Fire Emblem Awakening

Τι να πρωτοπεί και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς για τη σειρά Fire Emblem! Το πνευματικό παιδί και καμάρι της Intelligent Systems, μόλις πριν λίγες μέρες έκλεισε τα 23 χρόνια ζωής. Μιλάμε δηλαδή για μια σειρά η οποία γεννήθηκε την εποχή του NES και από τότε δεν …ξαπόστασε ποτέ. Αντίθετα μας δίνει σταθερά, αξιόλογα παιχνίδια σε όλες (σχεδόν) τις κονσόλες της Nintendo.

 

Έχουμε και λέμε. Τρεις τίτλοι στο NES (1990,1992,1994), δύο στο SNES (1996,1999), τρεις στο GBA (2002,2003,2004), από ένα σε GameCube και Wii (2005,2007) καθώς και 2 remakes στο DS (2008 και 2010). Όλοι μαζί μας κάνουν τους 12 συνολικά κύριους τίτλους της σειράς. Το Awakening αποτελεί λοιπόν το 13^ο και καθόλου γρουσούζικο διάδοχο της δυναστείας!

Η αλήθεια βέβαια είναι, πως παρά τη βαριά ιστορία της, η σειρά ποτέ δεν έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στη Δύση. Χαρακτηριστικό είναι πως χρειάστηκαν 13 ολόκληρα χρόνια και 6 χαμένα παιχνίδια για να δούμε τη πρώτη επίσημη κυκλοφορία σε Ευρώπη και Αμερική. Μιλάμε για το δεύτερο παιχνίδι του GBA, το οποίο κυκλοφόρησε ως «σκέτο» Fire Emblem το 2003. Υπεύθυνη για αυτό, είναι η παροιμιώδης ατολμία της Nintendo που την κάνει κάποιες φορές να φοβάται υπερβολικά πολύ τις πολιτισμικές διαφορές Δύσης – Ανατολής. Ατολμία που στέρησε πολλές φορές στο παρελθόν, διαμάντια της δεύτερης από την πρώτη.

 

Με το Awakening όμως φαίνεται πως για πρώτη φορά είναι έτοιμη να αφήσει πίσω της αυτή την κακιά συνήθεια του παρελθόντος. Δεν είναι ότι κυκλοφορεί τον τίτλο στα μέρη μας. Αυτό συμβαίνει από το 2003. Είναι κυρίως το ότι αυτή τη φορά δείχνει να τον πιστεύει πολύ και έχει αναβαθμίσει σημαντικά τη παραγωγή του.

 

Κατά πως φαίνονται τα πράγματα λοιπόν, ο στόχος είναι μέσα από ένα «μεγάλο» τίτλο (με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό) να συστήσει ξανά τη σειρά σε Ανατολή και Δύση. Το πόσο το καταφέρνει θα το ανακαλύψετε στις γραμμές που ακολουθούν. Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά στη θέση σας, γιατί το ταξίδι ξεκινάει.

 

Το παιχνίδι ξεκινάει εντυπωσιακά με μια δραματική σκηνή. Βρισκόμαστε λοιπόν στο μέσο της μεγάλης τελικής μάχης! Μια μάχη που δίνεται ανάμεσα στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές και αχώριστους συντρόφους από τη μία και το μεγάλο κακό από την άλλη.

 

Αφού γίνουν διάφορα και η μάχη τελειώνει με τον τρόπο που τελειώνει (όχι, δε θα σας spoilάρω ούτε την εισαγωγή!), το παιχνίδι μας πηγαίνει χρονικά μερικά χρόνια πίσω, ώστε σαν flashback, να ζήσουμε ξανά τα γεγονότα που οδήγησαν στο σημείο που ήμασταν πριν.

 

Μεταφερόμαστε λοιπόν, σε ένα πολύ πιο ήσυχο και ειρηνικό περιβάλλον στην εξοχή. Εκεί, το βασιλόπουλο του παραμυθιού (ο Chrome, ο ένας από τους δύο) με τη συνοδεία του βρίσκουν αναίσθητο το δικό μας προσωπικό χαρακτήρα (ο δεύτερος). Αφού τον συνεφέρουν διαπιστώνουν πως ο τελευταίος πάσχει από αμνησία και δε θυμάται απολύτως τίποτα.

 

Ο Chrome παρά τις αντίθετες εισηγήσεις αποφασίζει να εμπιστευθεί το χαρακτήρα μας και να τον πάρει μαζί του. Σταδιακά ως μέλος πια της συνοδείας του Chrome, αποδεικνύει πως διαθέτει ένα πολύ μεγάλο στρατηγικό ταλέντο εξαιρετικά χρήσιμο κατά τις μάχες. Οι καιροί βλέπετε, έχουν αλλάξει και έχουν αρχίσει να γίνονται δύσκολοι.

 

Με τον τρόπο αυτό οι δύο πρωταγωνιστές έρχονται κοντά και έτσι αρχίζει να αναπτύσσεται μια πολύ δυνατή σχέση και φιλία ανάμεσά τους. Με φόντο τη σχέση αυτή κυρίως, θα δούμε να ξεδιπλώνονται όλα τα ιστορικά γεγονότα που θα σημαδέψουν τη μοίρα και την πορεία των πρωταγωνιστών, αλλά και της χώρας ολόκληρης και που τελικά θα οδηγήσουν στη κορύφωση του φινάλε. Οι περιπέτειες τους είναι πάρα πολλές και οι ανατροπές ακόμα περισσότερες, αλλά τα υπόλοιπα καλά θα κάνετε να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Το σενάριο ήταν πάντα βασικό συστατικό των παιχνιδιών Fire Emblem και αυτό δε θα μπορούσε να αλλάξει και στο Awakening. Νομίζω πως ακόμα και από τη σύντομη περιγραφή του, είναι αρκετά καθαρό πως έχει δοθεί ιδιαίτερη φροντίδα στο κομμάτι αυτό. Οι χαρακτήρες είναι όλοι δουλεμένοι και διαθέτουν την απαραίτητη «προσωπικότητα» που θα σε κάνει να δεθείς μαζί τους.

 

Επιπλέον η ιστορία αυτή καθαυτή, έχει όλα τα χαρίσματα για να σε κρατήσει. Ανατροπές, σασπένς και συγκίνηση υπάρχουν στις σωστές ποσότητες. Όλα αυτά απλωμένα σε έναν επικό καμβά, ο οποίος αν και διαθέτει τα γνωστά συστατικά (βασιλόπουλα, μύθοι, διαβολικοί κακοί, δράκος κλπ) αποφεύγει τα υπερβολικά κλισέ και κατορθώνει τελικά να δείχνει αρκετά original και ενήλικος.

 

Διαφωνίες σε σχέση με το σενάριο υπάρχουν, αλλά είναι δευτερεύουσας σημασίας. Έτσι, κάπου στη μέση, η ιστορία δείχνει να απλώνει λίγο παραπάνω από όσο πρέπει. Ευτυχώς για λίγο. Επίσης κάποιο από τα σεναριακά ευρήματα μου φάνηκε κάπως υπερβολικό. Πταίσματα συνολικά, ειδικά αν σκεφτούμε το τι έχουμε δει κατά καιρούς από τίτλους με Ιαπωνική προέλευση.

 

Σε κάποια κομβικά σημεία της ιστορίας θα απαιτηθεί η γνώμη σας για το τι πρέπει να γίνει. Ωστόσο αυτό είναι ένα επουσιώδες χαρακτηριστικό μιας και δε δίνουν τελικά εναλλακτικά μονοπάτια όπως θα περίμενε κάποιος, ούτε υπάρχει κάποια άλλη επίπτωση. Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί το τέλος του παιχνιδιού στο οποίο η αντίστοιχη ερώτηση δίνει δύο αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους φινάλε.

 

Είπαμε στην εισαγωγή πως ο τίτλος αντιπροσωπεύει μια μεγάλη παραγωγή και αυτό σίγουρα δεν είναι υπερβολή. Το πρώτο πράγμα λοιπόν που κάνει εντύπωση μόλις έρθετε σε επαφή με το τίτλο είναι το πόσο προσεγμένα είναι όλα αυτά που έχουν σχέση με τη παρουσίαση του.

 

Από τη εισαγωγικό βίντεο και το logo (ναι το logo!) μπορεί να καταλαβαίνει ένα έμπειρο μάτι, πόσο προσοχή έχει δοθεί και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Τα γραφικά εντυπωσιάζουν περισσότερο με την καλλιτεχνική διεύθυνση τους, παρά με τα τεχνικά επιτεύγματα τους. Ειδικά όσοι αγαπάτε τη τεχνοτροπία των Manga/Anime είναι σίγουρο πως εδώ θα βρεθείτε στο στοιχείο σας και ο έρωτας θα έρθει με την πρώτη ματιά. Υπάρχει ένα θεματάκι με τα 3D μοντέλα των χαρακτήρων στα animation των μαχών, αλλά ειλικρινά είναι τόσο δευτερεύον που δεν αξίζει μεγαλύτερης αναφοράς.

 

Τα « κινηματογραφικά» cut scenes δεν είναι τόσο συχνά όσο θα ήθελα και το κομμάτι αυτό (όπως και αυτό των voice over) είναι από τα ελάχιστα που μας θυμίζουν πως μιλάμε για φορητό μηχάνημα με τους ανάλογους τεχνικούς περιορισμούς. Αυτά που υπάρχουν όμως κάνουν τη διαφορά και προσθέτουν τόνους συναισθήματος!

 

Εξίσου εντυπωσιακός είναι ο σχεδιασμός των πεδίων των μαχών και υπήρξαν αρκετές φορές που μου ήρθαν αυθόρμητα επιφωνήματα θαυμασμού για αυτό που έβλεπα στις οθόνες μου (πχ με τα καιρικά φαινόμενα, τους φωτισμούς κλπ). Ενισχυτικά με όλα τα παραπάνω λειτουργεί και το 3D, το οποίο όχι μόνο δε κουράζει κάπου, αλλά αντίθετα ενισχύει απίστευτα τη ζωντάνια των όσων διαδραματίζονται μπροστά σας. Αν δεν έχετε σοβαρό πρόβλημα με το 3D του 3DS, μη σκεφτείτε καν να το βάλετε στο off.

 

Το κλου της υπόθεσης όμως είναι η μουσική στην οποία ο τίτλος απλά …ζωγραφίζει. Ο,τι και να πούμε εδώ είναι πραγματικά λίγο. Ορχηστρική από την αρχή ως το τέλος φτάνει σε πρωτόγνωρα επίπεδα, ειδικά στις τελευταίες μάχες. Νομίζω πως τόσο στο επίπεδο των συνθέσεων όσο και των ενορχηστρώσεων, το παιχνίδι προσφέρει κάποια απολύτως κορυφαία tracks. Πιστεύω πως ο τίτλος αυτός θα γίνει αναφορά στο θέμα των gaming soundtracks γενικότερα. Δημήτρη σου έχω υλικό για τα διαλείμματα των Nincast!

Για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι βέβαια, πρέπει να πούμε πως υπάρχουν μουσικά θέματα και μοτίβα που επαναλαμβάνονται και τελικά κουράζουν. Για ένα παιχνίδι, όμως, στο οποίο θα περάσατε δεκάδες ώρες στα μενού του, φοβάμαι πως κάτι τέτοιο είναι μάλλον αναπόφευκτο και δυσκολεύομαι να του το καταλογίσω.

 

Τα voice over είναι καλά αλλά σχετικά φτωχά, αφού δε καλύπτουν το σύνολο των διαλόγων. Εκεί που υπάρχουν πάντως προσθέτουν πολύ σε ζωντάνια. Θετικό το ότι υπάρχει δυνατότητα επιλογής της Ιαπωνικής γλώσσας για τους πιο μερακλήδες!

 

Τέλος ο χειρισμός και η οργάνωση των menu είναι άψογα και δε προβληματίζουν ούτε στο ελάχιστο. Σε αυτό βοηθάει πολύ η δεύτερη οθόνη, μιας και σε παιχνίδια με το βάθος (κρατήστε τη λέξη) του Awakening η touch screen είναι πραγματική ευλογία. Αν και δε θα έχετε πρόβλημα να παίξετε το παιχνίδι μόνο με το σταυρό και τα «Α» «Β», καλά είναι να δώσετε λίγη προσοχή παραπάνω, στο UI γιατί χρησιμοποιούνται τα πάντα και μπορούν να σας κάνουν τη ζωή πολύ πιο εύκολη.

 

Μέχρι τώρα απέφυγα επιμελώς να μιλήσω για τους gameplay μηχανισμούς του παιχνιδιού και φυσικά αυτό, μόνο τυχαίο δεν είναι! Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο είναι μάλλον άχαρο, μιας και το να καλύψει κανείς τους μηχανισμούς της σειράς FE σε χώρο ενός game review μοιάζει με το να προσπαθεί να διηγηθεί την Αγία Γραφή σε διαφημιστικό trailer!

Άχαρο μεν, απαραίτητο δε, οπότε …δώσ’ του κλώτσο να γυρίσει:

Χωρίς αμφιβολία το βασικότερο συστατικό ενός παιχνιδιού FE είναι οι χαρακτήρες του. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτούς και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το παιχνίδι αρχίζει και τελειώνει σε αυτούς. Το Awakening λοιπόν, σαν γνήσιο τέκνο της σειράς, κληρονομεί ένα απίστευτα δουλεμένο και βαθύ σύστημα χαρακτήρων. Κάθε χαρακτήρας λοιπόν προσδιορίζεται από ένα σετ από χαρακτηριστικά:

 

Υπάρχουν τα στοιχειώδη (όνομα, φωτογραφία, φύλο, class), τα βασικά (level, health points, experience points, movement, skills, weapons, weak) καθώς τα απαραίτητα stats. Δεν λείπει το inventory (μέχρι πέντε αντικείμενα ταυτόχρονα χώρια αυτά της κεντρικής αποθήκης). Ακούγεται κάπως χαοτικό αλλά δεν είναι. Βασικός λόγος είναι πως όλα (μα όλα!) τα χαρακτηριστικά έχουν σημαντικό λόγο ύπαρξης. Μόλις εξοικειωθείτε λίγο με τους μηχανισμούς στις μάχες θα ψάχνετε μόνοι σας να τα βρείτε!

Το leveling και η εξέλιξη των χαρακτήρων γίνεται όπως θα περίμενε κάποιος. Όσο συμμετέχουν στη δράση αυξάνουν οι XP, ανεβαίνει το level και τελικά βελτιώνονται τα stats. Καθοριστικό ρόλο παίζει η class, αφού χαρακτήρες με διαφορετικές class έχουν εντελώς διαφορετική πορεία και συμπεριφορά. Υπάρχουν πολεμιστές διαφόρων ειδών (ιππότες, ξιφομάχοι, τοξότες, κλπ), μάγοι, ιερείς, κλέφτες, healers μέχρι και χορευτές, (και φυσικά πολλοί άλλοι ακόμα) όλοι με τα δικά τους στρατηγικά πλεονεκτήματα.

Η σημαντικότερη προσθήκη σε σχέση με παλιότερους τίτλους, είναι αναμφίβολα το σύστημα σχέσεων των χαρακτήρων. Βασίζεται στο γεγονός πως για πρώτη φορά υπάρχει η δυνατότητα σχηματισμών στο πεδίο της μάχης ή ακόμα και προσωρινή σύνθεση δύο διαφορετικών μονάδων σε μία ισχυρότερη. Αυτό πέρα από τα τακτικά αποτελέσματα, ανεβάζει και το θερμόμετρο στις διαπροσωπικές σχέσεις! Χαρακτήρες με έντονη λοιπόν προϊστορία εδραιώνουν δυνατότερες σχέσεις, με αποτέλεσμα η συνεργασία τους να γίνεται αποδοτικότερη!

Αν οι χαρακτήρες αυτοί ανήκουν στο ίδιο φύλο τότε το πράγμα σταματάει κάπου εδώ. Αν όμως ανήκουν στο αντίθετο, τότε το παιχνίδι προχωράει ένα βήμα παραπάνω και έτσι φτάνουμε στον έρωτα και τελικά στο γάμο! Το ενδιαφέρον είναι πως ο γάμος, ως γνωστό, οδηγεί στα παιδιά οπότε το παιχνίδι μετά από τους γάμους φροντίζει να μας τροφοδοτεί με το νέο αίμα, δηλαδή με τα βλαστάρια της αρχικής παρέας μας! (όχι, διαζύγια και αποτυχημένοι γάμοι, ευτυχώς, δεν υπάρχουν!)

 

Το στοιχείο αυτό είναι εξαιρετικά επιτυχημένο μιας και προσθέτει βάθος στους μηχανισμούς της μάχης, αλλά και επιπλέον περιεχόμενο μιας και πάνω στο μηχανισμό αυτό βασίζονται αρκετοί unlockables χαρακτήρες και άλλες τόσες αποστολές.

Τεράστια είναι η ποικιλία που υπάρχει στα όπλα. Βέλη, σπαθιά, λόγχες, τσεκούρια, μαχαίρια, σφυριά καθώς και μαγείες όλων των ειδών βρίσκονται παντού στο παιχνίδι. Όλα αυτά σε άπειρες παραλλαγές! Το κάθε ένα έχει το δικό του σετ από χαρακτηριστικά και προορίζεται για συγκεκριμένες class μόνο. Δεν έχουν όλοι πρόσβαση σε όλα. Εκτός από τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που κουβαλάει το κάθε όπλο «από τη μάνα του», υπάρχει χώρος και για τροποποιήσεις, αφού με το ανάλογο τίμημα ο σιδηρουργός μπορεί να κάνει βελτιώσεις σε ήδη υπάρχοντα όπλα.

Τέλος υπάρχει και μια πλειάδα από αντικείμενα, από τα πιο απλά (πχ αυτά που μας ανεβάζουν λίγο τα HP κατά τη διάρκεια της μάχης) μέχρι τα πιο πολύτιμα (πχ αυτά που ανεβάζουν άμεσα τα stats κάποιου χαρακτήρα ή αναβαθμίζουν τη κλάση του). Όπλα και αντικείμενα είναι αναλώσιμα, δηλαδή έχουν συγκεκριμένο αριθμό χρήσεων και δε κρατάνε για πάντα. Τα βρίσκουμε τόσο στα πεδία των μαχών από τους αντιπάλους, όσο και σε καταστήματα. Φυσικά τα πιο πολύτιμα από αυτά, είναι σπάνια και πανάκριβα.

Αν από τα παραπάνω βγάλατε το συμπέρασμα πως μιλάμε περίπου για ένα κανονικό jRPG, τότε ετοιμαστείτε να αναθεωρήσετε. Το στήσιμό του και ο τρόπος που «παίζει» θυμίζει περισσότερο strategy game. Η δομή λοιπόν στην κανονική campaign είναι:

Χάρτης – Επιλογή Αποστολής – Μάχη – Cut Scene – Χάρτης και όλο πάλι από την αρχή.

Μιλάμε δηλαδή για μια αρκετά γραμμική διαδικασία. Στο χάρτη διαλέγουμε πια από τις αποστολές που έχουμε ξεκλειδώσει επιθυμούμε να παίξουμε. Οι αποστολές χωρίζονται κυρίως σε βασικές και side story. Η κάθε βασική ανοίγει όταν τελειώσουμε τη προηγούμενη της (τα side story με πιο σύνθετες συνθήκες). Δε μπορούμε να επαναλάβουμε αποστολή που έχουμε τελειώσει, υπάρχουν όμως επιλογές για grinding (συμμορίες που εμφανίζονται τυχαία στο χάρτη, τα DLC πακέτα κ.α.).

 

Φυσικά το κυρίως πιάτο σε όλα αυτά είναι η μάχη. Μόλις λοιπόν επιλέξουμε κάποια αποστολή μπαίνουμε σε mode μάχης. Εδώ ο παίκτης βλέπει τα πάντα από ψηλά. Οι χάρτες είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Πάντα όμως αυτοί χωρίζονται νοητά, σε τετράγωνα όπως περίπου γίνεται με μια σκακιέρα.

 

Στην αρχή, τοποθετούνται σε συγκεκριμένες θέσεις οι δικοί μας χαρακτήρες, οι αντίπαλοι και οι ουδέτερες δυνάμεις αν υπάρχουν. Πριν ξεκινήσουμε έχουμε τη δυνατότητα να παρατηρήσουμε το πεδίο και τη διάταξη των δυνάμεων. Μπορούμε επίσης να επιλέξουμε τους χαρακτήρες που θα συμμετέχουν (μπορούμε να πάρουμε όσους θέλουμε μέχρι ένα συγκεκριμένο νούμερο) καθώς και τον εξοπλισμό που θα κουβαλάνε. Μπορούμε τέλος να αλλάξουμε τη διάταξή τους, καθορίζοντας ποιος χαρακτήρας θα καταλάβει τη κάθε θέση.

 

Αφού τελειώσουμε με τα διαδικαστικά (ευτυχώς υπάρχουν πολλές αυτοματοποιήσεις για αυτά), η μάχη ξεκινάει.

 

Εδώ πλέον μιλάμε για ένα καθαρό turn based tactical strategy. Πρώτοι παίζουμε εμείς. Σε κάθε γύρο έχουμε πρόσβαση σε όλες μας τις μονάδες τις οποίες μπορούμε να μετακινήσουμε και αν φτάσουμε σε απόσταση βολής από αντίπαλο, να του επιτεθούμε. Η μετακίνηση γίνεται μόνο οριζόντια και κάθετα. Όχι διαγώνια. Όταν μια μονάδα εξαντλήσει τα περιθώρια δράσης της μαυρίζει και περιμένει τον επόμενο γύρο. Αυτό συνήθως συμβαίνει μετά από μια επίθεση ή αφού μόνοι μας επιλέξουμε το “wait”. Πέρα από μετακίνηση και επίθεση υπάρχουν και άλλες επιλογές δράσης, όπως ανταλλαγή αντικειμένων, ένωση με άλλες μονάδες, ομιλία σε αντιπάλους ή npc (εξαιρετικά χρήσιμο, όταν γίνεται) και αρκετά ακόμα.

Δεν υπάρχουν χρονικοί περιορισμοί, συνεπώς ο παίκτης έχει όλο το χρόνο μπροστά του για να σχεδιάσει και να εκτελέσει τις καλύτερες δυνατές κινήσεις. Αν επιτεθείτε σε αντίπαλο γίνεται μια μάχη μεταξύ τους, το αποτέλεσμα της οποίας εξαρτάται κυρίως από τα χαρακτηριστικά των εμπλεκομένων και των θέσεων και δευτερευόντως από τη τύχη.

 

 

Υπάρχουν πολλά που πρέπει να έχετε στο μυαλό σας. Η διαμόρφωση του τοπίου (πχ τα δάση και τα κάστρα προσφέρουν πλεονέκτημα στη μονάδα που τα έχει σαν βάση), η αντιπαράθεση όπλων (πχ προτιμάμε να χτυπήσουμε αντίπαλο με ξίφος με μονάδα μας που έχει λόγχη – βλέπε και τα τρίγωνα των όπλων στην εικόνα), το βεληνεκές των όπλων, η τακτική και ο στόχος μας (άλλο να οχυρωθούμε πίσω από μια γέφυρα ή ένα στενό και άλλο βιαζόμαστε για κάποιο λόγο) και πολλά άλλα.

 

Όταν τελειώσει ο γύρος μας, ακολουθεί η CPU με τις δικές της κινήσεις. Αν κάποιος χαρακτήρας μηδενίσει τα HP κατά την μάχη, τότε φυσικά πεθαίνει και φεύγει. Συνήθως χρειάζεται απλά να νικήσουμε όλους τους αντιπάλους ή έστω τον αρχηγό τους (παρόμοιο στη πράξη). Πρωτοτυπίες υπάρχουν. Άλλες φορές πρέπει να διασώσουμε κάποιους npc που τους έχουν στριμώξει οι κακοί, άλλες μπορούμε να μιλήσουμε με κάποιο αντίπαλο και να τον κάνουμε να αυτομολήσει κλπ!

 

Συνολικά η μάχη είναι αψεγάδιαστη. Το σύστημα όπως είπαμε είναι βαθύ και απόλυτα εθιστικό. Επιπλέον όμως είναι ισορροπημένο και τίμιο. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις όλα έχουν θετικά και αρνητικά. Αυτό φυσικά αυξάνει κατακόρυφα τον ρεαλισμό και τη πρόκληση. Καλό βαθμό παίρνει η ΑΙ της CPU, τουλάχιστον στο hard που το έπαιξα εγώ. Κοιτάει συνήθως να απομονώσει τις πιο αδύναμες μονάδες και επιτίθεται σε αυτές κατά κύματα. Θετικό επίσης πως δε θα νιώσετε ποτέ να σας κλέβει (φτηνό κόλπο που βλέπουμε συχνά). Όσες φορές έχασα κόσμο (και έχασα πολλές φορές), ένιωσα πως συνέβη φυσιολογικά και όχι γιατί κάποιος έβαλε το χέρι του για να πάνε όλα στραβά!

Θέμα ταμπού για τη σειρά γενικώς, αποτελεί ο θάνατος των μονάδων. Ο λόγος είναι πως η παράδοση επιβάλει μια σκληρή αντιμετώπιση. Έτσι αν χάσετε κάποια μονάδα στο πεδίο της μάχης, τότε η μονάδα αυτή πεθαίνει οριστικά και αμετάκλητα χωρίς δυνατότητα να την επαναφέρουμε με κάποιο από τους συνήθεις τρόπους. Το χαρακτηριστικό αυτό, το λεγόμενο permadeath (PD), είναι σήμα κατατεθέν της σειράς και έχει θεμελιώδη ρόλο στον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι.

 

Έτσι στην αρχή του παιχνιδιού άσχετα από το επίπεδο δυσκολίας, επιλέγετε αν θέλετε «Classic mode» (με PD) ή «Newcomer» (χωρίς PD και πιο συχνά saves). Με τον τρόπο αυτό καταφέρνει σε σημαντικό βαθμό να έχει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Κάποιες μικρές παρενέργειες υπάρχουν. Πχ παίζοντας το παιχνίδι με PD μου έτυχε να χάσω κάποιο αγαπημένο πρόσωπο και αμέσως μετά το ίδιο πρόσωπο να πρωταγωνιστεί στο επόμενο cut scene! Από τις λίγες λεπτομέρειες που φαίνεται να έχουν ξεφύγει σε ένα κατά τα άλλα άρτιο γενικό σύνολο.

 

Στη πράξη αποδεικνύεται πως όλη αυτή η φασαρία έχει σημασία, και μάλιστα μεγάλη. Με το PD, το παιχνίδι είναι απόλυτα τακτικό και εγκεφαλικό. Οφείλετε να προστατεύετε όλα τα μέλη της ομάδας, να κάνετε προσεκτικά βήματα, να παίρνετε ελάχιστα ρίσκα και συνήθως να ακολουθείτε αμυντική τακτική. Αντίθετα χωρίς PD το παιχνίδι γίνεται πιο χαλαρό και πιο fun. Μπορείτε εύκολα να επιχειρείτε παρακινδυνευμένα χτυπήματα να ορμάτε μέσα σε όλα και γενικά να μη φοβάστε ιδιαίτερα τις συνέπειες.

 

Όπως κάθε μεγάλη παραγωγή που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και εδώ έχουμε αρκετά καλούδια που σχετίζονται με κατεβασμένο περιεχόμενο (DLC) και multiplayer. Σχετικά νωρίς λοιπόν θα ξεκλειδώσει μέσα στο παιχνίδι το «Outrealm Gate» το οποίο είναι στην ουσία η in game πύλη, για το διαδικτυακό κατάστημα. Εδώ η Nintendo εγκαινιάζει (και αυτή) την εποχή των πληρωμένων DLC’s. Αν και γενικά είμαι αντίθετος με την λογική τους, εδώ πρέπει να αναγνωρίσω πως το περιεχόμενο είναι πράγματι έξτρα, αφού όπως θα δούμε παρακάτω το στάνταρ πακέτο, μόνο ελλιπές δεν είναι. Μην παραλείψετε να περάσετε έστω μια φορά από εκεί, γιατί υπάρχει και ένα ευπρόσδεκτο δωρεάν δείγμα.

 

Η πιο χρήσιμη επιλογή όμως είναι το λεγόμενο «Bonus Box» ή αλλιώς ο Μάγος με τα δώρα! Εκεί αν έχουμε ενεργοποιήσει το Street Pass θα δεχόμαστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα (μέχρι τώρα κάθε Πέμπτη!) διάφορα δωρεάν δωράκια. Καινούριους χάρτες, αποστολές που επεκτείνουν την ιστορία, ακόμα και ολόκληρες ομάδες από χαρακτήρες, αντικείμενα και όπλα (από παλιότερα παιχνίδια συνήθως).

 

Οι έτοιμες ομάδες είναι λίρα εκατό γιατί βοηθάνε πολύ στο grinding. Επιπλέον μπορούμε να στρατολογήσουμε και τους αρχηγούς τους είτε νικώντας την ομάδα σε μονομαχία, είτε πληρώνοντας αδρά (με in game χρήματα). Εξαιρετικά χρήσιμη επιλογή που μας προσφέρει χαρακτήρες διαμάντια!

 

Τέλος υπάρχει και ένα τοπικό co-op multiplayer, το λεγόμενο Double Duel. Εκεί δύο παίκτες συμμαχούν εναντίον των δυνάμεων της CPU, με τρεις συνολικά χαρακτήρες ο καθένας. Το παιχνίδι εδώ περιλαμβάνει διάφορες προκλήσεις και στο mode αυτό ΔΕΝ ισχύει το PD. Ανταμοιβή είναι το grinding (προφανώς) και κάποια αντικείμενα στο τέλος κάθε πρόκλησης.

 

Το παιχνίδι είναι πραγματικά τεράστιο και μπορώ να σας βεβαιώσω πως πιθανότατα θα το βαρεθείτε πριν το εξαντλήσετε. Η κύρια campaign διαθέτει 26 μάχες. Περίπου άλλες τόσες είναι οι side story, ενώ υπάρχουν ακόμα άλλες τόσες αποστολές στα DLC (τα περισσότερα επί πληρωμή).

 

Πέρα από αυτά υπάρχει ένας απίστευτος όγκος από χαρακτήρες, όπλα, αντικείμενα, skills, classes κλπ, που είναι εκεί και περιμένουν να ξεκλειδωθούν για να τα ανακαλύψετε. Για να μη μιλήσουμε για το grinding, το οποίο είναι χρήσιμο, αλλά όχι ενοχλητικά απαραίτητο.

 

Η λέξη όμως που δίνει άλλο νόημα στη διάρκεια του συγκεκριμένου τίτλου είναι το replayability. Όπως ήδη έχουμε πει, υπάρχουν τρία επίπεδα δυσκολίας (normal, hard, lunatic) και δύο επιλογές στυλ (με ή χωρίς PD). Νομίζω πως αυτές και μόνο οι επιλογές αρκούν για να κάνει κάποιος πάνω από ένα walkthrough με εντελώς διαφορετικούς gameplay μηχανισμούς.

 

Επιπλέον το παιχνίδι στο πεδίο της μάχης διαθέτει τέτοιο τεράστιο στρατηγικό βάθος και τόσες πολλές επιλογές στον τρόπο που θα πολεμάτε που πραγματικά είναι κρίμα να το παίξετε με ένα συγκεκριμένο στυλ, μόνο. Παρακαλάει για εναλλακτικές προσεγγίσεις!

 

Ας μη το ζαλίζουμε άλλο, ο τίτλος είναι φτιαγμένος για τριψήφιο αριθμό ωρών. Έτσι απλά!

Το FEA είναι ένα παιχνίδι που εύκολα μπορεί κάποιος να κατατάξει στις μεγάλες παραγωγές, οποιασδήποτε πλατφόρμας. Διαθέτει πλούσιο και εξαιρετικά όμορφο εικαστικό τομέα, απίστευτα πλήρες περιεχόμενο, και gaming μηχανισμούς που εντυπωσιάζουν με το βάθος και τη εθιστικότητα τους. Οι χαρακτήρες του, θα σας μείνουν για καιρό στο μυαλό. Θα τους ζήσετε, θα παρακολουθήσετε την πορεία τους και την εξέλιξή τους, θα πονέσετε αν τους χάσετε!

Το γεγονός πως δεν υπάρχουν στην ουσία σοβαρά αρνητικά και πρέπει να αρχίσεις να ψάχνεις σε λεπτομέρειες για να βρεις κάποια, σφραγίζει έναν πραγματικά μεγάλο τίτλο. Ακόμα πιο σπουδαίο είναι το ότι ο τίτλος αυτός αφορά μια φορητή πλατφόρμα. Δίνει μια εμφατική απάντηση στις διάφορες Κασσάνδρες που αμφισβητούν το κανονικό φορητό gaming, όπως το ξέρουμε.

 

Κοιτώντας το κάπως αποστασιοποιημένα, μπορείς εύκολα να καταλάβεις πως συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα του έδιναν τη ρετσινιά του «αντιεμπορικού», ακόμα και ελάχιστα χρόνια πριν. Έχει εμφανείς Ιαπωνικές καταβολές, η ιστορία του δεν περιλαμβάνει ούτε έναν κομάντο που κυνηγάει τρομοκράτες, δεν έχει «δράση», οι μηχανισμοί του είναι παλαιομοδίτικοι, πολύπλοκοι και αργοί. Θέλουν και σκέψη! Δεν έχει βρε αδερφέ, ούτε καν μια αξιοπρεπή συλλογή από mini games για όλη την οικογένεια!

 

Το ότι, εν έτη 2013, η Nintendo επιλέγει να ποντάρει σε ένα τέτοιο τίτλο σε Ανατολή και Δύση είναι κατά τη προσωπική μου γνώμη σημάδι των καιρών και αναμφίβολα ένα από τα πιο αισιόδοξα μηνύματα που έχουμε δει στο χώρο, τελευταία. Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχει η προσπάθεια αυτή. Αυτό είναι κάτι που θα το καταγράψει η ιστορία (αν και οι μέχρι τώρα ενδείξεις είναι θετικές). Και μόνο όμως το γεγονός πως βλέπουμε τέτοιες προσπάθειες και με τέτοια αποτελέσματα, είναι από μόνο του μια κατάκτηση.

Δε κάνει για όλους, γιατί πολύ απλά οι συγκεκριμένοι μηχανισμοί δεν ταιριάζουν σε όλους. Όποιος όμως νιώθει πως «τη παλεύει» έστω, με αυτούς, οφείλει στον εαυτό του να το παίξει κάποια στιγμή. Αν δε το κάνει, αυτός θα χάσει!