ενώ είναι ασήμαντο για την ιστορία του παιχνιδιού, για όσους θέλουν να τελειοποιήσουν τις ικανότητες τους (και να ξεκλειδώσουν έτσι κάποιο έξτρα υλικό) θα υπάρξει ως ο ύψιστος στόχος.

Σε συνδυασμό με μερικές περιπτώσεις που το παιχνίδι σου βάζει ειδικές δοκιμασίες όπως «Διάλυσε τους όλους με μονάχα 10 πατήματα κουμπιών» ή «Μην αγγίξεις το έδαφος/διατήρησε εναέριο combo», φαίνεται πως το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο για να ανταμείβει με εκπαιδευτικό τρόπο τους παίκτες που θέλουν να μάθουν το παιχνίδι στο έπακρο.

Από την άλλη πλευρά, ένα από τα λίγα μειονεκτήματα του τίτλου στο κομμάτι αυτό είναι τα QTEs μέσα στα cutscenes που στα οποία κατά πάσα πιθανότητα λίγοι θα ανταποκριθούν την πρώτη φορά που θα τα δουν, οδηγώντας σε φθηνούς θανάτους.

Όσον αφορά την παρουσίαση, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα είναι τα 60fps καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Στην οθόνη του Switch αποδίδει μαγικά με 720p και αποτελεί μοναδική φορητή εμπειρία, αλλά δυστυχώς δεν χτυπάει παραπάνω ανάλυση σε τηλεόραση, παρότι η κονσόλα θα το άντεχε, μάλλον από σχεδιαστική απόφαση. Η χρωματική παλέτα του παιχνιδιού, αν και κλίνει αρκετά προς χλωμά και σκοτεινά χρώματα, ταιριάζει με το ύφος της περιπέτειας, και η ανάλυση το αναπαριστά πολύ καλά, ακόμη και στα cutscenes όπου υπάρχει ένα φίλτρο αυξημένου κόκκου για στιλ και στην φορητή οθόνη του Wii U αυτό υπέφερε.

Στην έκδοση στο Switch βλέπουμε και τις αλλαγές που είδαμε και στο Wii U, με τις τέσσερις ενδυμασίες που ντύνουν την Bayonetta σαν τον Link, την Daisy, την Peach και την Samus. Αν και δεν φέρνουν νέες ικανότητες, σε επίπεδο παρουσίασης είναι ένα όμορφο δώρο για τους οπαδούς της Nintendo, καθώς τα Halos (το συνάλλαγμα του παιχνιδιού) μετατρέπονται σε Zelda Rupees η Mushroom Kingdom Coins, συνοδευόμενα και απο χαρακτηριστικούς ήχους απόκτησης τους μεταξύ άλλων.

 

Με συνοδεία από μια μουσική συλλογή η οποία καλύπτει από ηλεκτρονική τζαζ για το θεματικό μοτίβο της πρωταγωνίστριας έως και τις πιο κλασσικές ορχήστρες που θα περίμενε κανένας από ιαπωνικά παιχνίδια ρόλων (αν μη τι άλλο ταιριαστές σε αγγελικές μάχες), υπάρχουν μερικά ξεχωριστά κομμάτια τα οποία θα μείνουν στη μνήμη για αρκετό καιρό. Και για τους πιο νοσταλγικούς, το παιχνίδι φροντίζει να έχει και πολλαπλές μουσικές αναφορές σε παλιά παιχνίδια της Sega.

Τέλος και χωρίς να μαρτυρήσουμε την πλοκή, το παιχνίδι σε καταλαμβάνει με το στυλ του, είτε είναι η μουσική του είτε το πως πάντα τα γεγονότα εξελίσσονται από το 0 στο 100 με ξεκαρδιστικά εκρηκτικό ρυθμό. Όλα αυτά συμβάλλουν σε ένα τίτλο ο οποίος είναι από τους καλύτερους του είδους ακόμη και σχεδόν μια δεκαετία μετά.