Pikmin 1 + 2 [Switch Review]

Pikmin και Switch ξεκίνησαν μάλλον χλιαρά! Το Pikmin 3 Deluxe δεν ήταν κάτι παραπάνω από μια ακόμα μεταφορά από το Wii U, σχετικά καθυστερημένη μάλιστα (στα τέλη του 2020). Η ανακοίνωση του Pikmin 4 για το φετινό Ιούλιο αντίθετα, ήταν κάτι διαφορετικό, αφού το παιχνίδι αυτό το περιμέναμε από το 2015! Και εκεί που οι πολλοί φίλοι της σειράς ένιωθαν ήδη μια πληρότητα, στο τελευταίο Ninteno Direct είχαμε μια ακόμα έκπληξη! Pikmin 1+2 λοιπόν, άμεσα διαθέσιμα, ένα μήνα πριν την κυκλοφορία του 4! Ένα εξαιρετικό ορεκτικό πριν το κυρίως γεύμα χωρίς καμιά αμφιβολία.

Καλά όλα αυτά θα πει κάποιος, αλλά πόσο μπορούν να σταθούν παιχνίδια του 2001/2004 στο 2023; Εντυπωσιακά καλά μπορούμε με βεβαιότητα πια να πούμε μετά και το παρόν review. Υπάρχουν όμως και παραπάνω πράγματα που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να γίνουν σχετικά με τον καλλωπισμό τους, αφού μιλάμε πια για μια εικοσαετία. Φαίνεται πως το remake του Metroid Prime μας κακόμαθε! Ας δούμε τα πράγματα σιγά σιγά, αναλυτικά.

Τα παιχνίδια λοιπόν σαν αυτόνομες παρουσίες έχουν “γεράσει” πολύ καλά. Ο πολύχρωμος και χαρούμενος κόσμος τους, οι υπέροχοι χαρακτήρες του, οι πολλές έξυπνες και αστείες αναφορές, σε συνδυασμό με το εξαιρετικά ιδιαίτερο …χαρμάνι των μηχανισμών, έκαναν τον χρόνο ευγενικό μαζί τους με αποτέλεσμα να παίζονται σήμερα παραπάνω από ευχάριστα. Το πως ακριβώς παίζονται απαιτεί εξήγηση, αφού αν δεν τα έχετε παίξει, οι πιθανότητες είναι πως δεν θα έχετε παίξει οτιδήποτε ανάλογο.

Ελέγχετε τον Captain Olimar που οι κακές γλώσσες λένε πως πήρε το όνομα του από την αντίστροφη γραφή του ονόματος Mario στα Ιαπωνικά – “Olimar” (オリマー), “Mario” (マリオ). Μετά από ένα καταστροφικό ατύχημα στο διαστημικό του σκάφος S.S. Dolphin, ο …Captain προσεδαφίζεται ανώμαλα σε έναν άγνωστο πλανήτη, παρόμοιο με τη Γη, ονόματι PNF-404! Το κύριο πρόβλημά του είναι πως το σκάφος του, με το σημαδιακό όνομα (να θυμίσουμε πως “Dolphin” ήταν το κωδικό όνομα του GC), έχει διαλυθεί σε 30 κομμάτια τα οποία και πρέπει να συλλέξει. Επιπλέον η τοξική ατμόσφαιρα του πλανήτη υπαγορεύει πως όλα αυτά πρέπει να γίνουν σε 30 ημέρες, δηλαδή μια μέρα ανά κομμάτι. Το χειρότερο όμως είναι πως το περιβάλλον του πλανήτη δεν είναι ιδιαίτερα φιλόξενο για τον Olimar, ενώ και οι διαστάσεις του δεν τον βοηθάνε ιδιαίτερα, αφού αν ο PNF-404 ήταν η Γη, ο Olimar θα έμοιαζε περίπου με ένα μεσαίο …ζουζούνι!

Εδώ μπαίνουν στο κάδρο τα Pikmin, τα μικρά χαριτωμένα γηγενή πλασματάκια που μοιάζουν με ζωντανά …ραπανάκια και τα οποία όπως μαθαίνουμε από την αρχή, λειτουργούν συμβιωτικά με τον Olimar. Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει πως είναι φιλικά, πρόθυμα να βοηθήσουν και κυρίως υπάκουα στις διαταγές του. Στο παιχνίδι ελέγχεται τον Olimar και έχετε στην διάθεση σας ανά πάσα στιγμή κάμποσα Pikmin τα οποία και μπορείτε να διατάξετε να κάνουν διάφορες δουλειές για εσάς. Από το να κουβαλάνε ογκώδη αντικείμενα σαν άλλα μυρμήγκια, μέχρι να τα βάζουν με τους πολλούς τρελούς εχθρούς. Το ενδιαφέρον στο gameloop του παιχνιδιού, είναι πως ο χαρακτήρας σας, αυτός καθαυτός, δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, και πρέπει να μάθετε να ενεργείτε διά αντιπροσώπων (τα Pikmin ντε). Αυτό χαρίζει στο παιχνίδι μια Real Time Strategy (RTS) αύρα, αφού στην ουσία έχετε να διαχειριστείτε αναλώσιμους πόρους. Ωστόσο το παιχνίδι δεν είναι RTS, έχοντας έναν πολύ πιο action προσανατολισμό χωρίς να υιοθετεί κανένα από τα υπόλοιπα στοιχεία των παιχνιδιών στρατηγικής. 

Στις εξαιρετικά σχεδιασμένες πίστες του παιχνιδιού θα έρθετε αντιμέτωποι με πολλά φυσικά και τεχνητά εμπόδια με στοιχεία της φύσης (νερό, φωτιά κλπ) αλλά και με μια μεγάλη ποικιλία από ευφάνταστους εχθρούς. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος όμως είναι ο χρόνος αφού τα πάντα γίνονται στον χρονικό ορίζοντα μιας “ημέρας”. Έτσι ξεκινάτε υποτίθεται κάθε φορά το πρωί και μέχρι το βράδυ θα πρέπει να έχετε ξεπεράσει εμπόδια και εχθρούς, να έχετε βρει το ζητούμενο κομμάτι και να το έχετε τοποθετήσει στην θέση του. Αν τα καταφέρετε όλα καλά προχωράτε στην επόμενη πίστα – ημέρα. Αν όχι game over και προσπάθεια ξανά. Ο χρόνος φυσικά είναι εικονικός με την κάθε “ημέρα” του παιχνιδιού, να αντιστοιχεί χονδρικά σε ένα τέταρτο καθαρού gameplay. Συνολικά θα λέγαμε πως πρόκειται για ένα ιδιαίτερο μείγμα με στοιχεία από 3D platform, arcade, puzzle και φυσικά διαχείρισης πόρων όπως ήδη αναφέραμε.

Προχωρώντας θα ανακαλύψετε πως υπάρχουν τριών ειδών Pikmin τα κόκκινα, τα κίτρινα και τα μπλε, με τον κάθε τύπο να έχει ιδιαίτερες ικανότητες. Έτσι τα κόκκινα είναι ιδανικοί μαχητές, τα κίτρινα εκτοξεύουν βόμβες, ενώ τα μπλε είναι τα μόνα που επιπλέουν! Στο δεύτερο παιχνίδι έχουμε δύο ακόμα είδη τα άσπρα και τα μοβ. Γενικά το δεύτερο παιχνίδι είναι σημαντικά εμπλουτισμένο με αρκετά παραπάνω περιεχόμενο. Πέρα από τον Olimar υπάρχει και δεύτερος playable χαρακτήρας ο αδερφός του …Louie, υπάρχουν δύο διαφορετικά κλιμακωτά end game, και δύο διαφορετικά modes παιχνιδιού, πράγματα που προσθέτουν ώρες gameplay ειδικά αν είστε τελειομανείς. Τα δύο modes έχουν να κάνουν με ένα challenge mode με 30 επιπλέον προκλήσεις και ένα 2 player coop PvE mode. Τα παιχνίδια είναι σχετικά μικρά και δεν κυκλοφόρησε ποτέ κάποιο έξτρα περιεχόμενο για αυτά. Να υπολογίζετε πάνω κάτω 10 και 20 ώρες για το καθένα αντίστοιχα.

Η σειρά αποτελεί πνευματικό τέκνο του αειθαλή Shigeru Miyamoto ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ την αδυναμία του σε αυτή. Παρά την υψηλή της εύνοια όμως, εμπορικά δεν κατάφερε σπουδαία πράγματα. Φαίνεται πως κατά την γέννηση του Olimar στο Κιότο, οι Μοίρες είχαν ρεπό, αφού η λέξη “γκαντεμιά” είναι μάλλον λίγη για να περιγράψει το πρόγραμμα κυκλοφορίας! Τα δύο πρώτα παιχνίδια που εξετάζουμε εδώ, γεννήθηκαν στο αποτυχημένο εμπορικά Gamecube, μετά για κάποιο λόγο η Nintendo προσπέρασε το Wii, για να προσγειωθούν και πάλι στο Wii U! Συνεπώς το ότι και τα τρία αυτά παιχνίδια κατάφεραν να ξεπεράσουν, έστω δύσκολα ,το ένα εκατομμύριο πωλήσεις, ίσως τελικά να μην είναι και τόσο κακό. Σίγουρα δεν είναι κακή πάντως η φήμη της σειράς μεταξύ των fan, αφού όσοι έχουν ασχοληθεί μιλάνε με τα καλύτερα λόγια. 

Σχεδιαστικά έχουμε έναν απίστευτα ευρηματικό κόσμο που σφύζει από ζωντάνια. Τα pikmin είναι τρομερά χαριτωμένα στον σχεδιασμό τους, το animation τους, τους ήχους τους και γενικότερα τον τρόπο που αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον. Δεν είναι όμως τα μόνα. Ο Captain Olimar, το περιβάλλον, ακόμα οι εχθροί συνθέτουν μια πολύχρωμη, χαριτωμένη, αλλά και θανατηφόρα παιδική χαρά στην οποία ο παίκτης παλεύει με τους σφιχτούς μηχανισμούς να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Μιλάμε για δύο τίτλους που “μυρίζουν” από μακριά Nintendo και μας χάρισαν στην εποχή τους, αρκετές εμβληματικές εικόνες όπου τα μικροσκοπικά pikmin τα βάζουν με θανατηφόρες  υπερμεγέθεις …πασχαλίτσες, τεράστια φρούτα και κουτάκια αναψυκτικών να φράζουν δρόμους και να προσφέρουν πόρους και πολλά άλλα αντίστοιχης θεματολογίας.

Οι σταρ του σόου είναι φυσικά τα ίδια τα pikmin. Δεν είναι απλώς πανέμορφα, χαριτωμένα και όλα αυτά τα συνήθη κλισέ που λέμε στα reviews, αλλά κάτι πολύ παραπάνω. Έχουν προσωπικότητα και χαρακτήρα και σε κάνουν να τα συμπαθείς και να νοιάζεσαι για αυτά! Δεν μοιάζουν δηλαδή σε τίποτα με τις απρόσωπες μονάδες κάποιου Command & Conquer παιχνιδιού, όπου το μόνο που σε νοιάζει είναι να έχεις αρκετές από αυτές, να κάνεις τη δουλειά σου. Θα τα δείτε να μένουν πίσω αφού βραδιάζει, να τα τρώει ένας θυμωμένος εχθρός, να καίγονται ή να πνίγονται και κάτι θα ραγίσει μέσα σας, δεν πα να έχετε άλλα 100! Είναι αυτή η λεπτή διαχωριστική γραμμή που χωρίζει ένα απλά καλοσχεδιασμένο παιχνίδι από ένα σπουδαίο, μια γραμμή που η Nintendo έχει αποδείξει πως ξέρει πολύ καλά να περνάει.

Ο παράγοντας που ολοκλήρωνε όλα αυτά, ήταν ο τομέας της παρουσίασης και η αλήθεια είναι πως τα παιχνίδια αυτά βασίζονται εκ σχεδιασμού σε αυτήν. Τα γραφικά λοιπόν ήταν κορυφαίας ποιότητας για τότε, στην κορυφή ουσιαστικά του console gaming της εποχής. Βοηθούσε και η θεματολογία, η οποία είχε μια κάπως 3D animation αισθητική, τύπου Toy Story, μακριά από απαιτήσεις σκληρής αληθοφάνειας. Δυστυχώς εν έτη 2023 τα γραφικά αυτά αδυνατούν, αναμενόμενα, να εντυπωσιάσουν. Ίσως αν γινόταν μια μεγαλύτερη προσπάθεια αναδημιουργίας αρκετών από τα assets, αλά Metroid Prime, να μιλάγαμε αλλιώς, εδώ όμως ξεκάθαρα δεν έχουμε κάτι τέτοιο.

Στην οθόνη μας βλέπουμε απλώς ένα GC παιχνίδι, με τις καταβολές να είναι εμφανέστατες ακόμα και στα όχι ιδιαίτερα εξασκημένα μάτια. Εννοείται υπάρχει upscale και υποστήριξη για τις  αναλύσεις του NSW (1080p/720p για docked και portable mode). Προφανώς μιλάμε για port της Wii New Play Control έκδοσης, αφού πέρα από τις wide αναλύσεις θα βρούμε επιπλέον υποστήριξη για motion controls (σημαντική προσθήκη αυτή καθώς πολλοί από τους fan το προτιμούν έτσι) και κάποια λίγα, καλύτερα textures. Επιπλέον υπάρχουν ορισμένα ανασχεδιασμένα στοιχεία του UI, καθώς και κάποιες μικρές προσθήκες στον χειρισμό “κλεμμένες” από το Pikmin 3. Η απόδοση είναι φυσικά απόλυτα σταθερή χωρίς “κομπιάσματα” αλλά και αυτή παραμένει πιστή στα αρχικά στα 30fps, δείγμα πως δεν έχουν πειραχθεί τα ενδότερα της μηχανής. 

Ο ήχος είναι πιστή μεταφορά του αρχικού χωρίς όμως αυτό να ενοχλεί αφού είναι εξαιρετικός και υποστηρίζει όμορφα τον χαρακτήρα και την ατμόσφαιρά των παιχνιδιών. Μια μικρή ρυτίδα που προδίδει ηλικία, είναι η έλλειψη από voice overs χαρακτηριστικό δείγμα των παιχνιδιών της εποχής, αλλά όπως είπαμε αυτό δεν ενοχλεί ιδιαίτερα.

Τα παιχνίδια “ζυγίζουν” λίγο πάνω από 1GB το καθένα, δείγμα και αυτό του αδύναμου τεχνικού τους τομέα. Τουλάχιστον είναι φιλικά προς την SD κάρτα σας! Κατεβαίνουν αυτόνομα και παίζονται χωριστά πράγμα καλό για την διαχείριση τους. Κοστίζουν 50€ ως πακέτο μια τιμή που θα μπορούσε να ήταν καλύτερη αναλογιζόμενοι την δουλειά που (δεν) έχει γίνει στο κομμάτι του remaster. Τα καλά νέα εδώ, είναι πως διατίθενται και χωριστά στην τιμή των 30€ το καθένα, πράγμα που προσθέτει ευελιξία σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει την σειρά χωρίς να ξοδευτεί πολύ.

Συμπεράσματα

Οι συλλογές αυτές μας αρέσουν και δεν είναι κακό να το παραδεχθούμε. Η δυνατότητα που δίνουν στον gamer να παίξει κυριολεκτικά όλα τα παιχνίδια μιας σειράς, είναι κάτι που μας συγκινεί και δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν γίνεται συχνότερα (εντάξει υπήρχε και τα Hey! στο 3DS και Bloom στα κινητά αλλά δύσκολα θα τα ονομάζαμε κανονικά παιχνίδια της σειράς). Ωστόσο η συγκεκριμένη συμπάθεια οφείλει να μη θολώνει την κρίση για το συγκεκριμένο προϊόν και αυτό ακριβώς θέλουμε να πιστεύουμε πως κάναμε.

Τα παιχνίδια αυτά λοιπόν, έρχονται από μια άλλη εποχή, όχι πολύ μακρινή αλλά ούτε και κοντινή πια. Είναι δύο παιχνίδια που ίδρυσαν, μια από τις δημοφιλείς σειρές της Nintendo και ταυτόχρονα δύο εξαιρετικά παιχνίδια τα οποία οι fan δίκαια αγάπησαν και ας μην έχουν συγκλονίσει τις αγορές με τις πωλήσεις τους. Συνεπώς η επανέκδοση τους έχει νόημα, αν μη τι άλλο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι! Το γεγονός ότι τα παιχνίδια αυτά δείχνουν ανέλπιστα φρέσκα ακόμα και σήμερα εγγυάται πως όποιος θέλει να τους δώσει μια τίμια ευκαιρία σήμερα, θα περάσει καλά και τελικά θα καταφέρει να έχει μια πρώτης τάξεως εισαγωγή στην σειρά.

Από την άλλη όμως, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και τις ελλείψεις. Η προσπάθεια που έγινε για να έρθουν ομαλά στο σήμερα, ήταν η ελάχιστη δυνατή. Τα υπόλοιπα είναι μια χαρά, σαν να μη πέρασε μια μέρα, και είναι ικανά να κάνουν προσβάσιμα τα παιχνίδια σε ένα νεότερο κοινό, όμως στο κομμάτι των γραφικών τα παιχνίδια δείχνουν παλιά και δεν προσπαθούν καν, να το “κλέψουν”. Δεν είναι άσχημα, μια χαρά λειτουργικά είναι. Όμως στην εποχή τους ήταν κάτι πολύ παραπάνω, συνεπώς η συνολική τους τότε αίσθηση, δεν μπορεί να μεταφερθεί στο σήμερα επαρκώς.

Τέλος θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά την CD Media για την ευγενική και έγκαιρη παραχώρηση κωδικού για τις ανάγκες του παρόντος review!