Taiko no Tatsujin: Drum ‘n’ Fun [ Switch Review]

• About
• Latest Posts

admin

Latest posts by admin (see all)

• Hyrule Warriors: Age of Calamity [Switch Review] - 3 Μαρτίου 2021
• God Eater 3 [Switch Review] - 5 Αυγούστου 2019
• Κυκλοφορεί το Switch Lite στις 20 Σεπτεμβρίου - 10 Ιουλίου 2019

Δε νομίζω ότι θα μπορούσε κανένας να περιμένει ένα παιχνίδι βασισμένο σε ένα ιαπωνικό κρουστό όργανο να εκδιδόταν στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και όμως. Παρ’ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της λίστας τραγουδιών θα είναι άγνωστα (και πιθανώς απωθητικά για όσους δεν ομιλούν την ιαπωνική γλώσσα) και η παρουσίαση του παιχνιδιού είναι στοχευμένη στους λάτρεις των ιαπωνικών φεστιβάλ, η Namco αποφάσισε για άλλη μια φορά να δοκιμάσει την τύχη της με τη σειρά αυτή παγκοσμίως, μια δεκαετία μετά την τελευταία προσπάθεια της. Το αποτέλεσμα είναι ένας τίτλος άκρως εκκεντρικός μα απολαυστικός.

Για όσους δεν έχουν δει προηγουμένως παιχνίδι της σειράς, φανταστείτε κάτι σαν το Guitar Hero / Rock Band αλλά με ιαπωνικό τύμπανο. Τα χτυπήματα στην επιφάνεια του τυμπάνου λέγονται Don και χτυπήματα στην περίμετρο λέγονται Ka. Σε κάθε κομμάτι μουσικής ο παίκτης πρέπει να εναλλάσσει ρυθμικά μεταξύ των δύο ειδών χτυπημάτων όπως υποδεικνύεται από τις νότες στην οθόνη… αν αγοράσει το περιφερειακό Taiko εξάρτημα. Για τους υπόλοιπους, το παιχνιδι προσφέρει τρεις διαφορετικούς τρόπους προσομοίωσης τυμπάνου. Απευθείας μετάφραση κουμπιών σε νότες, χρήση της οθόνης αφής του Switch ως ένα ψηφιακό τύμπανο, και προσομοίωση των τυμπανόξυλων με τα joy-cons.

Παραδόξως, κανένας από αυτούς τους τρόπους ελέγχου δεν υπερτερεί μακράν από το εξάρτημα καθεαυτό, και είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσεις οποιοδήποτε τρόπο στις πιο απαιτητικές ρυθμίσεις δυσκολιών που προσφέρει το παιχνίδι. Λόγω των δυνατοτήτων του συστήματος το παιχνίδι προωθεί αρκετά την χρήση των joy-cons, αλλά σπανίως αποτελεί τον πιο εύχρηστο τρόπο παιχνιδιού. Οι ευθείες κινήσεις μεταφράζονται σε Don και οι διαγώνιες σε Ka, κατι που σημαίνει πως με την ανακρίβεια των χειριστηρίων πολλές φορές η διασκέδαση γίνεται μαρτύριο σε υψηλότερες δυσκολίες που το tempo των τραγουδιών χτυπάει κόκκινο, καθώς το γυροσκόπιο του joy-con χάνει τον μπούσουλα. Ευτυχώς η Namco προνόησε και λάσκαρε τις απαιτήσεις των χτυπημάτων – αρκεί ο ρυθμός να είναι σωστός και το παιχνίδι θα το δεχτεί ως το σωστό είδος (εμπειρικό σχόλιο, δεν το λέει πουθενά το παιχνίδι αυτό). Προσωπικά από τους τρεις τρόπους χειρισμού η οθόνη αφής αποτελεί τον πιο απολαυστικό και πιο κοντινό στην αυθεντική εμπειρία, αλλά τα joy-cons σίγουρα θα βρουν τη χρήση τους με παρέα.

Σε φορητή λειτουργία εμφανίζεται το Taiko στην οθόνη αφής χωρίς να εμποδίζει την ορατότητα των νοτών.

Το μεγαλύτερο ατού του παιχνιδιού βρίσκεται στο κομμάτι της παρουσίασης και στο πόσο προσβάσιμο είναι. Παρά τον πανζουρλισμό που διακατέχει την οθόνη σχεδόν κάθε δευτερόλεπτο, τίποτα δεν χάνεται σε αυτό το χάος. Οι νότες του τραγουδιού είναι εμφανώς ορατές ανα πάσα στιγμή σε οποιαδήποτε δυσκολία ή ταχύτητα, οι αριθμοί σκορ/combo είναι εμφανείς με εντονότερη γραμματοσειρά, και ο παίκτης γνωρίζει την πρόοδο του ανά κομμάτι δίχως να χρειάζεται να κοιτάζει την μπάρα, καθώς το χάος της οθόνης μεταφράζεται άμεσα στην ικανότητα του παίκτη. Όσο πιο επιτυχής ρυθμικά, τόσο πιο τρελός ο χορός από τους χαρακτήρες, και ώς εμφανές σινιάλο πως η μπάρα είναι αρκετά γεμάτη για ολοκλήρωση της πίστας, το φόντο αλλάζει σε ακόμη πιο ζωηρά φωτεινά χρώματα. Και αυτό δεν περιορίζεται στα τραγούδια αλλα ακόμη και στα μενού. Ο τίτλος αυτός ξεχειλίζει από χαρά και ενέργεια που είναι πραγματικά μεταδοτική.

Θα προτιμούσα να αποφύγω την οποιαδήποτε άποψη στη λίστα τραγουδιών καθώς είναι καθαρά υποκειμενικό ζήτημα. Το παιχνίδι προσφέρει γύρω στα 70 κομμάτια μουσικής (με παραπάνω ως DLC) με τη δομή της λιστας να αποτελούν ιαπωνικά τραγούδια. Το παιχνιδι τα κατηγοριοποιεί ως J-POP, Anime, Variety (λοιπή ιαπωνική κουλτούρα …και ρεμίξ απο Touhou), Vocaloid, μουσική από βιντεοπαιχνίδια, κλασική μουσική και κομμάτια της Namco ειδικά για την σειρά. Ως ένα μικρό μπόνους για την κονσόλα υπάρχουν και μια χούφτα κομμάτια από παιχνίδια της Nintendo. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα για τον μεσο μη-Ιάπωνα, αλλα παρ’όλα αυτά υπάρχει κάτι για τον καθένα. Το μεγάλο ατού της λίστας κατα την άποψη μου δεν ειναι η επιλογή τραγουδιών, αλλα η διάρκεια τους – κάθε κομμάτι διαρκεί ίσα ίσα αρκετά για να γευτείς μια δόση του και μετά τέλος, σα ραδιοφωνικό edit. Κανένα κομμάτι δεν το παρατραβάει, σε αντίθεση με κάποια τραγούδια μαραθώνιοι σε άλλα παιχνίδια ρυθμού, έτσι ο παίκτης πάει απευθείας στο επόμενο.

Με την μπάρα στο κίτρινο κομμάτι αποκτάς το βραβείο ολοκλήρωσης του τραγουδιού στην επιλεγμένη δυσκολία.

Ανεξαρτήτως τραγουδιού υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις δυσκολίες (Easy/Normal/Hard/Insane), με αριθμό σχετικής δυσκολίας 1-10. Για να περάσεις το καθε κομμάτι πρεπει να παίζεις καλά ώστε να γεμίσεις μια μπάρα τουλάχιστον κατά το 70% της μέχρι το τέλος του τραγουδιού. Η μπάρα αυτή γεμίζει όσο ο παίκτης χτυπάει σε σειρά επιτυχώς τις νότες, και αδειάζει αντίστοιχα όταν χάνει το ρυθμό. Αν και κάπως κρυμμένη, υπάρχει η επιλογή αλλαγής τρόπου σκοραρίσματος με στόχο την ακρίβεια στο ρυθμό παρά τα combo, που το παιχνίδι αποκαλεί Shin-Uchi.

Θαρρώ πως πιθανώς να απογοητεύσει όσους ψάχνουν ένα παιχνίδι ρυθμού καθαρά για το Solo περιεχόμενο, αλλά σε συνδυασμό με πολλαπλές ικανότητες χαρακτήρων που σου επιτρέπουν να επιτύχεις διαφορετικά σκορ αλλάζοντας παραμέτρους του παιχνιδιού (Καλύτερο σκορ για πιο απαιτητικό ρυθμό, Λιγότερο σκορ αλλά πιο εύκολο γέμισμα μπάρας, κλπ.) υπάρχει αρκετό υλικό για να σε κρατήσει το παιχνίδι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πόσο μάλλον όταν μπορείς να αναμετρηθείς με ένα φίλο τοπικά η διαδικτυακά. Και για όσους παραπλανούνται από τη χαριτωμένη παρουσίαση του παιχνιδιού – η ύψιστη δυσκολία του παιχνιδιού είναι κάθε άλλο παρά φτιαγμένη για τον καθένα, και θα απαιτήσει αρκετή αφοσίωση και ικανότητα ακόμη και για το κατώτερο ρεκόρ.

Ο κάθε χαρακτήρας προσφέρει διαφορετικές ικανότητες που διευκολύνουν τον παίκτη (ή προσφέρουν παραπάνω δυσκολία αν το επιθυμεί!)

Όσον αφορά το ομαδικό κομμάτι του παιχνιδιού, πέρα από την αντιμέτωπη αναμέτρηση δύο παικτών στα τραγούδια που προσφέρονται, υπάρχουν δεκάδες μίνι-παιχνίδια τα οποία χαρακτηρίζονται από τη ρυθμική τους φύση και τη χρήση μονάχα ενός κουμπιού, επιτρέποντας σε κάθε παίκτη τη χρήση ενός joy-con. Παρ’ότι εν τέλει όλες αυτές οι δραστηριότητες περιορίζονται από το είδος του παιχνιδιού, υπάρχουν αρκετές διαφορές μεταξύ των μινι-παιχνιδιών αυτών, με ιδιαίτερο βάρος στην απομνημόνευση εντολών, ταχύτητα/αντιδράσεις και προφανώς συγχρονισμό είτε με τον συμπαίκτη σου είτε με το ρυθμό. Με καλά σκορ ξεκλειδώνονται δυσκολότερες πίστες για την κάθε δραστηριότητα, κάτι που θα εκτιμήσουν όσοι βρίσκουν τις αρχικές δυσκολίες αρκετά ήπιες. Αν μη τι άλλο, κάτι τέτοιες έξτρα λειτουργίες εκμεταλλεύονται το κύριο ατού της κονσόλας, με μικρές δόσεις φορητού παιχνιδιού για όσους θέλουν.

Θα μπορούσα να γράψω μια μακριά λίστα με λόγους για τους οποίους η έκδοση του Taiko Drum ‘n’ Fun εκτός Ιαπωνίας είναι ένα τεράστιο ρίσκο, αλλά εν τέλει δεν έχει σημασία, καθώς το παιχνίδι αυτό αποτελεί ένα από τα πιο διασκεδαστικά παιχνίδια ρυθμού στο Switch, και για όσους τολμούν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Αν μη τι άλλο προσφέρει σίγουρα μια πρωτότυπη απασχόληση με παρέα.