[Switch review] Pikmin 4

Όταν στην αρχή του αιώνα ο Shigeru Miyamoto παρουσίαζε περήφανος το καινούργιο θεόμουρλο πρότζεκτ του, λίγοι μπορούσαν να φανταστούν την συνέχεια. Αντισυμβατικά από την στιγμή της σύλληψης τους, τα Pikmin και ο Captain Olimar δεν θα μπορούσαν να έχουν μια τυπική πορεία στην αποδοχή του κοινού! Ενώ από το πρώτο κιόλας κάπως πειραματικό παιχνίδι, τα μικροσκοπικά πλασματάκια με το …φυτρωμένο κεφάλι (!) πήραν την αγάπη που άξιζαν από κριτικούς και μερίδα του κόσμου, ο αντίκτυπος τους στην ευρύτερη gaming συνείδηση ήταν πάντα δυσανάλογα μικρός. Δεν γνωρίζουμε αν για αυτό ευθύνεται η ιδιαίτερη φύση των παιχνιδιών, η απίστευτη …γκαντεμιά τους να κυκλοφορούν μόνο σε αποτυχημένες κονσόλες ή κάτι άλλο μεταφυσικό ενδεχομένως.

Το αποτέλεσμα πάντως ήταν, πως ενώ κανείς δεν έχει να πει κακά λόγια, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, οι καινούργιες κυκλοφορίες δείχνουν να αφορούν περισσότερο μια ιδιαίτερα πιστή fan base παρά το ευρύ κοινό. Μπορεί η κυκλοφορία αυτή στο εξαιρετικά επιτυχημένο Nintendo Switch να αλλάξει τα πράγματα; Σίγουρα οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Τα υπόλοιπα θα τα δείξει ο χρόνος,

Pikmin εδώ, Pikmin εκεί, Oatchi παραπέρα!

Τα παιχνίδια Pikmin ήταν πάντα μια πολύ ιδιαίτερη …ράτσα παιχνιδιού. Από άποψη genre αποτελούν ένα πολύ ιδιαίτερο υβρίδιο που δανείζεται στοιχεία από παιχνίδια RTS (διαχείριση πόρων και μονάδων), puzzle, adventure, και platforming, με την δράση να χωρίζεται σε αποστολές – πίστες, στις οποίες ελέγχεται ένα στρατό από Pikmin (μάξιμουμ 100) με σκοπό να την τελειώσετε με συγκεκριμένο χρονικό περιορισμό. Τα Pikmin είναι ιδιαίτερα πλάσματα κάτι σαν ζωντανοί βολβοί (!) μέσω των οποίων κάνετε τα πάντα, μιας και στο παιχνίδι όλα γίνονται διά αντιπροσώπων και όχι απευθείας. Το ευρύτερο setting αφορά έναν κόσμο μινιατούρα, όντας ταυτόχρονα αφιλόξενο, όμορφο και χαλαρωτικό (ναι γίνεται!) με σχεδιασμό που παραπέμπει σε 3D animation. Ελέγχετε πάντα έναν χαρακτήρα με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, υπερβολικά μικρό όμως σε σχέση με το περιβάλλον του. Μια μινιατούρα ας πούμε ή κάτι τέτοιο. Νεοτερισμός αποτελεί το γεγονός πως ο χαρακτήρας μας για πρώτη φορά, δεν έχει όνομα αποτελώντας avatar του παίχτη, μέσω μιας σύντομης διαδικασίας character creation στην αρχή, σε μια από τις αρκετές προσπάθειες να μπούνε και κάποια πολύ ελαφριά RPG στοιχεία, όπως θα δούμε και παρακάτω. Η ιδιαιτερότητα της σειράς γενικώς, συνίσταται στο ότι ο χαρακτήρας αυτός δεν κάνει πολλά πράγματα μόνος του. Έχετε μεν τον έλεγχο του και μέσω αυτού εξερευνάτε, αλλά όταν έρχεται η στιγμή της δράσης το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κατευθύνει και να συντονίζει τα Pikmin του.

Στην αρχή κάθε επιπέδου λοιπόν, επιλέγετε πόσα και ποια Pikmin θα σας συνοδεύσουν, με σκοπό να μαζέψετε θησαυρούς, πρώτες ύλες, collectables, και καινούργια Pikmin που θα προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα. Αυτό αφήνει μια RTS γεύση, αφού στην ουσία χειρίζεστε και κατευθύνετε μονάδες. Επιπλέον γεύση από RTS προσθέτει η εύθραυστη φύση των Pikmin, που τα καθιστά αναλώσιμα και ο χρονικός περιορισμός αφού όλα αυτά γίνονται μόνο στην διάρκεια της “ημέρας” και θα πρέπει στον χρονικό ορίζοντα των 15’ – 20’ καθαρού gameplay χρόνου, να έχετε τελειώσει και να επιστρέψετε στην ασφάλεια της βάσης σας, μαζί με τους αγαπημένους σας φίλους. Οι RTS επιρροές όμως σταματούν κάπου εδώ. Εχθρός δεν είναι κάποιος άλλος αντίπαλος, άνθρωπος ή ΑΙ, που προσπαθεί τα ίδια με εσάς, αλλά το εχθρικό εξωτερικό περιβάλλον κυρίως. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί, από φλόγες, νερά και χάσματα μέχρι διαβολικά …ζουζούνια που θα σας φράξουν τον δρόμο και θα σας δυσκολέψουν την πρόσβαση. Το παιχνίδι έτσι αποκτάει μια κάπως πιο action, adventure διάσταση χωρίς να λείπουν τα puzzle και platform στοιχεία. Υπάρχει πάντα ένα κυρίως campaign το οποίο και προσπαθείτε να φέρετε σε πέρας, οπότε οι αποστολές και οι στόχοι σας καθορίζονται κυρίως από αυτό.

Η ιστορία, τυπικά για παιχνίδι του Miyamoto, υπάρχει  κυρίως για να σερβίρει τη δράση παρά για το story telling αυτό καθαυτό. Ο γνωστός μας Captain Olimar, έφτασε άλλη μια φορά στον πλανήτη PNF-404 με το σκάφος του SS Dolphin, του συνέβη κάποιο ατύχημα και μια αποστολή διάσωσης της Rescue Corps με επικεφαλή τον Captain Shepherd έφυγε για να τον σώσει. Τελικά και αυτοί είχαν την ίδια τύχη, με αποτέλεσμα να χρειάζεται διασώστης για τους …διασώστες (και τον Olimar φυσικά). Κάπου εκεί αναλαμβάνει δράση ο ήρωας μας ο οποίος ως το νεότερο μέλος της Rescue Corps προσπαθεί να εντοπίσει τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής και το σκάφος τους το οποίο όμως φαίνεται πως έχει ξεμείνει από ενέργεια και έτσι μπαίνει στο παιχνίδι το Sparklium το οποίο αποτελεί το σημαντικότερο resource του παιχνιδιού.

Το σήμα κατατεθέν της σειράς υπήρξε πάντα ο κόσμος του. Ένας κόσμος πολύχρωμος, πολύβουος  γεμάτος ζωή και προσωπικότητα. Μια τεράστια παιδική χαρά γεμάτη αντικείμενα, collectables, θησαυρούς αλλά και κινδύνους, μέσα στην οποία κινήστε αλληλεπιδράτε και καταστρέφετε σχεδόν  τα πάντα! Είναι επίσης γεμάτος με πλάσματα κάθε λογής, από τους συνήθως τροφαντούς αλλά κάπως …μπουνταλάδες εχθρούς, μέχρι τα δεκάδες Pikmin που κατευθύνετε. Ένας κόσμος συνολικά, που σε ρουφάει μέσα στην χαριτωμένη και κάπως σουρεαλιστική του πραγματικότητα και σε καλεί να εξερευνήσεις και να τα βγάλεις πέρα, με τα μέσα που σου παρέχει.  Το level design υπήρξε πάντα υποδειγματικό και απογειώνει την συνταγή, γεμάτο φαντασία και δημιουργικότητα. Εκεί όμως όπου λιώνουν και οι πέτρες είναι η παρουσία των τόσο ευάλωτων Pikmin με τον αστείο αλλά ταυτόχρονα αξιοθαύμαστα αγαπησιάρικο χαρακτήρα τους. Ξεχάστε τις απρόσωπες “μονάδες” των RTS που αποτελούν απλούς αριθμούς σε κάποια μάχη! Θα τα δείτε να τραγουδούν, να χορεύουν, να παίζουν και γενικά να αντιδρούν στα πάντα. Σε συνδυασμό δε, με τον άριστο τεχνικό τομέα (γραφικά, ΑΙ κλπ), σου δημιουργούν την απόλυτη ψευδαίσθηση πως είναι κάπου εκεί μέσα ζωντανά και συμπάσχουν με τις προσπάθειες σου. Ο τραυματικός χαρακτήρας του θανάτου των μονάδων σου, υπήρξε πάντα μια από τις πιο ιδιαίτερες υπογραφές της σειράς! Και φυσικά εδώ όχι μόνο υπάρχει ξανά, αλλά φθάνει σε σχεδόν τρομακτικά ύψη!

Οι προσθήκες στο Pikmin 4 δεν θα μπορούσαν παρά να ξεκινούν από τους σταρ του σόου. Τα pikmin λοιπόν διαθέτουν το πιο εμπλουτισμένο ρόστερ στην ιστορία της σειράς με τα …άπαντα από τα τρία πρώτα παιχνίδια συν δύο επιπλέον προσθήκες. Έχουμε λοιπόν τα βασικά κόκκινα, κίτρινα και μπλε του πρώτου παιχνιδιού (ανθεκτικά στην φωτιά, ηλεκτρισμό και νερό, αντίστοιχα), τα μοβ και λευκά του δεύτερου και τα rock και winged του τρίτου. Oι δύο καινούργιοι τύποι, που ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό σε 9, είναι τα Ice Pikmin που είναι άτρωτα στον πάγο και μπορούν να παγώνουν τους εχθρούς και τα Glow Pikmin τα οποία είναι χρήσιμα στις νυκτερινές αποστολές! Ναι σωστά διαβάσατε, η νύχτα εξακολουθεί να είναι εχθρός και άγχος κατά την διάρκεια των “απλών” αποστολών, σταματά όμως να είναι το απόλυτο συνώνυμο του θανάτου και του Game Over, αφού προστίθενται τα λεγόμενα “Νight Εxpeditions”. Πρόκειται για νυχτερινές αποστολές, με διαφορετικούς κανόνες αφού εδώ θα βρεθείτε απέναντι σε αφηνιασμένους εχθρούς σε ένα ιδιότυπο tower defence παιχνίδι. Η επιλογή των αποστολών αυτών έχει έναν κάπως προαιρετικό χαρακτήρα αφού δεν είστε υποχρεωμένοι να τα κάνετε για να προχωρήσετε την κυρίως αποστολή, παρόλα αυτά τα πλεονεκτήματα που προσφέρουν αν ασχοληθείτε, κάνει δύσκολο να τις αγνοήσετε.

Η μεγαλύτερη όμως καινοτομία της τέταρτου επίσημου μέλους της σειράς, είναι αναμφίβολα το καινούργιο χνουδωτό μέλος της παρέας, ο Oatchi. Πρόκειται για έναν υπερμεγέθη, σκύλο με εμφάνιση που παραπέμπει περισσότερο σε λούτρινο παιχνίδι. Η χαριτωμένη του εμφάνιση και συμπεριφορά, αποτελούν τη συστατική του επιστολή ως νέος χαρακτήρας. Αποδεικνύεται όμως κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή μασκότ. Οι μηχανισμοί, οι γρίφοι και η γενικότερη δράση έχουν ραφτεί με συνέπεια επάνω του και έτσι αποτελεί βασικότατο συστατικό της gameplay εμπειρίας και όχι μια απλή γαρνιτούρα.

Ο καλοκάγαθος αυτός γίγαντας, ως άλλος Yoshi, θα σας βοηθήσει να νικήσετε εχθρούς, να κουβαλήσετε πράγματα, να γκρεμίσετε εμπόδια, να διασχίσετε λίμνες στις οποίες μόνο αυτός πατώνει και πολλά άλλα που θα ανακαλύψετε μόνοι σας. Όλα αυτά γίνονται χρησιμοποιώντας την παλέτα από skills που διαθέτει και η οποία ξεδιπλώνεται και εξελίσσετε όσο προχωράτε το παιχνίδι, κάνοντας τον ακόμα πιο δυνατό και πολύτιμο σύμμαχο. Θα λέγαμε χωρίς πολύ σκέψη, πως η προσθήκη αυτή λειτουργεί και προσφέρει στην συνολική εμπειρία. Δεν είναι μόνο ο μαστορικός τρόπος που έχει ενταχθεί ομαλά, πράγμα για το οποίο, εδώ που τα λέμε, η Nintendo δύσκολα θα έκανε κάτι λιγότερο, αλλά κυρίως πως όλα αυτά τα κάνει χωρίς να αλλοιώνει την φυσιογνωμία του παιχνιδιού ή να κλέβει υπερβολικά πολύ την παράσταση!

Μια θεαματική επιστροφή, από το Pikmin 2, είναι τα μπουντρούμια. Πρόκειται για υπόγειες πίστες, αρκετά απαιτητικές και σύνθετες (με υποεπίπεδα κλπ), οι οποίες και αυτές θα διεκδικήσουν τον gameplay χρόνο σας. Οι κανόνες είναι παρόμοιοι με τους …πάνω κόσμους, με τα Glow Pikmin να παίζουν τον ρόλο τους, στο μισοφωτισμένο περιβάλλον και τους χρονικούς περιορισμούς να ατονούν πράγμα που κάνει τα πράγματα πιο άνετα, ενθαρρύνοντας την ελεύθερη εξερεύνηση.

Μια σημαντική προσθήκη αποτελούν τα λεγόμενα Dandori Challenge και Dandori Battle. Το Dandori γενικά είναι μια σημαντική έννοια στην Ιαπωνική κουλτούρα που αφορά τον σωστό σχεδιασμό και την στρατηγική. Και τα δύο είναι προσβάσιμα σαν ειδικές πίστες μέσα στο story mode και παίζονται με διαφορετικούς κανόνες. Το πρώτο θυμίζει το Challenge mode του Pikmin 2 και το Mission Mode του Pikmin 3 και έχουν καθαρά προαιρετικό χαρακτήρα. Το δεύτερο είναι ακόμα πιο ιδιαίτερο, πρόκειται για ανταγωνιστικό multiplayer παιχνίδι που μπορεί να παιχτεί και ως PvP και ως coop PvE και υπάρχει ως επιλογή ακόμα και στην title screen για να παίξετε αυτόνομα χωρίς να μπλέκετε με το main story. Τέλος να πούμε πως υπάρχει και ένα 2 player coop mode ακόμα και για το κεντρικό campaign αλλά είναι κάπως άνισο. Είναι καλό για να ξεγελάσετε το μικρό σας ανηψάκι ότι δήθεν παίζετε μαζί αλλά μάλλον λίγο για οτιδήποτε άλλο.

Τα collectables είναι αναμενόμενα πάρα πολλά, όμως παίζουν σημαντικό ρόλο στο ξετύλιγμα του παιχνιδιού και δεν βρίσκονται απλά εκεί για να ερεθίζουν τους τελειομανείς. Κεντρικό ρόλο όπως είπαμε παίζει το Sparklium (ένα ιδιαίτερο υλικό που εμφανίστηκε πρώτη φορά στο Hey Pikmin), αφού πέρα από σημαντικότατο resource ενέργειας παίζει και το ρόλο του νομίσματος. Από εκεί και πέρα υπάρχει μια τεράστια λίστα από ευφάνταστους “θησαυρούς” (από παπάκια μπανιέρας, μέχρι Gameboy Advanced Micro!) τα οποία περιμένουν υπομονετικά να τα ανακαλύψετε και να σας πιστώσουν το Sparklium που τους αναλογεί.

Σε αντίθεση με τα προηγούμενα, το παιχνίδι αυτό παρέχει σημαντικές ελευθερίες στον τρόπο που θα προσεγγίσετε την δράση του και αυτό τελικά αποτελεί σημαντικό σημείο ευελιξίας. Αν και φαίνεται η βασική κατεύθυνση του σχεδιασμού ήταν ένα “μάζεμα” στα δεδομένα του 2, τίποτα δεν σας εμποδίζει να το παίξετε με την περίπλοκη και κάπως στρυφνή στρατηγική προσέγγιση του 3 (οδηγίες και σημεία δράσης στον χάρτη για τον άλλο σας αρχηγό κλπ), είτε ακόμα και με την πιο απλοϊκή του ένα, σε σημαντικό βαθμό τουλάχιστον. 

Επιβράβευση όλων των παραπάνω (προαιρετικές αποστολές μάζεμα πόρων κλπ), αποτελεί το ξεκλείδωμα επιπλέων ικανοτήτων και αναβαθμίσεων τόσο για τον Oatchi όσο και για εσάς τον ίδιο! Οι αναβαθμίσεις αυτές είναι σημαντικές και προσθέτουν εκτός από ευκολία και ποικιλία στον τρόπο που προσεγγίζεται τις πίστες. Τα RPG αυτά στοιχεία ακούγονται πολύ ενδιαφέρονται, αλλά η αλήθεια είναι πως η Nintendo επέλεξε να μη το πάει μέχρι τέλους και έτσι όλα αυτά δεν είναι τόσο κρίσιμα όσο θα μπορούσε να είναι. Προσθέτουν μεν ένα αλατοπίπερο στους μηχανισμούς αλλά μέχρι εκεί.

Το παιχνίδι είναι, αναμενόμενα φορτωμένο με QoL βελτιώσεις και παίζεται στην κυριολεξία “νερό”,  πράγμα που το διαχωρίζει σημαντικά από τις πρόσφατες επανεκδόσεις των 1,2. Από βασικά πράγματα όπως το UI και ο χειρισμός μέχρι η κάμερα η οποία βρίσκεται πιο κοντά και χαμηλά και καλύπτει πιο ξεκούραστα την έντονη δράση, τα πάντα έχουν προσεχθεί. Υπάρχουν κάποιες αναβαθμίσεις που ίσως προχωράνε ένα βήμα παραπάνω σε σχέση με την ευκολία, πχ προς το τέλος μπορείτε να αγοράσετε ικανότητα ώστε να ανακαλείτε κάποιο χαμένο Pikmin με το πάτημα ενός πλήκτρου. Ωστόσο κανείς δεν σας υποχρεώνει να τις “αγοράσετε” οπότε όλα καλά. Υπάρχει επίσης ένας μηχανισμός “rewind” ώστε να μπορείτε, αν θέλετε, να διορθώνετε σφάλματα, οι χρονικοί περιορισμοί έχουν αλλάξει χαρακτήρα και γενικά είναι φανερό πως η δυσκολία του παιχνιδιού έχει υποχωρήσει υπέρ της προσβασιμότητας στο πολύ πλούσιο περιεχόμενό του. Φαίνεται πως η προσέγγιση νέου κοινού αποτελεί σοβαρό ζητούμενο. 

Αγγίζοντας τον τεχνικό τομέα, καλό είναι να θυμηθούμε πως η σειρά ξεκίνησε πατώντας ανάμεσα στα άλλα και στον εντυπωσιακό ποιότητα στο κομμάτι αυτό για τα δεδομένα της εποχής. Είναι τέτοια η φύση του παιχνιδιού που ζητάει το κάτι παραπάνω στην παρουσίαση. Οι καιροί φυσικά άλλαξαν πολύ από τότε. Η Nintendo δεν κυνηγάει πια τα απολύτως κορυφαία γραφικά αλλά και να τα κυνήγαγε είναι αμφίβολο το πόσο μπορούν να εντυπωσιάσουν τα παιχνίδια σήμερα σε σχέση με το 2002-2004. Είπαμε άλλες εποχές! Παρόλα αυτά το παιχνίδι δεν τα πάει και άσχημα αφού είναι συνολικά πανέμορφο. Η γνωστή πολύχρωμη πανδαισία που θυμίζει κάτι από Toy Story, στήνει και εδώ, το σκηνικό του εντυπωσιακού, του έντονου, του όμορφου. Οι κόσμοι καταφέρνουν να φαίνονται πέρα από χαριτωμένοι και εξαιρετικά ζωντανοί κάτι που τελικά προσθέτει την πινελιά του επικίνδυνου, που είναι άκρως απαραίτητη για να λειτουργήσει το setting. Animation, παλέτες, και ο συνολικός σχεδιασμός βρίσκονται σε ΑΑΑ επίπεδο και εξυπηρετούν άριστα το οικοδόμημα καταφέρνοντας να παραδώσουν έναν ολοκληρωμένο λειτουργικό κόσμο, ικανό να απορροφήσει και να μαγέψει με την ομορφιά του.

Το παιχνίδι για πρώτη φορά χρησιμοποιεί την Unreal Engine, μια κίνηση που αν και δεν είναι πρωτόγνωρη (το είχαμε δει και στο Yoshi’s Crafted World), σίγουρα δεν είναι συνηθισμένη για first party τίτλο της Nintendo. Το τελικό αποτέλεσμα δείχνει να δικαιώνει την επιλογή αυτή. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της UE είναι το πολύ εξελιγμένο σύστημα φωτισμού και αντανακλάσεων που διαθέτει. Το να χαζεύεις τον τρόπο που λειτουργεί το φως στα διάφορα περιβάλλοντα και τον τρόπο που αντανακλά στις ποικίλες επιφάνειες (πλαστικά, μέταλλα, υγρά, τρίχες κλπ) είναι απόλαυση και αποτελεί next gen χαρακτηριστικό σε σχέση με το 3. Από εκεί και πέρα και πάντα σε σχέση με το τελευταίο παιχνίδι υπάρχουν πολλές και σημαντικές βελτιώσεις. Υπάρχει για πρώτη φορά ΑΑ πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για Nintendo που “μαλακώνει” σημαντικά την εικόνα, τα μοντέλα είναι αναβαθμισμένα με περισσότερη γεωμετρία, τα textures επίσης, ενώ σημαντικά αναβαθμισμένο είναι Deapth of Field (DoF) effect. Τέλος ο κόσμος δείχνει και είναι σημαντικά πιο γεμάτος κάτι που φυσικά οφείλεται στο τεχνικό κομμάτι αφού τόσο η γεωμετρία (πχ βλάστηση) όσο και τα διάφορα εφέ είναι σημαντικά αναβαθμισμένα (πχ particles – αιωρούμενα σώματα, εφέ ομίχλης κλπ). Δεν είναι όλα τέλεια βέβαια. Η ανάλυση αν και μεγαλύτερη, δεν φτάνει το θεωρητικό μέγιστο. Είναι 900p docked και 720p portable με VRR και στις δύο περιπτώσεις ώστε το παιχνίδι να είναι τέλεια σταθερό στα 30fps που στοχεύει. Τα καλά νέα είναι πως αυτό το καταφέρνει σχεδόν πάντα, τα κακά νέα είναι πως ορισμένες φορές η ανάλυση θα πέσει δυναμικά πιο κάτω (όχι πολύ πάντως). Αποτέλεσμα αυτών είναι η εικόνα να μην είναι σούπερ καθαρή και ορισμένες φορές ειδικά σε δεύτερο πλάνο να παρατηρούνται κάποια artifacts, σαν γραμμές που αναβοσβήνουν, πράγμα που κατά το DF οφείλεται στην σχετικά χαμηλή ανάλυση και το VRR. Μικροπράγματα βέβαια, ειδικά αν συγκρίνει κάποιος με το 3 το οποίο ήταν σε σταθερά 720p/30 συν φυσικά όλα τα άλλα που αναλύσαμε.