![[Switch Review] Paper Mario: The Thousand Years Door](https://ninty.gr/wp-content/uploads/NSwitch_PaperMarioTheThousandYearDoor_11-1024x576.webp "[Switch Review] Paper Mario: The Thousand Years Door")
- [REVIEW] Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club - 21 Οκτωβρίου 2024
- Luigi’s Mansion 2 HD [Switch Review] - 23 Ιουλίου 2024
- [Switch Review] Paper Mario: The Thousand Years Door - 11 Ιουνίου 2024
Το Paper Mario: The Thousand Years Door (TTYD) είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ένα παιχνίδι σταθμός που κατάφερε να μπει στη λίστα των ιερών τοτέμ της φανατικών οπαδών της Nintendo. Η επανέκδοση του λοιπόν, ήταν εξαρχής ένα σενάριο το οποίο είχε μόνο νικητές σε εταιρεία και οπαδούς. Η Νintendo γεμίζει το πρόγραμμα κυκλοφοριών με έναν τίτλο εγγυημένης ποιότητας, σε μια περίοδο όπου τρέχει ταυτόχρονα και η ανάπτυξη της επόμενης γενιάς και οι δεύτεροι θα χαρούν που τους έγινε το χατήρι και ένα από τα διασημότερα αιτήματά τους γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Κάπου εδώ όμως μοιραία, προκύπτει και η εύλογη απορία αν τελικά το παιχνίδι αξίζει όλον αυτόν τον ντόρο ή αν ο παραμορφωτικός φακός της νοσταλγίας έχει κάνει το θαύμα του.
Μετά από μια γερή βουτιά στο παιχνίδι λοιπόν, μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε πως αξίζει και με το παραπάνω! Επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους να διευκρινίσουμε πως ο γράφων, κατά ένα κάπως ειρωνικό παιχνίδι της τύχης έχει παίξει σχεδόν όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς εκτός από το συγκεκριμένο! Συνεπώς παράγοντας νοσταλγίας εδώ απλά δεν υφίσταται! Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο που το κάνει να ξεχωρίζει όσο κυρίως το συνολικό πακέτο. Το παιχνίδι παίρνει την RPG Mario φόρμουλα που μέχρι το σημείο εκείνο είχε ήδη εξελιχθεί αρκετά και την τελειοποιεί με τέτοιο καταλυτικό τρόπο που τα 20 χρόνια που μεσολάβησαν δεν φάνηκαν αρκετά για να ξεπεραστεί!
Αν πάντως έπρεπε να διαλέξουμε κάτι χωρίς πολλή σκέψη, τότε αυτή θα ήταν η γενικότερη αφήγησή του. Η πλοκή, οι χαρακτήρες, οι διάλογοι είναι όλα τόσο καλοδουλεμένα, γεμάτα πανέξυπνες ιδέες και κυρίως προσωπικότητα που σε αφήνουν μονίμως με ένα χαμόγελο στο στόμα. Σαρκασμός και αυτοσαρκασμός στα όρια της παρωδίας, με ένα λεπτό και έξυπνο χιούμορ, χωρίς χοντράδες ή κλισέ με δεκάδες αναφορές σε πιθανά και απίθανα πράγματα διαμορφώνουν μια ατμόσφαιρα που σπάνια βρίσκει κανείς. Καθαρή διασκέδαση!
Αυτό όμως δεν είναι παρά μόνο η πρώτη ανάγνωση των πραγμάτων, αφού πανταχού παρόν, βρίσκουμε ένα αδιόρατο νήμα ανθρωπιάς ως και τραγικότητας ακόμα, τόσο στην ιστορία όσο κυρίως στους χαρακτήρες. Συνεπώς δεν πρόκειται απλώς για έναν ατελείωτο, ρηχό …χαβαλέ αλλά για μια ιστορία με αξιομνημόνευτους χαρακτήρες και ιδιαίτερη προσωπικότητα που σε κρατάει και σου μένει.
Το ρόστερ των πρωταγωνιστών είναι μεγάλο με την Peach και τον Bowser μάλιστα να είναι playable σε κάποια μικρά και άκρως διασκεδαστικά κομμάτια ανάμεσα στις κυρίως αποστολές του Mario ενώ μια “φιλική συμμετοχή” κάνει και ο Luigi με έναν σίγουρα πρωτότυπο τρόπο που καλό θα ήταν να μην αγνοήσετε. Σπουδαίο κομμάτι όμως κρατάνε οι “βοηθοί” του Mario, οι σύντροφοι του δηλαδή που συναντάει στον δρόμο και γίνονται κομμάτι της παρέας. Πρόκειται για ιδιαίτερους πρωτότυπους χαρακτήρες που προσεγγίζονται ολοκληρωμένα και καθόλου συνοπτικά. Ξεχωρίσαμε την Madame Flurrie και τον Admiral Bobbery, όλοι ωστόσο έχουν ενδιαφέρον και πιθανόν οι προτιμήσεις σας να είναι διαφορετικές.
Η ιστορία ξεκινάει με έναν χάρτη τον οποίο λαμβάνει ο Mario τον οποίο έχει στείλει η Peach, λίγο πριν αυτή απαχθεί (ως συνήθως). Απαγωγείς είναι οι X-Nauts, οι οποίοι έλκονται από έναν θρυλικό θησαυρό που φέρεται να είναι κρυμμένος κάτω από το Rogueport την κεντρική πόλη του παιχνιδιού. Όπως μας ξεκαθαρίζεται από την εισαγωγή ακόμα, υπήρχε κάποτε εκεί, μια άλλη αρχαία πόλη η οποία καταποντίστηκε σε έναν κατακλυσμό. Η Thousand Year Door είναι η σφραγισμένη πύλη η οποία κρατάει πίσω της τον θησαυρό στα έγκατα της σημερινής Rogueport και η οποία χρειάζεται επτά κρυστάλλινα αστέρια για να ανοίξει. Κάπως έτσι και με όπλο τον χάρτη, ο Mario ξεκινάει έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να φτάσει στα …αστέρια πριν τους διαβολικούς Χ-Nauts και φυσικά να σώσει την Peach.
Σαν RPG το TTYD στηρίζεται σε ένα κλασικό turn based σύστημα μάχης στο οποίο έχετε πάντα την πρώτη κίνηση. Το σύστημα γενικά είναι στέρεο και πλήρες, προσφέροντας ικανοποιητική πολυπλοκότητα και ταυτόχρονα αρκετή διασκέδαση. Υπάρχουν τα κλασικά Health Points (HP) που καθορίζουν το επίπεδο υγείας και τα λεγόμενα Flower Points (FP) που στην ουσία είναι τα Skill Points του παιχνιδιού. Οι επιθέσεις σας μπορούν να είναι είτε απλές, χρησιμοποιώντας τις κινήσεις και τα όπλα του κάθε χαρακτήρα (πχ άλμα και σφυρί για τον Mario) είτε πιο περίπλοκες με βάση τα skills που έχετε μάθει, ξοδεύοντας φυσικά από του …πουγκί των FP που διαθέτετε. Επιπλέον υπάρχουν Special Moves που όπως συνηθίζεται “φορτίζουν” σχετικά δύσκολα αλλά ανταμείβουν αντίστοιχα αν τα ενεργοποιήσετε με φειδώ. Σημαντικό ρόλο παίζουν και τα λεγόμενα Badge τα οποία παρέχουν μια συλλογή παθητικών κυρίως δυνατοτήτων (abilities). Υπάρχει μια τεράστια ποικιλία από αυτά, σκόρπια μέσα στο παιχνίδι (σε σεντούκια, καταστήματα κλπ) και επιπλέον αρκετή ευελιξία στο πως θα τα χρησιμοποιήσετε αφού περιορίζεστε μόνο από τα Badge Points (BP) που έχετε διαθέσιμα. Μπορείτε μέχρι και να τα χρησιμοποιήσετε σε πολλαπλές εκδόσεις, εφόσον φυσικά τις κατέχετε! Κρίσιμο ρόλο παίζει τόσο ο εξοπλισμός όσο και τα αντικείμενα που κουβαλάτε αφού σε αυτά βασίζονται πολλές παραδοσιακές λειτουργίες όπως το heal και γενικά η αναπλήρωση χαμένων πόντων.
Αυτό που δίνει επιπλέον φρεσκάδα και κίνητρο στο συγκεκριμένο σύστημα είναι πως διατηρεί αρκετά arcade στοιχεία με αποτέλεσμα να καταφέρνει να κρατάει τα αντανακλαστικά σε εγρήγορση, Έτσι, σχεδόν όλες οι επιλογές επίθεσης, skilled ή απλές, μέχρι και η άμυνα, απαιτούν συγχρονισμένες κινήσεις από τη πλευρά του παίκτη για να επιφέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Κάποιες είναι αρκετά απλές, άλλες όμως όχι και τόσο (ειδικά οι special moves), και έτσι υπάρχει μια γερή δόση δράσης.
Πολύ έξυπνη επιλογή αποτελεί η σκηνή της μάχης. Ναι, πρόκειται κυριολεκτικά για σκηνή με θεατές, κάτι ανάμεσα σε θεατρική παράσταση και κονσέρτο! Οι αντίπαλοι μονομαχούν και το φιλοθεάμον κοινό από κάτω συμμετέχει κανονικά! Αν παράγετε ικανοποιητικό θέαμα τότε αυτό ενθουσιάζεται και μεγαλώνει κάτι που βοηθάει στην γρηγορότερη φόρτιση των ειδικών κινήσεων. Αν όχι οι θεατές βαριούνται και φεύγουν! Το πιο τρελό είναι πως δεν λείπουν και οι …χούλιγκαν οι οποίοι αποφασίζουν να παίξουν ενεργό ρόλο, ανάλογα με τις προτιμήσεις τους. Έτσι θα τους δείτε να πετάνε πέτρες, κουτάκια μπύρας και άλλα τέτοια για να σας χτυπήσουν αλλά και χρήσιμα αντικείμενα για να σας βοηθήσουν, συνεπώς προσοχή στις αντιδράσεις σας, αφού μπορείτε μεν να τους κοπανήσετε και να τους προλάβετε, αλλά σίγουρα δεν θα θέλατε να γίνει αυτό στους καημένους τους οπαδούς σας. Επιπλέον το σκηνικό είναι καταστρεφόμενο και μπορεί να πέσει να σας πλακώσει αν είστε πιο δυναμικοί από όσο πρέπει. Δύσκολη η ζωή του σούπερ ήρωα ειδικά όταν οι παραστάσεις του δεν είναι στο Μέγαρο!
Μια σχετική απλούστευση σε σχέση με πιο παραδοσιακά RPG αποτελεί το γεγονός πως η ομάδα της μάχης απαρτίζεται από δύο μόνο άτομα αν και φυσικά από ένα σημείο και μετά διαθέτετε πολύ περισσότερα. Αυτό σε συνδυασμό με κάποια άλλα πράγματα (απουσία ειδικών στατιστικών στα μέλη κλπ) σημαίνει πως στην πράξη, δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι χαρακτήρες (πχ τανκ, healer κλπ). Κατ’ ουσίαν είναι ο Mario και κάποιος βοηθός του, που απλά βάζει ένα χέρι στα δύσκολα. Το leveling είναι κάπως ιδιαίτερο. Μαζεύετε τα λεγόμενα Star Points μετά από κάθε μάχη. Εκατό από αυτά σημαίνει +1 στο επίπεδο και έχετε δικαίωμα να επιλέξετε ποιο από τα HP, FP, BP (ένα την φορά) θέλετε να αναβαθμίσετε! Αυτό ισχύει μόνο για τον Mario! Για τους υπόλοιπους τα πράγματα είναι πιο απλουστευμένα, με ένα collactable τα Shine Sprites να κάνουν όλη την δουλειά μέσω του μάγου Merlon.
Ο κόσμος του TTYD αποτελεί ένα από τα βασικά του ατού, αλλά ταυτόχρονα και η αιτία για το μόνο παράπονο που μας άφησε ο τίτλος. Σχεδιαστικά είναι απλά υπέροχος. Για τους νεοεισερχόμενους στα Paper Mario, να πούμε πως όλη η εμπειρία βασίζεται στην παραδοχή πως τα πάντα στον κόσμο, από τους χαρακτήρες ως τα σπίτια την θάλασσα και τα δέντρα είναι χάρτινα. Το παιχνίδι φυσικά δεν είναι 2D, απλώς υιοθετείται η συγκεκριμένη αισθητική που επιτρέπει ορισμένα πανέμορφα και ταυτόχρονα εκπληκτικά ευρηματικά σκηνικά να … ξεδιπλωθούν μπροστά σας. Θα δείτε σπίτια και κομμάτια του περιβάλλοντος να ανοίγουν όπως στα παιδικά παραμύθια, τον χάρτινο Mario να διπλώνει για να σχηματίσει μια βαρκούλα ή μια σαΐτα και πολλά άλλα που δεν έχουν τέλος. Φυσικά αν έχετε παίξει κάποιο από τα υπόλοιπα εφτά παιχνίδια της σειράς, αυτά τα έχετε ξαναδεί, οπότε θα περιοριστούμε να πούμε πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια από τις καλύτερες υλοποιήσεις του συγκεκριμένου concept. Μάλλον την καλύτερη!
Οι κόσμοι του δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλοι αλλά ούτε και πολύ μικροί και αναμενόμενα έχουν μια απόλυτα γραμμική δομή. Συνήθως διαθέτουν από μία “πόλη” με τα συνηθισμένα σημεία ενδιαφέροντος (πανδοχείο, καταστήματα, save point, npc’s κλπ) και μια ανοικτή περιοχή όπου κατοικοεδρεύουν οι κακοί αλλά και διάφορα καλούδια, θησαυροί και φυσικά τα σημεία που πρέπει να φτάσετε για να προχωρήσει το main quest. Ο σχεδιασμός βρίσκεται σε άριστο επίπεδο και αυτό είναι κάτι που έχει μεγάλη σημασία γιατί το παιχνίδι δεν είναι platform μεν, αλλά βασίζεται πολύ στην εξερεύνηση και στην επίλυση λογικών γρίφων, υιοθετεί δηλαδή κάποια σχεδιαστικά μοτίβα των 3D platforms. Οι κόσμοι εκτός από πανέμορφοι μας έκαναν εντύπωση για το πόσο πρωτότυποι και διακριτοί είναι ο ένας από τον άλλον. Ξεχάστε τα τετριμμένα (λάβα, ζούγκλα, έρημος κλπ). Είναι πολύ φανερό πως έχει πέσει τρομερή δουλειά στο επίπεδο του σχεδιασμού μια δουλειά που διακρίνεται από έμπνευση και πολύ ιδιαίτερες ιδέες οι οποίες ενσωματώνονται άψογα στην γενικότερη χιουμοριστική φιλοσοφία του.
Κάπου εδώ όμως βρήκαμε και το μοναδικό ενοχλητικό σημείο σε ένα κατά τα άλλα αψεγάδιαστο παιχνίδι. Πρόκειται για ένα επίμονο και ίσως κουραστικό για κάποιους, πήγαινε – έλα ή όπως απλά λέμε στα ελληνικά …backtracking. Δεν είμαστε σίγουροι για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, αφού σίγουρα το παιχνίδι με τους 8 κόσμους του, δεν έχει ανάγκη από τέτοιους τεχνητούς τρόπους αύξησης της διάρκειάς του. Ίσως κάποιες φορές γίνεται εν είδει “τρολαρίσματος” στον σούπερ ήρωά μας. Ίσως πάλι προσπαθεί να τονίσει περισσότερο πως συνίστανται πολλαπλά περάσματα αλά Metroid, αφού είναι σίγουρο πως με τις συνεχείς αναβαθμίσεις όλο και κάτι αποκομίζετε που πριν δεν ήταν προσβάσιμο ή ίσως απλώς όλο αυτό είναι κατάλοιπο μιας παλιότερης εποχής. Το γεγονός πάντως παραμένει πως θα βρεθείτε αρκετές φορές να πηγαίνετε μπρος – πίσω. Το remaster αντιμετώπισε σε ένα σημαντικό βαθμό το πρόβλημα αλλά υπάρχουν φορές που αποτελεί δομικό συστατικό του σχεδιασμού και εκεί -σωστά- δεν υπήρχαν πιο δραστικές παρεμβάσεις.
Αγγίζοντας και το θέμα του remaster, η προσέγγιση της Nintendo, είναι η τυπική που είδαμε σε ανάλογες περιπτώσεις. Γραφικά και μουσική δηλαδή φτιαγμένα από την αρχή παραμένοντας όμως ευλαβικά πιστά στο πρωτότυπο, περιεχόμενο αυτούσιο, χωρίς να πειραχθεί η ραχοκοκκαλιά του παιχνιδιού (μηχανισμοί, επίπεδα, χαρακτήρες, αφήγηση) και τέλος λίγες αλλά καίριες QoL ευκολίες, ώστε το σύνολο να γίνει κάπως πιο φιλικό στα σημερινά δεδομένα. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει λένε και εδώ φαίνεται πως η συνταγή δουλεύει πράγματι καλά. Μεγάλο συν πως έτσι παίρνουμε ένα παιχνίδι που ισορροπεί υπέροχα μεταξύ νέου και παλιού. Ειδικά για την περίπτωση του TTYD τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα γιατί οι μηχανισμοί του έχουν γεράσει υπερβολικά καλά με μοναδικό (μικρό) αστερίσκο, το θέμα του backtracking που αναφέραμε παραπάνω. Συνεπώς καταλήγουμε σε ένα παιχνίδι που φαίνεται ακούγεται και παίζεται σαν καινούργιο αλλά ταυτόχρονα και σε ένα παιχνίδι που τιμά το πρωτότυπο μένοντας εντυπωσιακά κοντά σε αυτό, για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν ή έστω να θυμηθούν τα παλιά. Μικρότερο αλλά υπαρκτό μείον, πως όσοι έπαιξαν το παλιό και θα ήθελαν κάτι παραπάνω, θα μείνουν με την αίσθηση του “καλό αλλά λίγο”. Γιατί ναι μεν θα βρουν τα πάντα όπως τα θυμούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά από εκεί και πέρα τίποτα.
Οι QoL προσθήκες, είναι αρκετές αλλά όπως αναφέραμε διακριτικές. Σπουδαιότερος είναι ο εξορθολογισμός των συντομεύσεων στο hub της Rogueport με αριθμημένους σωλήνες που γλυτώνει από πολύ πονοκέφαλο και μπόλικο (εξτρά) backtracking στο τέλος του παιχνιδιού. Επιπλέον η επιλογή δεύτερου χαρακτήρα καθώς και η απευθείας πρόσβαση στις διάφορες οθόνες επιλογών μπορεί να γίνει και με την χρήση ενός απλού πλήκτρου, πράγμα που μας γλυτώνει από πολύ συχνές και κουραστικές πλοηγήσεις στο μενού. Σε ότι αφορά τους npc εντοπίσαμε κάποιες προσθήκες βοηθητικών χαρακτήρων για εκπαίδευση στις κινήσεις και κάποιες επουσιώδεις αλλαγές σε διαλόγους. Να έχετε υπόψη επίσης, πως με το “ΖL” πλήκτρο το παιχνίδι σας επιφυλάσσει ένα συνήθως χρήσιμο tip για το τι πρέπει να κάνετε παρακάτω. Δεν χρειάζεται κατάχρηση, αλλά σε στιγμές που κολλάτε είναι εκεί και μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε.
Μοιραία με όλα αυτά ο τεχνικός τομέας αποκτά σημαντικό ρόλο και ευτυχώς δεν απογοητεύει καθόλου. Τα γραφικά του είναι υπέροχα ειδικά στον εικαστικό τομέα, χαρίζοντας μας εξωτερικά ειδυλλιακά τοπία και κλειστούς χώρους που με το απόλυτα σύγχρονο σύστημα φωτισμού, μας θυμίζει τις καλύτερες στιγμές του Luigi Mansion 3! Η θολούρα του GC φυσικά δεν υπάρχει και τα γραφικά είναι πεντακάθαρα, αν και κάποιο σύστημα ΑΑ θα βοηθούσε. Δεν φαίνεται να υπάρχει σοβαρή ανακύκλωση των assets αν και μια βιαστική ματιά μπορεί να ξεγελάσει γιατί όπως είπαμε ακολουθεί πιστά το πρωτότυπο. Υφές φωτισμοί, σκιές, μέχρι και η γεωμετρία δείχνουν να έχουν ανακατασκευαστεί από την αρχή. Για κάποιον που δεν γνωρίζει πολλά, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει πως πρόκειται για παλιότερο τίτλο. Ίσα ίσα θα δει έναν καλογυαλισμένο σημερινό τίτλο του NSW και σε τελική ανάλυση αυτό είναι που μετράει.
Πολύς λόγος έχει γίνει για τα 30 fps, δικαιολογημένα ίσως, μιας και στο GC είχαμε 60. Φυσικά τεχνικά μιλώντας από την στιγμή που έχουμε να κάνουμε με άλλη μηχανή και άλλα γραφικά, η σύγκριση είναι εντελώς αδόκιμη. Επί της ουσίας τώρα, δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα ήταν τα παιχνίδι στα 60, στα 30 όμως που το παίξαμε δεν αντιμετωπίσαμε το παραμικρό πρόβλημα. Από την μια τα 30 fps είναι σταθερά σαν βράχος κάτι που πάντα τα κάνει να φαίνονται καλύτερα. Από την άλλη ο ρυθμός του παιχνιδιού είναι αρκετά αργός και μόνο στο σύστημα μάχης υπάρχουν κάποια κομμάτια που έχουν να κάνουν με σωστό timing χωρίς προβλήματα και εκεί. Γενικά μιλώντας τα 60 fps είναι σίγουρα προτιμότερα, αλλά από την άλλη δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε πως αν αυτό μεταφραζόταν σε σημαντικές θυσίες στα υπέροχα γραφικά του, μάλλον τελικά δεν θα άξιζε τον κόπο. Ίσως σε κάποιο μελλοντικό patch στο επόμενο hardware, αν και η προσωπική μας γνώμη, είναι πως οπτικά το παιχνίδι μας έδωσε ότι ήταν να μας δώσει και δεν ανυπομονούμε ιδιαίτερα για αυτό.
Η μουσική του παιχνιδιού ακολουθεί τον ίδιο δρόμο με τα γραφικά, και περιστρέφεται γύρω από τις original συνθέσεις σε καινούργιες πολύ πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις. Ενδιαφέρον έχει πως θα βρείτε την επιλογή να γυρίσετε στην πρωτότυπη μουσική (μέσω ενός badge). Ένα όμορφο χαρακτηριστικό που θα το θέλαμε και στα γραφικά όμως! Γενικά η μουσική είναι όμορφη και συνοδεύει μια χαρά, αλλά δεν νιώσαμε πως ξεχωρίζει ιδιαίτερα ή πως κλέβει την παράσταση.
Τελειώνοντας με τα τεχνικά να πούμε πως τα loading times είναι στην ουσία ανύπαρκτα, ενώ νομίζουμε πως αξίζει και μια μικρή αναφορά σε ένα από τα πιο αδικημένα χαρακτηριστικά του NSW, το rumble HD που όταν υλοποιείται σωστά προσθέτει στην εμπειρία. Παίξαμε το παιχνίδι με joycons και ήταν απλά απόλαυση. Εντάξει δεν θα αλλάξει τη gaming κοσμοθεωρία σας, αλλά προσέξτε την ανταπόκριση που λαμβάνετε όταν για παράδειγμα διασχίζετε χόρτα ή νερό και θα καταλάβετε γιατί χαρακτηριστικά όπως αυτά έχουν την θέση τους στα σύγχρονα παιχνίδια και δεν πρόκειται για φθηνό εντυπωσιασμό.
Συνολικά το παιχνίδι είναι τόσο καλό που τελικά προκαλεί γλυκόπικρα συναισθήματα! Τα υψηλότατα στάνταρ της Intelligent Systems από το 2004 κιόλας, η μηδενική εξέλιξη από τότε, η εμφανής κατάληξη σε παιχνίδια με σαφώς περιορισμένες φιλοδοξίες (συνειδητά ίσως;) είναι πράγματα που αφήνουν μοιραία μια κάπως δυσάρεστη επίγευση στους ουρανίσκους των συνειδητοποιημένων …nerds. Οι προ διετίας δηλώσεις του ίδιου του Kensuke Tanabe δημιουργού μεταξύ άλλων και του Origami King είναι μάλλον δηλωτικές της αντιμετώπισης αυτής ή τουλάχιστον έτσι τις διαβάσαμε εμείς. Φυσικά όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με το παιχνίδι αυτό καθ’ αυτό και ξεφεύγουν πολύ από τους σκοπούς του review του.
Τέλος θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά την CD Media για την ευγενική και έγκαιρη παραχώρηση κωδικού για τις ανάγκες του παρόντος review!
Από εμάς είναι ΝΑΙ!
Πανέμορφο οπτικά, φρέσκο, σπιρτόζο στους μηχανισμούς, με ξεκαρδιστικούς χαρακτήρες και ιστορία, χορταστικό σε περιεχόμενο με πολλούς ευρηματικούς κόσμους, κορυφαίο σε σχεδιασμό επιπέδων, δεν ξέρουμε τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος. Ένα ελαφρύ backtracking, είναι κυριολεκτικά το μόνο που προδίδει ηλικία και οι πιθανότητες είναι να μη το προσέξετε καν. Χαρήκαμε τις 30 ώρες του και τώρα που τελείωσε μας λείπει ήδη. Επενδύστε άφοβα.
