- [REVIEW] Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club - 21 Οκτωβρίου 2024
- Luigi’s Mansion 2 HD [Switch Review] - 23 Ιουλίου 2024
- [Switch Review] Paper Mario: The Thousand Years Door - 11 Ιουνίου 2024
Metroid … down under!
Δημοσιεύτηκε από: vassilis_pap στις 25-01-2013 03:21
Αριθμός εμφανίσεων: 1581, στο παλιό ninty.gr
11 σχόλια εδώ http://www.ninty.gr/showthread.php?t=10729
| Developer | Endgames Studios |
| Publisher | Endgames Studios |
| Είδος | Platform Shooter |
| Σύστημα | 3DS |
| Παίκτες | 1 |
| Ημ/νια Διάθεσης | 10/1/2013 |
| Τιμή | 7,99€ |
Πόσο εύκολο είναι άραγε στις μέρες μας για κάποιο μικρό developer να εκδώσει το τίτλο του; Αν ρωτήσουμε τους Αυστραλούς της Endgame Studios η απάντηση μάλλον θα μας αποκαρδιώσει!
Ο παρών τίτλος, ξεκίνησε να αναπτύσσεται το …2004 για το DS. Οι δημιουργοί του είχαν εντυπωσιαστεί από τις δύο οθόνες της συσκευής και κάπως έτσι άρχισαν να πειραματίζονται με αυτές. Ολοκληρώθηκε το 2009, αλλά δεν είδε ποτέ το φώς της ημέρας, γιατί η εταιρεία που είχε τα δικαιώματα έκδοσης του, επέλεξε να μη το κυκλοφορήσει.
Μετά από απίστευτες περιπέτειες, οι πεισματάρηδες Αυστραλοί κατάφεραν τελικά όχι μόνο να μη πάνε μέσα για χρέη (!), αλλά και να εκδώσουν μόνοι τους το πόνημά τους, στο δικτυακό κατάστημα του 3DS.
Και εγένετο λοιπόν, Fractured Soul!
Μια σπασμένη ψυχή…
Το εντελώς υποτυπώδες σενάριο μιλάει για κάποιον στρατιώτη του διαστήματος ο οποίος ξυπνάει με αμνησία σε κάποιο διαστημικό σταθμό που δέχεται εισβολή. Μοναδική του έννοια να δραπετεύσει από αυτόν και να ξεφύγει.
Το σημείο κλειδί του τίτλου, είναι το εύρημα του να παίζεται σε δύο οθόνες ταυτόχρονα. Πως γίνεται αυτό;
Απλό! Υποτίθεται πως τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικές διαστάσεις που απεικονίζονται στις δύο οθόνες. Ας τις λέμε «πάνω» και «κάτω» από τις αντίστοιχες οθόνες. Οι δύο αυτές διαστάσεις αφορούν πάντα τον ίδιο τόπο, αλλά σε διαφορετικές συνθήκες. Έτσι για παράδειγμα η πάνω μπορεί να είναι μια διαστημική βάση έρημη και άδεια και η κάτω η ίδια βάση γεμάτη με νερό, εχθρούς και παγίδες.
Ο ήρωας μας, βρίσκεται κάθε στιγμή αυστηρά σε μία από αυτές. Έχει όμως τη δυνατότητα με ένα πλήκτρο να πηδάει από τη μια στην άλλη και ανάποδα! Το παιχνίδι αναλαμβάνει καθώς μετακινούμαστε, να ενημερώνει σωστά και τις δύο οθόνες, άσχετα σε ποια από αυτές βρίσκεται ο ήρωας. Για μεγαλύτερη διευκόλυνση μάλιστα, στη δεύτερη οθόνη απεικονίζεται ένα ολόγραμμα του (κάτι σαν λαμπερή σκιά), ώστε να ξέρουμε που θα «πέσει» μόλις πατήσουμε το πλήκτρο της εναλλαγής.
Αυτός είναι ένας μηχανισμός που έχει ενσωματωθεί απόλυτα στο τίτλο. Χρησιμοποιείται συνεχώς και για πάρα πολλά πράγματα. Για να αποφύγουμε πυρά, παγίδες και εμπόδια, για να κρυφτούμε ή να αιφνιδιάσουμε κακούς μέχρι και για να κάνουμε εντυπωσιακές μανούβρες και φιγούρες. Χωρίς υπερβολή το παιχνίδι στηρίζεται πάνω του και χωρίς αυτόν, απλά θα ήταν άλλο παιχνίδι.
… σε ένα platform με γεύση από 80ies!
Αν εξαιρέσουμε τη παραπάνω ιδιαιτερότητα στα υπόλοιπα έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά συμβατικό τίτλο με retro μηχανισμούς. Οι δημιουργοί του το διαφημίζουν σαν ένα game φτιαγμένο από platform gamers για platform gamers. Για το πρώτο δε μπορώ να ορκιστώ. Το δεύτερο όμως σίγουρα ισχύει!
Όλες οι νόρμες των 2D platform shooters όπως τις γνωρίσαμε στα 80ies και 90ies, είναι παρούσες. Κατά τα πρότυπα λοιπόν των Metroid και Megaman, ο χαρακτήρας μας, περπατάει, πηδάει και πυροβολεί τους «κακούς» με μοναδικό του στόχο, να μείνει ζωντανός μέχρι το τέλος του επιπέδου. Με το Metroid μάλιστα μοιράζεται και το setting αφού μιλάμε για ένα διαστημικό παιχνίδι τοποθετημένο κυρίως σε διαδρόμους διαστημικών σταθμών.
Τα επίπεδα έχουν λογικό μέγεθος (ούτε μικρά ούτε μεγάλα) και γραμμικό σχεδιασμό. Συνήθως ξεκινάς από αριστερά και πρέπει να φτάσεις δεξιά, χωρίς εναλλακτικές και ιδιαίτερα περιθώρια εξερεύνησης.
Ο σχεδιασμός είναι επίσης απλοϊκός. Δεν υπάρχουν διαφορετικά όπλα, αναβαθμίσεις ή άλλα μπόνους. Είσαι μόνο εσύ, η πίστα και οι κακοί. Τα λάθη στοιχίζουν στη καλή περίπτωση ένα κουτάκι ενέργειας και στη κακή, απευθείας θάνατο (πχ σε χάσματα).
Ευτυχώς έχεις άπειρες ζωές, ενώ υπάρχει και ένα σύστημα με checkpoints το οποίο σου επιτρέπει όταν χάνεις, να ξεκινάς από εκεί και όχι από την αρχή της πίστας. Δυστυχώς τα checkpoints αυτά, είναι κάπως ημιτελή, καθώς δε ξέρεις πότε έχεις φτάσει σε κάποιο από αυτά και πότε όχι (στο φυλάει για έκπληξη αν χάσεις!). Επιπλέον σε κάποιες (λίγες) πίστες η επιλογή τους δε είναι και πολύ πετυχημένη.
Χρονικό όριο για να βγάλεις τη πίστα δεν υπάρχει. Ωστόσο το παιχνίδι βασίζεται στους γρήγορους ρυθμούς και αυτό είναι κάτι που το δείχνει με κάθε τρόπο. Δεν είναι μόνο πως η αξιολόγηση που λαμβάνεις στο τέλος κάθε πίστας βασίζεται στο χρόνο που έκανες, αλλά και το ότι πολλές πίστες είναι έτσι σχεδιασμένες ώστε το «τρέξιμο» να είναι η μόνη επιλογή για να φτάσεις στο τέλος ζωντανός. Επιπλέον, υπάρχουν on line λίστες, με τους καλύτερους χρόνους. Συμπαθητική προσθήκη σε έναν κατά άλλα αυστηρά single player τίτλο.
Η καλή αξιολόγηση στο τέλος κάθε πίστας δίνει μπόλικα αστεράκια (πέντε max), ενώ τα πολλά μαζεμένα αστεράκια σημαίνουν ξεκλείδωμα επιπλέον bonus πιστών. Στη καλή αξιολόγηση της κάθε πίστας συνεισφέρει και το αν μαζεύετε όλα τα «secrets» που βρίσκονται διάσπαρτα μέσα σε αυτή.
Και ολίγη από Ikaruga!
Υπάρχουν συνολικά 30 επίπεδα και 5 διαφορετικοί κόσμοι. Οι κόσμοι αυτοί, είναι αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους και έχουν άλλα physics. Αυτό σε συνδυασμό με το μηχανισμό των διαστάσεων, προσθέτει ποικιλία στο gameplay.
Επιπλέον ποικιλία προσθέτει και το ότι στο τέλος κάθε κόσμου ο ήρωας μας, μπαίνει στο διαστημόπλοιό του και κατευθύνεται στον επόμενο. Εδώ το παιχνίδι μετατρέπεται σε διαστημικό shooter τύπου Ikaruga! Οι δύο οθόνες εξακολουθούν και στο κομμάτι αυτό να δουλεύουν όπως πριν και έτσι οι τακτικές που είχατε μάθει πριν στο platform κομμάτι συνεχίζουν να αποδίδουν!
Γραφικά, ήχος, χειρισμός
Οι εκδόσεις DS/3DS του παιχνιδιού θυμίζουν τις διαφημίσεις για προϊόντα αδυνατίσματος! Εδώ είναι το πριν (DS)…
Στα γραφικά του παιχνιδιού έχει γίνει πραγματικά καλή δουλειά. Έχουν γραφτεί από την αρχή για αυτό, αντικαθιστώντας τα γραφικά της αρχικής έκδοσης του DS. Δε μιλάμε πλέον για απλά sprites. Τόσο οι χαρακτήρες, όσο και το περιβάλλον έχουν μετατραπεί σε 3D μοντέλα (παρόμοια τεχνική με το DKCR). Το συνολικό αποτέλεσμα ανεβαίνει ένα μεγάλο σκαλί ποιοτικά και μας δίνει γραφικά που δείχνουν απόλυτα φρέσκα και σημερινά. Σίγουρα, εξαιρετική δουλειά για ένα μικρό studio.
…και εδώ είναι το μετά! (3DS). Τα αποτελέσματα κάτι παραπάνω από ορατά 
Αντίθετα το animation ήθελε και άλλη δουλειά. Δεν είναι μόνο τα λιγοστά frames που κάνουν τους χαρακτήρες να μοιάζουν «μονοκόμματοι» και άκαμπτοι. Είναι και η κάπως βαριά αίσθηση που δίνει συνολικά η κίνηση. Αίσθηση που κοστίζει, αν σκεφτούμε πως μιλάμε για ένα παιχνίδι που βασίζεται στους γρήγορους ρυθμούς.
Αξιοσημείωτο είναι πως δεν υπάρχει καθόλου στερεοσκοπικό 3D! Αυτό είναι κάτι μάλλον αναμενόμενο λόγω του όλου στησίματος του παιχνιδιού. Από τη στιγμή δηλαδή, που παίζεται και στις δύο οθόνες ταυτόχρονα, ήταν σχεδόν βέβαιο πως το 3D στη μία μόνο από αυτές, μάλλον θα πονοκεφάλιαζε (ακόμα και κυριολεκτικά!) παρά θα πρόσφερε υπηρεσίες.
Η μουσική και τα εφέ κάνουν απλά τη δουλειά τους χωρίς να διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας ή ποιότητας.
Τέλος ο χειρισμός είναι αυτός που πρέπει είναι. Απλός και εύκολος χωρίς εκπλήξεις και επιπλοκές. Με το μοχλό (αναλογικό ή σταυρό) κινείσαι δεξιά – αριστερά. Το πάνω του σταυρού είναι το action το κάτω το σκύψιμο, το «Α» το shoot, το «B» το jump και οι σκανδάλες στέλνουν τον ήρωα από πάνω, κάτω και ανάποδα.
Τα παιδία …παίζει
Καλά όλα αυτά αλλά τι γεύση σου μένει παίζοντας το παιχνίδι;
Αν λοιπόν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει το παιχνίδι (εκτός από το γνωστό μηχανισμό), αυτό είναι το πόσο απαιτητικό είναι. Ξεχάστε τους υγιεινούς περιπάτους που είχατε μάθει τα τελευταία χρόνια. Εδώ έχουμε ένα ξεκάθαρο hardcore στήσιμο και αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις σχεδόν από την αρχή.
Απαιτείται σημαντική προσπάθεια, ακόμα και για να τελειώσετε απλά μια πίστα με ένα αστεράκι μόνο, ενώ υπάρχουν σημεία που θα χάνετε ξανά και ξανά. Η δυσκολία πηγάζει από το σχεδιασμό των επιπέδων, ο οποίος είναι τέτοιος που δύσκολα συγχωρεί. Τις περισσότερες φορές θα διαπιστώσετε πως υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη «χορογραφία» την οποία πρέπει να εκτελέσετε πιστά ώστε να βγείτε σώοι και αλώβητοι. Τα περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς αν ξεφύγετε από αυτή τη τέλεια πορεία είναι πολύ στενά.
Το level designing είναι πολύ καλό και εκμεταλλεύεται στο έπακρο το μηχανισμό των διαστάσεων. Εξίσου θετικό είναι πως η δυσκολία του παιχνιδιού είναι «δίκαιη» και δεν υπάρχουν στιγμές που θα τα βάζετε με το μηχάνημα επειδή «κλέβει»!
Η μοναδική μου ένσταση, είναι πως με το σχεδιασμό αυτό υποβιβάζεται κάπως, ο έξυπνος μηχανισμός των δύο κόσμων.
Βλέπετε ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι φτιαγμένος να δουλεύει σε …διπλό ταμπλό και όταν καλείται να κάνει κάτι τέτοιο μπερδεύεται και θέλει το χρόνο του. Νομίζω θα ταίριαζε τέλεια σε κάποιο τίτλο με λίγο ποιο αργούς ρυθμούς (με κάποια puzzle στοιχεία ίσως κλπ). Ως έχει, εξακολουθεί να πρωτοτυπεί και να εντυπωσιάζει, αλλά ταυτόχρονα σπρώχνει το παίχτη σε λάθη και προσθέτει μια άβολη δυσκολία. Μόλις το συνηθίσεις πάντως, το βλέπεις και αυτό σαν κομμάτι της γενικότερης πρόκλησης, οπότε όλα καλά.
Σημαντικό μειονέκτημα αποτελεί το γεγονός πως το παιχνίδι πάσχει από έλλειψη ατμόσφαιρας και χαρακτήρα. Δεν υπάρχει ιστορία, cut scenes, αποστολές ή κάποιος χάρτης. Δεν υπάρχουν δηλαδή όλες αυτές οι λεπτομέρειες που θα σε κάνουν να ταυτιστείς με τον ήρωα και να βυθιστείς στο κόσμο του. Μια απλή λίστα από πίστες και μια οθόνη που σου ανακοινώνει το χρόνο σου όταν τελειώσεις είναι το μόνο που θα δεις στο παιχνίδι ενδιάμεσα. Σίγουρα αυτό το κάνει να μοιάζει κάπως σπαρτιάτικο και στεγνό και υπάρχουν στιγμές που σου λείπει μια ανταμοιβή παραπάνω, για τα κατορθώματά σου.
Συμπεράσματα
Δε ξέρω πόσο σαφές είναι από το κείμενο αλλά βλέπω με ιδιαίτερη συμπάθεια προσπάθειες τέτοιου τύπου από μικρά στούντιο. Θα ήθελα πολύ λοιπόν, να συστήσω ανεπιφύλακτα το τίτλο στο καθένα. Δυστυχώς δε μπορώ.
Ο κυριότερος λόγος, είναι πως μιλάμε για ένα παιχνίδι για ειδικά γούστα. Τόσο η δυσκολία του, όσο και το retro στήσιμο του, θα αποθαρρύνει πολύ κόσμο (ειδικά τους νεότερους). Φυσικά αυτό δεν είναι μειονέκτημα αλλά σχεδιαστική επιλογή την οποία σίγουρα κάποιοι θα εκτιμήσουν θετικά.
Για αυτούς λοιπόν που λέξεις όπως “hardcore”, “old school” κλπ, χτυπάνε ευαίσθητες χορδές μέσα τους, το παιχνίδι είναι must. Δεν είναι πως δεν έχει κουσούρια. Έχει αρκετά. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε πως μιλάμε για ένα τίτλο του eshop από ένα μικρό developer του οποίου όπως είναι φυσικό, του λείπει το γυάλισμα που διαθέτουν οι retail ΑΑΑ τίτλοι.
Κανένα από αυτά όμως δεν είναι καθοριστικό. Από την άλλη διαθέτει όμορφα γραφικά, ποικιλία, πρωτοτυπία και κυρίως πρόκληση. Τα 8 Ευρώ που ζητάει είναι δύσκολο να φανούν πολλά ειδικά αν σκεφτούμε πως ο τίτλος προοριζόταν αρχικά για retail και το περιεχόμενο του επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο.
Θα χρειαστείτε περίπου 10 ώρες (ίσως και παραπάνω) για να δείτε απλώς όλες τις πίστες του. Η διάρκεια αυτή μπορεί εύκολα να πολλαπλασιαστεί, αφού η πραγματική πρόκληση του βρίσκεται στα unlockables και στα speed runs.
Δεν κάνει για όλους, αλλά αυτοί που θα το αγοράσουν συνειδητά δε θα απογοητευτούν.
