Paper Mario: Sticker Star

Η σειρά Paper Mario είναι μια ιδιαίτερη σειρά, βασισμένη στο σύμπαν του πιο διάσημου υδραυλικού της Γης. Αποτελεί γνήσιο τέκνο της Intelligent Systems (γνωστή και για τη δουλειά της στη σειρά Fire Emblem) αφού αυτή έχει δημιουργήσει όλα τα παιχνίδια της σειράς.

Το πρώτο παιχνίδι που εδραίωσε τη σειρά, ήταν το Paper Mario του N64. Έχοντας υιοθετήσει τους περισσότερους από τους RPG μηχανισμούς του Super Mario RPG του SNES, το Paper Mario, υπήρξε μια πολύ πετυχημένη εναλλακτική προσπάθεια για να φτιαχτεί ένα παιχνίδι Mario στο οποίο το κέντρο βάρους θα έπεφτε στο κόσμο, την εξερεύνηση και τις turn based μάχες και όχι στα αντανακλαστικά.

Ακολούθησαν δύο ακόμα παιχνίδια. Το Paper Mario: The Thousand-Year Door του GC, το οποίο κινήθηκε αρκετά κοντά στα βήματα του προκατόχου του και το Super Paper Mario του Wii το οποίο εγκατέλειψε αρκετά από τα RPG στοιχεία, υπέρ μιας πιο platform προσέγγισης.

Το Sticker Star είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς σε φορητή κονσόλα. Μένει να δούμε πόσο κοντά στα προηγούμενα είναι και τι καινούργιο έχει να προσφέρει. Let it show…

Αν είναι να δούμε ποτέ, μια αξιόλογη ιστορία σε παιχνίδι Mario, τότε η σειρά Paper Mario με τον RPG χαρακτήρα της θα ήταν η ιδανική επιλογή.

Σωστό; …..

Λάθος! Η Nintendo για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει το δόγμα Miyamoto πως δε χρειάζονται όλα τα παιχνίδια δυνατή ιστορία με πλοκή και δουλεμένους χαρακτήρες. Βγάζει δηλαδή με νόημα, επιδεικτικά, τη γλώσσα στη σοβαροφάνεια.

Κατά την άποψη μου καλά κάνει. Το να προσπαθείς να κολλήσεις σοβαρή ιστορία σε παιχνίδι Mario, μοιάζει λίγο με το να προσπαθείς να μάθεις το σκύλο σου να χορεύει Charleston. Καταδικασμένο εγχείρημα εξαρχής, που μόνο γέλιο μπορεί να βγάλει.

Επιτηδευμένα κοινότοπο λοιπόν, το σενάριο μαζεύει σε λίγες προτάσεις όλα τα κλισέ που μπορείτε να φανταστείτε και υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του gameplay: Ο Bowser μπουκάρει ακάλεστος στο ετήσιο φεστιβάλ Sticker του Mushroom Kingdom και –φυσικά- τα κάνει όλα …μπάχαλο.

Εκεί οι συμμετέχοντες περίμεναν όπως κάθε χρόνο να πέσει ο χάρτινος (sticker) κομήτης και να κάνουν τις ευχές τους. Ο Bowser όμως επιχειρεί να τον αρπάξει για πάρτι του! Ο κομήτης τελικά, σπάει σε πολλά κομμάτια και σκορπίζει τα 6 μαγικά στέμματα που κουβαλούσε. Στον Bowser καταλήγει το μεγαλύτερο από αυτά. Με αυξημένες πλέον τις δυνάμεις του, αρπάζει τη πριγκίπισσα Peach και εξαφανίζεται (σιγά μη την άφηνε!).

Ο Mario πρέπει αρχικά, να γυρίσει όλο το Mushroom Kingdom και να εντοπίσει τα 5 πρώτα στέμματα για να βάλει μια τάξη στο βασίλειο, το οποίο έχει ξεχαρβαλώσει ο Bowser με τις αταξίες του. Στο τέλος πρέπει να φτάσει στον ίδιο το Bowser, να τον νικήσει, να αποκαταστήσει οριστικά τη τάξη και φυσικά να σώσει τη βασίλισσα.

Όπως και στα υπόλοιπα παιχνίδια Paper Mario, έτσι και εδώ τα πάντα είναι χάρτινα! Από τον ίδιο το Mario και τους άλλους χαρακτήρες μέχρι τα κτήρια, τα δέντρα και οι θάμνοι. Κυριολεκτικά τα πάντα. Αυτό σημαίνει πως είτε έχουν πολύ μικρό βάθος μοιάζοντας με ένα κομμάτι χαρτί είτε είναι κανονικά 3D μοντέλα αλλά με textures που θυμίζουν χαρτί η χαρτόνι.

Όλο αυτό δίνει ένα πολύ ιδιαίτερο αισθητικό αποτέλεσμα. Μοιάζει με εκείνα τα παιδικά παραμύθια, που τα ανοίγεις και ξεδιπλώνουν χάρτινα τρισδιάστατα τοπία και εικόνες. Αποτέλεσμα που ενισχύεται, με τη συνηθισμένη για τη σειρά, χρήση των βιβλίων, τόσο ως αντικείμενα μέσα στο παιχνίδι, όσο και ως μέσα αφήγησης.

Αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει πως το παιχνίδι είναι 2D. Η απεικόνιση αλλά και οι κόσμοι είναι πλήρως τρισδιάστατοι. Για να το πω πιο παραστατικά, ο κόσμος in game θυμίζει πολύ περισσότερο Super Mario 64 παρά NSMB.

Στα παραπάνω βοηθάει και το 3DS με τις αναβαθμισμένες γραφικές ικανότητές του και το 3D εφέ. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως από εικαστικής απόψεως έχουμε να κάνουμε με ένα καλογυαλισμένο τίτλο.

Βλέποντας τα γραφικά ξερά, από τεχνικής απόψεως μόνο, θα έλεγα πως ο τίτλος βρίσκεται μισό σκαλί πιο χαμηλά από το Super Mario 3D Land. Διαθέτει εξαιρετικούς φωτισμούς, επαρκή texture και μοντέλα που κάποιες φορές έχουν περισσότερες γωνίες από όσο θα έπρεπε. Παρόλα αυτά και λόγω του συγκεκριμένου art direction που διαθέτει, τολμώ να πω πως καταφέρνουν να αποδώσουν 100% τον κόσμο και την ατμόσφαιρα που ήθελαν οι δημιουργοί του.

Το 3D εφέ, δουλεύει πολύ καλά και αν δεν έχετε κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία δε πρόκειται ποτέ να σκεφτείτε να το χαμηλώσετε – κλείσετε. Αντίθετα θα έλεγα πως συμβάλει και αυτό σημαντικά στην ατμόσφαιρα βιβλίου που δημιουργούν τα γραφικά.

Τέλος ο ήχος πραγματικά δίνει ρέστα με μουσική και εφέ ηχογραφημένα σε εξαιρετική ποιότητα. Ειδικά το soundtrack αποτελεί το καλύτερο κομμάτι της παρουσίασης. Αποτελείται από ένα μείγμα κλασικών Mario μελωδιών σε νέες juzz/funky ενορχηστρώσεις και νέων original κομματιών γραμμένων ειδικά για το τίτλο. Από τους λίγους τίτλους που σπάνια θα ψάξετε το mute ακόμα και ύστερα από μπόλικες ώρες περιπλάνησης.

Στο χειρισμό δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Δουλεύει απλά και άμεσα. Η πάνω οθόνη εμφανίζει τo κόσμο και τη δράση γενικότερα ενώ η κάτω οθόνη, το inventory του Mario το οποίο έχει την μορφή βιβλίου συλλογής sticker!

Με τον αναλογικό ελέγχετε τη κίνηση του Mario, με το «Α» το άλμα του, και με το «Β» το άλλο όπλο του, το σφυρί. Με το πλήκτρο «Χ» μεταβαίνετε από τη πάνω οθόνη στη κάτω. Εκεί παγώνει η δράση και μπορείτε να ασχοληθείτε με τα περιεχόμενα στο «βιβλίο» του inventory.

Η χρήση του stylus είναι δευτερεύουσας σημασίας. Βοηθάει όταν θέλουμε να αλλάξουμε τη θέση των stickers στις σελίδες του inventory. Για το ίδιο λόγο, υπάρχει και το πλήκτρο «Start» με το οποίο γίνεται μια αυτόματη ταξινόμηση τους.

Τέλος, με τη αριστερή σκανδάλη, εμφανίζεται η φίλη μας η ηρωική Kersti η οποία ακολουθεί το Mario με τη μορφή ενός ιπτάμενου sticker (!!), του χαρίζει κάποιες επιπλέον ικανότητες και μπορεί να το συμβουλεύει αν κολλήσει κάπου. Υπάρχει και το «Y» το οποίο κάνει το λεγόμενο paperize. Περισσότερα για αυτό σε λίγο. Ο ψηφιακός σταυρός και η δεξιά σκανδάλη δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη χρήση.

Το κύριο ερώτημα για ένα τίτλο Paper Mario είναι πάντα, το «πως παίζει». Αν μπορούσαμε να απαντήσουμε μονολεκτικά (σχεδόν) στο παραπάνω ερώτημα για το Sticker Star η απάντηση θα ήταν «μάχες, εξερεύνηση και γρίφοι».

Λιγότερο μονολεκτικά τώρα.

α) Σύστημα μάχης

Ο χρήστης περιπλανιέται σε 3D κόσμους (πίστες) γεμάτους από εχθρούς. Αν έρθει σε επαφή με κάποιον, τότε αυτόματα μπαίνει σε mode μάχης όπως περίπου συμβαίνει με τα περισσότερα jRPG’s. Εκεί η απεικόνιση αλλάζει και το μόνο που βλέπουμε είναι ο Mario και οι αντίπαλοί του. Το σύστημα μάχης θυμίζει πολύ τα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς όμως υπάρχουν κάποιες σημαντικές διαφορές και απλοποιήσεις.

Έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρά turn based σύστημα, στο οποίο ο Mario ξεκινάει πρώτος (πάντα) την επίθεση. Ακολουθούν οι αντίπαλοι και όλο πάλι απ’ την αρχή. Εδώ όμως δεν υπάρχουν πια, άλλοι σύντροφοι του Mario, classes, ή levels. Υπάρχουν μόνο κάποια Health Points (ο μέγιστος αριθμός των οποίων αυξάνεται όταν βρίσκουμε ειδικά μπόνους), και πάρα πολλά είδη από stickers για να διαλέξουμε το είδος και την ισχύ της επίθεσης.

Όπως παλαιότερα, υπάρχει μία πινελιά δράσης στο σύστημα μάχης, αφού τα περισσότερα stickers απαιτούν σωστή και συγχρονισμένη χρήση του πλήκτρου «Α» ώστε να μεγιστοποιήσουν τη ζημιά που κάνουν στον αντίπαλο. Υπάρχει τέλος πρόβλεψη ώστε με κάποιο κόστος σε νομίσματα να μπορείτε να διεκδικήσετε δύο ή και τρεις απανωτές επιθέσεις για τους πιο δύσκολους ή τους πιο πολυπληθείς αντιπάλους.

Αν κερδίσετε στη μάχη συνεχίζετε ακάθεκτοι προς το τέλος της πίστας εισπράττοντας ταυτόχρονα κάποιο loot είτε σε νομίσματα είτε σε stickers. Αν όχι “game over”. Οι εχθροί δεν γίνονται respawn παρά μόνο αν εγκαταλείψουμε τη πίστα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όσο περνάει η ώρα η πίστα γίνεται φιλικότερη προς το παίκτη, πράγμα που ενθαρρύνει την εξερεύνηση. Τα χάσματα και οι υπόλοιποι θανάσιμοι κίνδυνοι από το περιβάλλον έχουν ελαχιστοποιηθεί, γεγονός που τραβάει μια σαφή διαχωριστική γραμμή από τις platform εκδοχές του Mario. Όμοια δεν υπάρχει πουθενά χρόνος.

β) Paperize, γρίφοι και άλλα …δαιμόνια

Πέρα και πάνω από τις μάχες όμως, το στοιχείο που χαρακτηρίζει τους μηχανισμούς του Sticker Star, είναι η διαδικασία του λεγόμενου paperize. Πατώντας λοιπόν, οπουδήποτε το πλήκτρο «Y» η εικόνα της πίστας μετατρέπεται σε σελίδα βιβλίου με το Mario να αιωρείται πάνω από αυτή! Με το τρόπο αυτό, αποκαλύπτονται κρυμμένα σημεία δράσης που αλλιώς δε φαίνονται. Χρησιμοποιώντας τα, έχουμε τη δυνατότητα να επεμβαίνουμε στη δομή της πίστας ξεκλειδώνοντας μυστικά, ή να λύσουμε κάποιο γρίφο. Συνεπώς το σχολαστικό ψάξιμο της πίστας, τουλάχιστον σε ότι μας τραβά τη προσοχή κρίνεται απαραίτητο, δίνοντας έτσι μια έντονη γεύση από adventure.

Το παραπάνω ενισχύεται, από τη χρήση του inventory. Σε αυτό αποθηκεύονται όχι μόνο τα γνωστά από τις μάχες επιθετικά και αμυντικά stickers, αλλά και δομικά stickers (πόρτες, γέφυρες κλπ), αλλά και κανονικά αντικείμενα (που μπορούν να μετατραπούν σε stickers) με διάφορες πιθανές ή απίθανες χρήσεις.

Με απλά λόγια το παιχνίδι έχει αρκετό ψάξιμο και κάποιους γρίφους προς επίλυση. Και φυσικά εδώ δε μιλάμε για unlockables και άλλα προαιρετικά, αλλά για το πυρήνα των μηχανισμών του, αφού χωρίς τα παραπάνω σίγουρα δε θα φτάσουμε μακριά. Οι γρίφοι του είναι λογικοί και συνήθως έχουν πολλαπλές λύσεις. Προσωπικά δε βρήκα τίποτα κακό στην ενσωμάτωση τους. Αντιθέτως μου άρεσαν μιας και μιλάμε για καλές και πετυχημένες υλοποιήσεις.

α) Ανοικτό ή γραμμικό;

Το σύμπαν του Sticker Star, έχει μια αρκετά γραμμική δομή. Πρόκειται για τη συνηθισμένη ιεράρχηση όπου έχουμε χωρισμό σε κόσμους με ένα βασικό κοινό θέμα (πχ έρημος, δάσος κλπ) και επίπεδα (πίστες) μέσα σε αυτόν.

Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετές ελευθερίες σε σχέση με άλλα παιχνίδια. Έτσι για παράδειγμα ξεκινώντας είναι ανοικτοί οι τρεις πρώτοι κόσμοι δίνοντας τη δυνατότητα στο παίκτη να παίξει πχ και στο κόσμο 2 χωρίς να έχει τελειώσει υποχρεωτικά τον κόσμο 1. Δεν υπάρχει κάποιο overworld παρά μόνο ο κλασσικός χάρτης στον οποίο επιλέγεις πίστες. Επίσης στο κάθε κόσμο ανοικτή είναι μόνο η πρώτη πίστα και οι υπόλοιπες ξεκλειδώνουν όσο προχωράμε. Αν και υπάρχουν διακλαδώσεις στη πράξη η δομή επιβάλλει σε μεγάλο ποσοστό μια αρκετά γραμμική ακολουθία (πχ 2-1, 2-2 κλπ).

Παρόλα αυτά πρέπει να σημειώσουμε πως το να τελειώσουμε τις πίστες δεν είναι αυτοσκοπός και πως υπάρχει μια γενικότερη ακολουθία γεγονότων που οδηγούν τις εξελίξεις. Συχνά επίσης θα χρειαστεί να παίξετε την ίδια πίστα πάνω από μια φορά. Όχι φυσικά χωρίς λόγο ή απλά για κάποιο βαρετό looting αλλά για να φέρετε σε πέρας τις αποστολές όπως αυτές διαμορφώνονται. Ευτυχώς αυτό δεν είναι τόσο βαρετό όσο ακούγεται αφού τις περισσότερες φορές αλλάζουν δραστικά τα δεδομένα (μέχρι και οι ίδιες οι πίστες κάποιες φορές) συνεπώς αυτό μάλλον προσθέτει στην εμπειρία και δεν αφαιρεί.

β) Fun Factor

Ο σχεδιασμός του κόσμου και το γενικότερο level designing είναι πέρα από κάθε αμφιβολία το μεγαλύτερο προσόν του τίτλου. Προσωπικά είχα να νιώσω έτσι από την εποχή του Super Mario Galaxy. Απίθανα επίπεδα υποδειγματικά σχεδιασμένα, με πολλές και πρωτότυπες ιδέες, που δεν επαναλαμβάνονται και με γρίφους που μόλις τους λύσεις αυτόματα ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου.

Στο παραπάνω βοηθά και το θεοπάλαβο χιούμορ με το οποίο είναι γεμάτο το παιχνίδι. Από το σχεδιασμό ολόκληρων πιστών μέχρι τις «φιλικές συμμετοχές» του Luigi και τις αυτοσαρκαστικές αναφορές σε άλλα παιχνίδια, το παιχνίδι είναι γεμάτο από χαριτωμένες λεπτομέρειες που θα σας φτιάξουν το κέφι.

γ) Τα δύο … Δέλτα (Διάρκεια, Δυσκολία)

Ένα θέμα που εντόπισα είναι το επίπεδο δυσκολίας. Μη φανταστείτε πως το παιχνίδι είναι περίπατος μιας και κάποια boss αλλά κυρίως ο Bowser στο τέλος έχουν τη δυσκολία τους. Απλώς ίσως είναι αρκετά γενναιόδωρο με τους διάφορους πόρους του (νομίσματα, stickers κλπ). Νομίζω πως μια επιλογή στην αρχή με μια ακόμα δυσκολότερη επιλογή θα ήταν η πιο τίμια λύση στο θέμα αυτό.

Τέλος να πούμε πως το παιχνίδι είναι μεγάλο και θα τιμήσει τα πολύτιμα ευρώ που θα επενδύσετε πάνω του. Προσωπικά για τις ανάγκες του review το τέλειωσα στις 40+ ώρες. Φυσικά αυτό δεν είναι αντιπροσωπευτικό αλλά παρόλα αυτά δύσκολα μπορώ να φανταστώ κάποιον να το τελειώνει σε λιγότερο από τις μισές ώρες. Αυτό επιβεβαιώνουν και οι αναφορές από το Internet που μιλάνε για 15-30 ώρες με το πάνω όριο να φαντάζει πιο λογικό!

Φτάσαμε επιτέλους στο τέλος! Στο κομμάτι δηλαδή, που διαβάζετε πρώτα όλοι εσείς οι φυσιολογικοί άνθρωποι που βαριέστε να διαβάσετε τα υπόλοιπα .

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως μιλάμε για ένα προσεγμένο και πολύ καλό παιχνίδι. Διαθέτει εξαιρετικό τεχνικό τομέα, απροβλημάτιστο χειρισμό, χιούμορ και ένα κόσμο που μπορούμε να βρούμε σε ελάχιστες ΑΑΑ παραγωγές. Δεν είναι εντελώς αψεγάδιαστο όμως.

Θα θέλαμε ένα πιο ψαγμένο σύστημα μάχης. Ως έχει βέβαια δεν είναι κακό ή broken. Κάθε άλλο! Είναι διασκεδαστικό και έχει κάποιο βάθος αφού ευνοεί διάφορες στρατηγικές και επιτρέπει διαφορετικές προσεγγίσεις . Παρόλα αυτά για ένα παιχνίδι που θα διαρκέσει 20-30 ώρες, σεβαστό ποσοστό των οποίων, θα δαπανηθούν σε μάχες, λογικό είναι να περιμένεις, το κάτι παραπάνω. Αν το είχαμε πάρει, θα μιλάγαμε σίγουρα για διαμάντι!

Σαν απόφαση αγοράς προσοχή νομίζω θέλει, το περίεργο genre που πάντα αντιπροσώπευε η σειρά Paper Mario. Όταν κάποιος αγοράζει NSMB, Mario Kart, κλπ ξέρει πολύ καλά τι αγοράζει και συνεπώς το μόνο ζητούμενο είναι η ποιότητα του αντίστοιχου τίτλου. Και όχι, η ανάμνηση παλιότερων τίτλων δεν βοηθά (ίσως μπερδεύει κιόλας), αφού όπως είπα η συνταγή είναι αρκετά αλλαγμένη.

Γνώμη μου: Διαβάστε προσεκτικά το κεφάλαιο που περιγράφω το gameplay και τους μηχανισμούς και προσπαθήστε να σκεφτείτε αν σας ταιριάζει κάτι τέτοιο ή όχι. Αν η απάντηση είναι θετική προχωρήστε άφοβα. Το παιχνίδι είναι κάτι παραπάνω από καλό και θα σας αποζημιώσει.

Προσωπικά το χάρηκα όσο λίγα…

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 87/100