Bravely Default 2 [Switch review]

Μια ακόμα προσθήκη στην πλούσια retro RPG βιβλιοθήκη του Switch. Ίσως και η μεγαλύτερη τουλάχιστον σε όνομα και προσδοκίες.  Άξιζε η αναμονή; Διαβάστε το review μας για να αποφασίσετε

Η Square Enix είναι μια εταιρεία σχεδόν συνυφασμένη με τα RPG γενικώς. Μέσα στον τεράστιο κατάλογό της, η σειρά των Bravely Default αποτελεί μια αρκετά ιδιαίτερη παρουσία. Με μικρή συγκριτικά ιστορία, κατάφερε να ξεχωρίσει βασιζόμενη κυρίως στον ιδιαίτερο χαρακτήρα της, αλλά και στην πολύ καλή ποιότητα των λίγων μέχρι τώρα τίτλων της. Οι απαρχές της βρίσκονται στην DS εποχή (2009) σε ένα παιχνίδι που, καθόλου τυχαία, λανσαρίστηκε ως spin off των Final Fantasy. Αναφερόμαστε φυσικά στο Final Fantasy: The 4 Heroes of Light που έβαλε τις βάσεις για αυτό που μετέπειτα εξελίχθηκε στο Bravely Default. Τέσσερις χαρακτήρες αγωνίζονται σε ένα fantasy setting για να σώσουν τον κόσμο τους. Όλα αυτά με ένα turn based σύστημα μάχης, και ένα σύστημα «επαγγελμάτων» (Crown System το έλεγαν εκεί) που είναι το βασικό εργαλείο διαμόρφωσης χαρακτήρων.

Το Bravely Default, ως σειρά, γεννήθηκε λίγο αργότερα στο 3DS (2012). Εκεί η εταιρεία μάλλον αποφάσισε πως το πείραμα πέτυχε και η νέα σειρά είχε αρκετή δυναμική ώστε να ακολουθήσει την δική της αυτόνομη πορεία. Και δεν έπεσε έξω! Το παιχνίδι σημείωσε μεγάλη επιτυχία σε μια πλατφόρμα που τότε αντιμετώπιζε σημαντικά προβλήματα. Κυρίως όμως κατάφερε να δημιουργήσει, μια πολύ καλή φήμη και να εδραιώσει το νεότατο τότε ip στην συνείδηση του κοινού. Ακολούθησε ένα δεύτερο part το 2016, κατά τα πρότυπα των X και X-2 ,με μέτρια όμως επιτυχία, το οποίο ονομάστηκε Bravely Second. Η ώρα του Switch είχε φτάσει! Χρειάστηκαν όμως πέντε χρόνια από το …Second για να φτάσουμε στο πραγματικό δεύτερο παιχνίδι της σειράς το Bravely Default 2.

Το παιχνίδι λοιπόν λανσάρεται ως το κανονικό sequel των πρώτων παιχνιδιών. H ιστορία και το γενικότερο setting εδώ είναι εντελώς ανεξάρτητα των πρώτων τίτλων, κατά τα πρότυπα των FF και DQ. Πράγμα που φυσικά βολεύει αν θέλετε να βουτήξετε τώρα στην σειρά χωρίς να χάσετε πολλά.

Βασικός πρωταγωνιστής ο Seth τον οποίο βλέπουμε στην εισαγωγή σε ένα εφιαλτικό ναυάγιο. Το νεαρό αγόρι σώζεται τελικά και ξεβράζεται στις ακτές τις Halcyonia η οποία αποτελεί το ένα από τα βασίλεια της Excillant, τον ευρύτερο  κόσμο που αποτελεί και τον χάρτη του παιχνιδιού. Απόλυτα εξουθενωμένος και ανήμπορος να ανακαλέσει οτιδήποτε, μιας και δεν θυμάται τίποτα, πέφτει πάνω στην νεαρή πριγκίπισσα Gloria και τον Sir Sloan που την συνοδεύει. Η πρώτη παίζει κομβικό ρόλο στην ιστορία. Προέρχεται από το κατεστραμμένο βασίλειο της Musa που δεν υπάρχει πια. Δυστυχώς όμως η περιοχή της Excillant αντιμετωπίζει σοβαρότερα προβλήματα από την μοίρα της Musa και της Gloria, Στην Musa λοιπόν υπήρχαν κάποτε τέσσερις κρύσταλλοι που φυσικά τώρα έχουν χαθεί. Φαίνεται πως οι κρύσταλλοι αυτοί, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (Νερό, Γη, Αέρας και Φωτιά), είχαν ιδιαίτερες δυνάμεις και αναμενόμενα, αφού  έπεσαν σε λάθος χέρια, το χάος και η καταστροφή πλησιάζει! Πολύ σύντομα στην ιστορία θα μπουν άλλα δύο πρόσωπα. Ο λόγιος Elvis και η μισθοφόρος Adelle που συνοδεύει τον πρώτο. Οι δρόμοι όλων, δεν θα αργήσουν να διασταυρωθούν και μαζί θα ξεκινήσουν την περιπέτεια που θα καθορίσει την μοίρα της Excillant αλλά και του καθένα τους χωριστά.

Μπορεί η αρχή να βρίθει από κοινοτυπίες όμως η συνέχεια είναι αρκετά πιο ενδιαφέρουσα. Τα κλισέ δεν εκλείπουν ποτέ εντελώς, όμως η ιστορία είναι αρκετά καλογραμμένη με ρυθμό, ανατροπές και έντονο ενδιαφέρον για να δεις το παρακάτω. Το κύριο θετικό στο γράψιμό όμως, είναι οι χαρακτήρες οι οποίοι είναι όλοι τους άριστα δομημένοι. Οι πρωταγωνιστές ας πούμε, είναι τέσσερις πολύ διαφορετικές προσωπικότητες με διαφορετικά χαρακτηριστικά και τα δικά του κίνητρα ο καθένας. Το ίδιο πολύπλοκες και αρκετά «ενήλικες» (αν επιτρέπεται ο χαρακτηρισμός ) είναι οι μικρότερες ιστορίες του κάθε κεφαλαίου. Και εκεί οι αντίστοιχοι χαρακτήρες έχουν πολλά να πουν και να αποκαλύψουν. Όλα αυτά δίνουν στην συνολική πλοκή μια ζωντάνια και μια ένταση που σπάνια συναντάμε. Ο παίκτης δένεται με τους χαρακτήρες και νοιάζεται πραγματικά για αυτούς και αυτό είναι κάτι που προσθέτει πολλά σε ένα παιχνίδι αυτού του είδους.

Ο κόσμος είναι μέτριος σε μέγεθος και ακολουθεί μια αρθρωτή λογική. Μέσες άκρες, σε κάθε κεφάλαιο γνωρίζετε και μια καινούργια χώρα με τους δικούς της ανθρώπους, τα δικά της προβλήματα και τελικά την δικιά της μικρότερη ιστορία. Χωρίς να φτάνει τα πράγματα στα άκρα, όπως γίνεται στο …ομόσταυλο Octapath Traveler, το παιχνίδι καταφέρνει με τον τρόπο αυτό, να παρέχει μια γενναία δόση ποικιλίας, αφού οι κόσμοι του είναι πολύ διαφορετικοί, αλλά ταυτόχρονα να μη χάνεται και το νήμα της βασικής ιστορίας το οποίο κρατάνε κυρίως οι τέσσερις πρωταγωνιστές. Τα side quests είναι κυμαινόμενης σπουδαιότητας και ενδιαφέροντος. Υπάρχουν κάποια βασικά που συνοδεύονται από cut scenes και voice overs και αποκαλύπτουν βασικές πτυχές της ιστορίας, υπάρχουν όμως και άλλα που είναι πιο αδιάφορα. Στο χτίσιμο των χαρακτήρων και του lore συμβάλουν και κάποιοι διάλογοι που ενεργοποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και μπορούμε να τους δούμε με το πλήκτρο “+”. Το καλό είναι, πως όλα αυτά είναι απολύτως προαιρετικά συνεπώς καλύπτονται όλα τα γούστα.

Το παιχνίδι είναι αρκετά παλιάς κοπής στο κομμάτι του σχεδιασμού κάτι που φυσικά γίνεται ηθελημένα. Η εξερεύνηση βρίσκεται ψηλά στο μενού, αλλά έννοιες όπως το open world, εδώ απλά δεν υπάρχουν. Αυτό δεν είναι κακό αφού είναι ξεκάθαρα σχεδιαστική επιλογή που φυσικά βγάζει απόλυτα νόημα. Αυτό που είναι κακό και χαλάει κάπως τον ρυθμό του, είναι τα υπερβολικά συχνά loading times. Δεν είναι μεγάλα, σχεδόν πάντα μένουν σε μονοψήφιο αριθμό δευτερολέπτων. Είναι όμως πολύ πιο συχνά από όσο θα μπορούσε και θα έπρεπε. Έχουμε δει πια αρκετά παιχνίδια στο NSW, ώστε να ξέρουμε πως αυτό δεν ήταν απαραίτητο και θα μπορούσε να προσεχθεί παραπάνω.

Μια σημαντική διαφοροποίηση από τα προηγούμενα είναι πως εδώ για πρώτη φορά έχουμε αποχαιρετήσει το σύστημα των random encounters. Αν και η προηγούμενη λύση ήταν αρκετά κομψή με ρύθμιση για το πόσο συχνά συμβαίνουν, πιστεύουμε πως η λύση του BD2 είναι πιο σωστή, αφού το καινούργιο σύστημα είναι πολύ πιο διαδραστικό και τελικά πιο δίκαιο. Ο εχθρός είναι ορατός πάντα και σε εντοπίζει όταν σε κοιτάει από μπροστά και σε σχετικά κοντινή απόσταση. Αν νιώθει πως είστε κοντά σε δυνάμεις γίνεται επιθετικός, αν όχι τρέχει να κρυφτεί. Το δεύτερο είναι αστείο και προσφέρει ξεκαρδιστικές στιγμές σε περιοχές που αρχικά σας είχαν δυσκολεύσει. Ωστόσο και στο πρώτο υπάρχουν περιθώρια αντίδρασης, αφού μπορείτε κατά βούληση, είτε να το βάλετε εσείς στα πόδια, είτε να κάνετε την απαραίτητη κίνηση ώστε να αποκτήσετε πλεονέκτημα στην επικείμενη αναμέτρηση. Το σύστημα πολλαπλών αναμετρήσεων (με αντίστοιχα αυξημένο looting) υπάρχει αλλά είναι εξίσου αλλαγμένο. Δεν παρέχεται απλά ως μπόνους, αλλά πρέπει να στριμώξετε πολλαπλούς αντιπάλους (ή να σας στριμώξουν αυτοί!), πράγμα επίσης πιο λογικό και δίκαιο. Πολύτιμοι βοηθοί σε όλα αυτά είναι κάποια αντικείμενα που είτε σας κάνουν πιο stealth είτε προσελκύουν αντιπάλους ανάλογα τι θέλετε να πετύχετε.

Το παιχνίδι ενθαρρύνει το grinding και διαθέτει αρκετούς τρόπους για να το κάνει. Τα αντικείμενα του είναι σχετικά πεπερασμένα είναι όμως όλα σημαντικά και παρέχονται απλόχερα. Παίζουν δε σημαντικό ρόλο στην εξερεύνηση, στην μάχη αλλά και στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Ο γνωστός μηχανισμός του κουρέματος των χόρτων/δέντρων θα στοιχειώσει τους πιο ψυχαναγκαστικούς, αποδίδει όμως αρκετά καλά. Μια δεύτερη νότα που δίνει μια αίσθηση από …Zelda, είναι τα σεντούκια που επίσης ανταμείβουν. Για τους πιο πρακτικούς υπάρχει το σύστημα οικονομίας με τα χρήματα και τα μαγαζιά, μια on line αναζήτηση που δουλεύει όσο το switch είναι σε sleep mode (κοιμάστε και η τύχη σας δουλεύει, κυριολεκτικά) και η Forage ability που είναι εξαιρετικά γενναιόδωρη (ξεκάθαρο hint ;).

Γενικά το grinding δεν μας έδωσε την εντύπωση πως είναι άγαρμπα τοποθετημένο ώστε το παιχνίδι να μη μπορεί να παιχτεί χωρίς αυτό. Καλό είναι να γνωρίζετε ωστόσο, πως στην ουσία θεωρείται μηχανισμός του και σας ενθαρρύνει ενεργά να το κάνετε σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον.

Σημαντικό κίνητρο για επιπέον playtime παρέχουν και τα επαγγέλματα σήμα κατατεθέν της σειράς έτσι και αλλώς. Μέσω αυτών γίνεται το χτίσιμο των χαρακτήρων σχεδόν αποκλειστικά. Η λογική είναι πολύ απλή και για αυτό εκπληκτικά καθαρή στην κατανόηση της παρέχοντας ταυτόχρονα απεριόριστη ελευθερία. Οι τέσσερις playable χαρακτήρες ξεκινάνε με τα ίδια attributes. Το πως θα εξελιχθούν εξαρτάται προφανώς από το levelling (που πάνω κάτω είναι κοινό για όλους) και τα επαγγέλματα που θα τους διδάξετε. Στην αρχή έχετε πρόσβαση σε λίγα μόνο, στην πορεία όμως μαζεύοντας asterisks (το δεύτερο πολυτιμότερο item στο παιχνίδι μετά τους κρυστάλλους) ανοίγουν πολλά περισσότερα. Το κάθε επάγγελμα έχει το δικό του leveling για τον κάθε χαρακτήρα χωριστά (μέχρι lvl 12) παρέχοντας τα δικά του boosts και τα δικά του abilities (12 και αυτά ενεργητικά ή παθητικά). Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός για το ποιος θα μάθει τι, ούτε άλλες διαφοροποιήσεις σε slots εξοπλισμού, abilities κλπ. Συνεπώς είστε ελεύθεροι να κάνετε οτιδήποτε σας αρέσει. Την πριγκίπισσα Gloria για παράδειγμα, μπορείτε να την κάνετε healer αλλά μπορείτε να την κάνετε και tank για τις σκληρές μάχες!  Όλα αυτά ακόμα και στο ίδιο playthrough αφού είναι σίγουρο πως ο κάθε χαρακτήρας σας θα μάθει αρκετά jobs και ο εξοπλισμός γενικά δεν σπανίζει.

Ο βαθμός δυσκολίας γενικά δεν είναι μεγάλος (παίχθηκε στην «normal» δυσκολία). Ιδιαίτερα τα κομμάτια εξερεύνησης είναι αρκετά χαλαρά και μόνο με χοντρά λάθη φθάνεις σε game over. Στα boss όμως η δυσκολία τσιμπάει λίγο και η πρόκληση είναι υπαρκτή. Έχουμε διαβάσει αρκετή κριτική για το θέμα αυτό, ομολογούμε όμως πως δεν μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί. Ναι, μπορεί να τύχει να χάσεις ύστερα από μάχη μισής ώρας αλλά αυτό δεν είναι εξ ορισμού κακό! Υπάρχουν συστήματα που έχουν να κάνουν με όπλα, ξόρκια κλπ που θυμίζουν τα triangle weapons των fire emblem, ενώ το ίδιο ισχύει και για τα αντικείμενα, τον εξοπλισμό και τα jobs/ abilities που δίνεις στους χαρακτήρες σου. Όλα αυτά μαζί με το βαθύτατα στρατηγικό σύστημα μάχης (μιλάμε παρακάτω για αυτό) κάνουν τα πράγματα να θέλουν σχέδιο και μελέτη. Αν πας απροετοίμαστος μπορείς να χάσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως χρειάζεσαι 5-10 ώρες grinding παραπάνω, για να κερδίσεις με brute force. Προσεκτικότερες επιλογές σε εξοπλισμό  και abilities αρκούσε πάντα στη δικιά μας περίπτωση. Μοναδική (μικρή) ένσταση είναι πως η ΑΙ δείχνει να κλέβει κάποιες φορές έστω για μικρά πράγματα. Πχ συμβαίνει υπερβολικά συχνά critical χτυπήματα να δίνονται ενώ ο εχθρός έχει ελάχιστα HP ή το χτύπημα κάποιου να αφήνει τον αντίπαλο με 1 μόνο HP! Ωστόσο δεν είναι κάτι που αλλάζει την εικόνα των μαχών ούτε κάτι που θα το προσέξετε με την πρώτη.

Τα συνηθισμένα μέρη που θα συναντήσετε είναι οι πόλεις που είναι αρκετά μεγάλες και παρέχουν τις γνωστές ανέσεις, ο ανοικτός χάρτης και τα dungeon τα οποία είναι αρκετά μεγάλα με μπόλικο ψάξιμο. Η κάμερα είναι σταθερή στην πρώτη και την τελευταία περίπτωση, ενώ στον ανοικτό χάρτη είναι πλήρως 3D με τον δεξί αναλογικό να αναλαμβάνει τα γνωστά του καθήκοντα. Αν και η υιοθέτηση της UE4 προϊδεάζει για πιο σημαντικά πράγματα στο κομμάτι αυτό, φαίνεται πως οι καταβολές του τίτλου έχουν παίξει τον ρόλο τους. Η μηχανή δεν μοιάζει πολύ άνετη στην 3D απεικόνιση με διάφορα προβληματάκια να προκύπτουν. Δεν είναι κάτι που χαλάει την εμπειρία αλλά πιθανώς να σας ενοχλήσει και είναι κρίμα γιατί κατά τα άλλα, τα πλήρως 3D γραφικά είναι πανέμορφα και συχνά εντυπωσιακά.

Μιλώντας για γραφικά να πούμε πως τεχνικά δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Η κίνηση δείχνει σταθερή, άλλωστε δεν είναι κάποιο γρήγορο παιχνίδι δράσης να εξαρτάται ιδιαίτερα από αυτό. Ένα aliasing στην TV ήταν αισθητό πράγμα που ίσως μαρτυρά χαμηλότερη native ανάλυση. Portable αναμενόμενα ήταν πανέμορφο πράγμα στο οποίο βοηθάει και η εικαστική του προσέγγιση, με τα τοπία και τους χαρακτήρες να έχουν μια αισθητική σχεδίου «στο χέρι». Συγκρίνοντας με το Bravely Second του 3DS, η διαφορά πραγματικά είναι χαοτική ειδικά αν σκεφτεί κανείς, πως τα χρόνια που πέρασαν από αυτό δεν είναι και τόσα πολλά. Σχετικά με τα γραφικά και την αισθητική τους εντοπίσαμε μια διχογνωμία στο Internet, κυρίως σε ότι αφορά τον σχεδιασμό των χαρακτήρων. Δεν μπορούμε να πούμε πως συμφωνούμε με αυτό, αλλά επειδή το θέμα είναι υποκειμενικό το σημειώνουμε απλά. Μια ματιά στο demo άλλωστε αρκεί στον καθένα για να διαμορφώσει προσωπική άποψη σε τέτοια θέματα (κάτι που δεν ισχύει όμως για θέματα gameplay, μηχανισμών κλπ, όπου το demo ήταν αδικαιολόγητα μπερδεμένο). Το ηχητικό κομμάτι αποτελεί μάλλον την κορωνίδα του τεχνικού τομέα. Η μουσική είναι εξαιρετική με τον Revo και τους Sound Horizon να επιστρέφουν, μετά το διάλλειμα του Second. Οι χαρακτηριστικές «κλασικές» μουσικές τους είναι εξαιρετικές και ταιριάζουν απόλυτα με την «μεσσαιωνική» αισθητική του τίτλου. Σε εξίσου άριστο επίπεδο βρίσκονται και τα voice over. Στην αγγλική έκδοση έχουμε ως συνήθως  τις χαρακτηριστικές Βρετανικές προφορές που επίσης ταιριάζουν στον χαρακτήρα του.

Για το σύστημα μάχης του τα πράγματα είναι αρκετά ανάλογα με τους δύο προηγούμενους τίτλους. Μιλάμε για ένα κλασικό turn based ATB σύστημα, αρκετά παρόμοιο με παιχνίδια των σειρών FF και DQ. Τον βασικότερο ρόλο τον παίζει, τι άλλο, το σύστημα Bravely Default που δίνει και το όνομά του στη σειρά. Εν συντομία πρόκειται για ένα σύστημα όπου μπορούμε να δανειζόμαστε turns (bravely) ή αντίθετα να αποταμιεύουμε (default) κρατώντας δυνάμεις για παρακάτω. Όλα αυτά με ανώτατο …πιστωτικό όριο το 4 πράγμα που σημαίνει πως ανάλογα τους χειρισμούς, μπορούμε σε ένα και μόνο turn, να κάνουμε ως και τέσσερις απανωτές κινήσεις, πάντα με την αντίστοιχη «χρέωση» φυσικά. Συνετή χρήση των Bravely Points (BP) μπορεί να καθαρίσουν την μάχη μια ώρα αρχύτερα. Ασύνετη μπορεί να μας αφήσει άσχημα εκτεθειμένους. Το σύστημα είναι πια αρκετά ώριμο και δοκιμασμένο και δουλεύει εξαιρετικά καλά. Υπάρχουν επιλογές για χρήση items, χρήση των ενεργητικών abilities, καθώς και μια special move που ξεκλειδώνει σπάνια οπότε καλό είναι την χρήση της, να την κάνετε να μετρήσει. Σημειώνουμε πως στα items μπορείτε να αλλάξετε και όπλο στην διάρκεια της μάχης επιλογή εξαιρετικά χρήσιμη. Στο σύστημα μπορεί να κυριαρχεί η απλότητα αλλά αυτό σίγουρα δεν είναι κακό. Οι λίγες επιλογές που υπάρχουν είναι απόλυτα ζυγισμένες και είναι σίγουρο πως θα τις χρειαστείτε όλες. Η έμφαση δηλαδή πέφτει καθαρά στην στρατηγική και την σκέψη και όχι στις εντυπωσιακές κινήσεις και την ταχύτητα.

Συνολικά μιλάμε για μια απόλυτα comfort εμπειρία. Λείπουν οι εξεζητημένες επιλογές και τα υπερβολικά πολύπλοκα συστήματα, δεν υπάρχει crafting, ούτε άπειροι χαρακτήρες, ή αναρύθμιτα items και collectables. Η απλότητα όμως κρύβει δυσκολία και εκεί είναι που το παιχνίδι διαπρέπει. Τα καταφέρνει κυρίως γιατί τα βασικά (σύστημα μάχης, χτίσιμο χαρακτήρων, ιστορία, παρουσίαση) τα κάνει εξαιρετικά και γιατί οι ισορροπίες είναι τέτοιες ώστε ο ρυθμός του να είναι αυτός που πρέπει.

Εξαιρετική είναι τέλος η δουλειά που έχει γίνει σε επίπεδο User Interface, επιλογών και γενικότερα QoL. Μπορεί να υπάρχει ένα έντονο φλερτ με retro τίτλους αλλά εδώ μιλάμε για ένα απόλυτα σύγχρονο παιχνίδι του 2021 το οποίο χαίρεσαι να παίζεις και δεν σου κάνει την ζωή δύσκολη ποτέ. Το UI είναι όμορφο, λειτουργικό και πλήρες τόσο στην TV όσο και φορητά. Χρήσιμο είναι το Travelogue όπου υπάρχει ο συνολικός χάρτης με τις ενεργές αποστολές και το πλήρες αρχείο διαλόγων, cut scenes κλπ. Υπάρχουν επιλογές για να σημαδεύεις side quest, δυνατότητα να κάνεις save σχεδόν παντού (συν autosave), επιλογές για skip, το inventory είναι στην ουσία άπειρο και απόλυτα τακτοποιημένο και γενικά ευκολίες μικρές και μεγάλες παντού. Ειδική μνεία χρείαζονται τα tutorials που είναι ακριβώς ότι χρειάζεται για να μπεις στο παιχνίδι χωρίς να κουράζουν και στην επιλογή ταχύτητας στην μάχη (1-4Χ) το οποίο είναι μια επιλογή που πραγματικά λείπει από τα περισσότερα παιχνίδια.

Συνοψίζοντας

Υπήρξε μια εποχή, μια δεκαετία περίπου πριν, που αρκετοί προεξοφλούσαν ότι τα RPG έχουν ξεπεραστεί και θα σβήσουν σιγά σιγά από το mainstream gaming. Ευτυχώς για εμάς τους λάτρεις, οι «Κασσάνδρες» αυτές διαψεύστηκαν σχεδόν πανηγυρικά. Σήμερα μπορεί να μην είναι στην απόλυτη αιχμή του δόρατος, έχουν όμως σταθεροποιηθεί σε ένα σεβαστό κομμάτι της συνολικής πίτας και επιπλέον δείχνουν και σταθερά σημάδια ανάπτυξης.

Στο πλαίσιο αυτό  είναι λογικό να υπάρχει και μια έντονη ποικιλομορφία στους τίτλους και τις προτάσεις του είδους. Από τεράστιες ΑΑΑ παραγωγές τύπου FFVIIR, μέχρι μικρές indie προσπάθειες και από την απόλυτη προσήλωση στα χαρακτηριστικά όπως διαμορφώθηκαν δεκαετίες πριν, μέχρι εντελώς καινούργια πράγματα. Το Bravely Default 2 ανήκει σε μια συγκεκριμένη κατηγορία παιχνιδιών που έχουν μια έντονη retro διάθεση και προσπαθούν συνειδητά να θυμίζουν παλιότερα παιχνίδια, ακόμα και όταν διαχειρίζονται σημαντικά budget.

Δεν χρειάζεται να κρυφτούμε πολύ. Τα παιχνίδια αυτά ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία σε όσους ασχολούμαστε με το άθλημα …διψήφιο αριθμό ετών (ή και πολύ παραπάνω ίσως!). Η σκέψη πως παίζουμε ένα παιχνίδι παρόμοιο με τα παλιά, το οποίο όμως δεν μαστίζεται από περιορισμούς σε τεχνολογία και πόρους, ενώ ταυτόχρονα έχει προσεκτικά εκσυγχρονιστεί, είναι ιδιαίτερα γοητευτική. Γιατί πολύ απλά νιώθουμε πως παίζουμε το ιδανικό παιχνίδι από τα παλιά, που απλά τότε δεν μπορούσε να βγει! Το BD2 λοιπόν, παρέχει όλα αυτά σε περίσσεια και σε συνδυασμό με την φορητή φύση του NSW χαρίζει μια εμπειρία, που όσοι αλληθωρίζουν προς το συγκεκριμένο υποείδος, είναι αδύνατο να παραβλέψουν.  

Κρίνοντας το πιο αντικειμενικά και με βάση τα ψυχρά δεδομένα, η κατάσταση διαφοροποιείται κάπως, όχι όμως ριζικά. Ξεκινώντας από τα θετικά, είναι μια καλή παραγωγή, με υπέροχη μουσική, άριστο voice over και σύγχρονα, εντυπωσιακά σε κάποια σημεία, γραφικά. Η μεγάλη φροντίδα που έχει δεχθεί σε θέματα σχεδιασμού και QoL το κάνει να παρέχει μια εντελώς ανεμπόδιστη εμπειρία με ροή και ρυθμό πραγματικά αξιοζήλευτο. Ακούγεται κάπως λεπτομέρεια αυτό, αλλά για παιχνίδια που εξ ορισμού ζητάνε αρκετές δεκάδες ώρες για να τα ευχαριστηθείς, ίσως είναι ίσως το άλφα και το ωμέγα. Σε θέματα μηχανισμών και γενικότερου σχεδιασμού επίσης δεν υπάρχει κάποιο παράπονο με την κάπως minimal αλλά πολύ ταιριαστή για τη σειρά προσέγγιση. Άλλωστε η εμπειρία της εταιρείας σε αυτά τα θέματα αποτελεί εγγύηση και αν γνωρίζετε τι να περιμένετε δεν θα απογοητευτείτε.

Ψεγάδια υπάρχουν, αλλά θα λέγαμε πως είναι μικρά και δεν μουτζουρώνουν την γενικότερη εικόνα. Τα loading times είναι ένα ανόητο αυτογκόλ που χαλάει τον κατά τα άλλα άψογο ρυθμό του.  Κάποια τεχνικά θέματα με την κάμερα απλώς ενοχλούν. Η απόδοση των γραφικών ιδιαίτερα στους χαρακτήρες έχει δεχθεί κριτική αλλά μιλάμε για ένα αισθητικό θέμα με αρκετές δόσεις υποκειμενικότητας ενώ και ο τεχνικός τομέας δεν εντυπωσιάζει αφού σε μεγάλες τηλεοράσεις εντοπίζεται aliasing. Σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια, το BD2 δεν διαφοροποιείται δραστικά. Είναι πιο σύγχρονο σε πολλά πράγματα, η βελτίωση του σε θέματα παρουσίασης είναι εντυπωσιακή, στον πυρήνα του όμως παραμένει μια ανάλογη εμπερία. Δεν θεωρούμε το παραπάνω ούτε θετικό ούτε αρνητικό, καλό είναι όμως να το γνωρίζετε ώστε να ξέρετε τι να περιμένετε.