[Video Review] : Super Mario 3D All Stars

• About
• Latest Posts

Βρείτε με σε

Braveheart1980

Super Moderator at ninty.gr

Γεννημένος στην Hyrule, καταδικασμένος να κυνηγά μανιτάρια, headshots και hidden objects! Ευτυχώς που υπάρχει και το πάνω-πάνω, κάτω-κάτω, αριστερά-αριστερά .... Απορίας άξιο το γεγονός πως με αντέχουν οι γύρω μου...

Βρείτε με σε

Latest posts by Braveheart1980 (see all)

• [Φήμη] Νέες λεπτομέρειες για τα μαγνητικά Joy Con και το dock του Switch 2 - 20 Δεκεμβρίου 2024
• Διαθέσιμη η ετήσια ανασκόπηση χρηστών για το 2024 – Δείτε την δική σας! - 20 Δεκεμβρίου 2024
• Έρχεται το Bubble Ghost Remake στο Switch - 20 Δεκεμβρίου 2024

Περίεργη εποχή γενικώς! Και για την Nintendo και για τον κόσμο ολόκληρο. Με μια άκρως ασυνήθιστη κίνηση, μόλις δύο εβδομάδες πριν η Nintendo ανακοίνωσε, την άμεση κυκλοφορία του Super Mario 3D All-Stars (όπως πρώτοι σας ενημερώσαμε)! Μια εορταστική και συλλεκτική έκδοση με την οποία η Nintendo τιμά τα 35 χρόνια του μουστακαλή υδραυλικού, η οποία περιέχει τρία από τα πιο ιστορικά 3D παιχνίδια του. Η συγκίνηση είναι προφανώς μεγάλη, μια συγκίνηση που διανθίζεται από τόνους νοσταλγίας και προσμονής. Η συλλογή περιέχει δύο από τα παιχνίδια που στην εποχή τους θεωρήθηκαν ως «από τα καλύτερα όλων των εποχών», και ένα ακόμα αιώνια παρεξηγημένο, που όμως πάντα είχε το κοινό του και πλέον φιλοδοξεί να κατακτήσει τη θέση που άξιζε εξαρχής!

Super Mario 64

Τίποτα δεν έχει καταφέρει ακόμη και σήμερα, να πλησιασει τα συγκλονιστικά συναισθήματα που μας έδωσε το Super Mario 64 το καλοκαίρι του 1997. Θυμάμαι ακόμα τα πάντα, σαν να ήταν χθες: Τη μοναδική εισαγωγή, την τρελή συσκευασία με αισθητική από το μέλλον, το μεγάλο 3D πρόσωπο του Mario στην κεντρική οθόνη τίτλου, που περίμενε διακαώς να τσιμπηθεί, παραμορφώνοντας τα… πολυγωνικά μάγουλα του (όπως στα τρελά καρτούν). Κυρίως την εισαγωγή με το overview του κάστρου σε πραγματικό 3D ενώ ο Lakitu κρατούσε την κάμερα.

Και ξαφνικά: Καλως ηρθατε στο Mushroom Kingdom, με ένα συναίσθημα έκστασης και άκρατου εντυπωσιασμού να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, ένα αληθινό σοκ αδύνατο να εξηγηθεί και αδιανόητο να το ξαναζήσει κανείς σήμερα. Γιατί; Γιατί σε εκείνες τις στιγμές γραφόταν κυριολεκτικά ιστορία. Έτσι τα πάντα ήταν απίστευτα!

Το Super Mario 64, εκείνη την εποχή, ήταν -αλήθεια- ένα είδος θαύματος: μια μαγεία που προήλθε από ποιος ξέρει πού, με τους απίστευτους πολυγωνικούς κόσμους προς εξερεύνηση σε πραγματικά τρεις διαστάσεις, με γραφικά εκτός λογικής!. Μια περιπέτεια που μας έκοψε την ανάσα! Πολύ απλά σχεδόν αυτόματα το Super Mario 64 όρισε την πραγματικότητα όλων των επερχόμενων 3D platform (και όχι μόνο)! Δεν είναι εξάλλου τυχαία ακόμα το αγαπημένο παιχνίδι του Gabe Newell της Valve. H επιρροή του μάλιστα μνημονεύεται σε δεκάδες άρθρα (όπως αυτό ή αυτό κ.ο.κ.). Ωστόσο σήμερα η κάμερα και ο τρόπος που αυτή κινείται κάνουν τον τίτλο να δείχνει τα χρόνια του καλώς ή κακώς. Παρόλα αυτά το Super Mario 64 παραμένει μια ευχάριστη εμπειρία για όλους.

Από πλευράς υπόθεσης ο τίτλος τοποθετείται στο κάστρο της Princess Peach, το οποίο αποτελείται από τρεις ορόφους, (υπόγειο, τάφρο και μια αυλή). Ο χώρος εκτός του κάστρου είναι απλώς μια εισαγωγική περιοχή, όπου ο παίκτης μπορεί να πειραματιστεί με τις ικανότητές του Mario. Διάσπαρτα σε όλο το κάστρο είναι είσοδοι σε επίπεδα μέσω μυστικών τοίχων και πινάκων ζωγραφικής. Ο τίτλος εμβληματικά ξεκινάει με ένα γράμμα από την Princess Peach, που προσκαλεί τον Mario, να έρθει στο κάστρο της για μια τούρτα που του έφτιαξε. Όταν, όμως, αυτός έρχεται, ανακαλύπτει ότι ο Bowser επιτέθηκε στο κάστρο και φυλάκισε την πριγκίπισσα και τους ανθρώπους της, χρησιμοποιώντας τη δύναμη των “120 Power Stars” του κάστρου. Έτσι ο Mario οφείλει να εξερευνήσει όλο το κάστρο για να βρει πύλες για τους κόσμους ώστε να επαναφέρει τα αστέρια. Αναμενόμενα κερδίζουμε πρόσβαση σε περισσότερα δωμάτια, όσο περισσότερα “Power Stars” επαναφέρουμε, και τελικά διασχίζει τρεις διαφορετικές πίστες εμποδίων με την κάθε μία να οδηγεί στη δική της μάχη με τον Bowser.

Super Mario Sunshine.

Ναι ξέρω, ο τίτλος έχει τη “ρετσινιά” ενός μέτριου τίτλου -για τα υψηλότατα στάνταρ του φαινομένου Mario πάντα- ωστόσο δεν θα κουραστώ να λέω μέχρι η γλώσσα μου να βγάλει μαλλιά, πως ο τίτλος είναι μοναδικός στο είδος του! Το εντυπωσιακό 92% που έχει επιτύχει στο metacritic άλλωστε συνηγορεί σε αυτό! Το Sunshine κυκλοφόρησε έξι ολόκληρα χρόνια μετά το Super Mario 64 και o κόσμος όπως φαίνεται μάλλον περίμενε κάτι διαφορετικό. Οι χαμηλές πωλήσεις του Gamecube σίγουρα επηρέασαν, ενώ και το setting του παιχνιδιού με τον Mario να βρίσκεται σε διακοπές σε ένα θολό τροπικό νησί μάλλον ξένισε κάποιους. Επίσης σίγουρα έφταιγε -ΚΑΚΩΣ- το FLUDD που παρόλο που είναι εγγενώς ένας ενδιαφέρων μηχανισμός, δεν έδειξε να αγγίζει τους fans.

Ο παίκτης ελέγχει τον Mario (dah!!) καθώς προσπαθεί να συλλέξει 120 Shine Sprites για να επιστρέψει το φως πίσω στο Isle Defino και να αποδείξει την αθωότητά του, καθώς κατηγορήθηκε λαθεμένα ως ο απατεώνας που έκλεψε τα Shine Sprites και κάλυψε το νησί με τοξική λάσπη. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάμε στο νησί, μπαίνοντας σε διάφορους κόσμους μέσω πυλών, οι οποίες γίνονται διαθέσιμες καθώς το παιχνίδι προχωράει. Παρόμοια με την συλλογή αστεριών στο Super Mario 64, ο παίκτης συλλέγει τα Shine Sprites προχωρώντας στις πίστες, με περισσότερες να ξεκλειδώνονται κατή την πορεία. Δεν λείπουν και οι κρυφές περιοχές που κρύβουν προκλήσεις για επιπλέον κερδισμένα Shine Sprites. Ρόλο παίζουν και τα περίφημα μπλε νομίσματα που είναι σκορπισμένα και μπορεί ο παίκτης να τα μαζεύει και με τα οποία μπορεί να αγοράσει (τι άλλο;) περισσότερα Shine Sprites.

Σε αυτό το παιχνίδι, ο Mario έχει ένα ρομποτικό “ψεκαστήρι” που το λένε FLUDD (Flash Liquidizing Ultra Dousing Device), το οποίο χρησιμοποιεί νερό για να καθαρίσει τη λάσπη και να βοηθήσει τον Mario να φτάσει σε νέα μέρη. Ο Mario ξεκινά με δύο λειτουργίες του FLUDD, τον ψεκασμό και την αιώρηση, τις οποίες μπορεί γρήγορα να εναλλάσει. Με την αιώρηση ίπταται για μια μικρή περίοδο, επιτρέποντάς του να διασχίσει μεγάλα χάσματα και ταυτόχρονα να ψεκάζει ό,τι βρεθεί ακριβώς από κάτω του. Καθώς το παιχνίδι προχωράει, ξεκλειδώνονται δύο ακόμα λειτουργίες τις οποίες λέμε να μη σας τις μαρτυρήσουμε! Θα σας μαρτυρήσουμε όμως πως κάθε λειτουργία του FLUDD χρησιμοποιεί νερό, το οποίο μπορεί να συλλεχθεί από διάφορα σημεία όπως πηγές νερού, ποτάμια ή σιντριβάνια.

Με βάση το ιδιαίτερο gameplay του, το παιχνίδι είχε και αρκετά ιδιαίτερο χειρισμό. Ένας χειρισμός που βασιζόταν και στις αναλογικές σκανδάλες του GC χειριστηρίου για το “ψέκασμα”. Δυστυχώς οι αναλογικές σκανδάλες δεν υπάρχουν πια στα σύγχρονα χειριστήρια και έτσι οι προσαρμογές ήταν απαραίτητες. Πιέζοντας λοιπόν το ZR στο χειριστήριο του NSW, ψεκάζουμε νερό σε πλήρη ισχύ ενώ ο Mario κινείται, ενώ πατώντας το R ο Mario ακινητοποιείται ώστε να μπορούμε να στοχεύουμε με τον αριστερό μοχλό. Δεν είναι το ιδανικό, ωστόσο είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή, και είναι αρκετά εύκολο να το συνηθίσεις αφού δεν παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα.

Παράλειψη ωστόσο αποτελεί το γεγονός πως τα ίδια ισχύουν ακόμα και αν συνδέσουμε τον κανονικό GC controller τον οποίο το σύστημα τον βλέπει απλά σαν ένα χειριστήριο του NSW όπως όλα τα υπόλοιπα. Αβλεψία χωρίς ιδιαίτερο νόημα που όμως αφορά τους λίγους που διαθέτουν setup με GC controllers για το NSW τους. Ας ελπίσουμε σε κάποιο patch. Κλείνοντας να αναφέρουμε πως ο χειρισμός της κάμερας έχει ρυθμιστεί στην κλασική ρύθμιση. Η αρχική έκδοση είχε χειρισμό με “ανεστραμμένους άξονες” και προς το παρόν δεν υπάρχει διαθέσιμη επιλογή για να αλλάξει.

Super Mario Galaxy.

Να το πω;
Να μην το πω;
Ε, θα το πω: Το Super Mario Galaxy είναι εύκολα στο top 5 αγαπημένων μου τίτλων όλων των εποχών! Ορίστε το πα. Το Super Mario Galaxy είναι ένα αριστούργημα. Plain and simple.

Από τους πανέμορφους κόσμους μέχρι τη διαστημικά ορχηστρική μουσική και το μοναδικό gameplay του, το Super Mario Galaxy είναι ένα gaming ορόσημο! Η ιδέα ότι κάθε «κόσμος» είναι ένας διαφορετικός γαλαξίας με μια ξεχωριστή αισθητική ήταν τόσο καλή που τη δανείστηκε αυτούσια και ο 2ος τίτλος της σειράς που ακόμα δεν έχουμε δει σε remake. Ας δούμε όμως το Super Mario Galaxy από την αρχή.

Εδώ ο Mario φτάνει στο Star Festival της Princess Peach,τη στιγμή που ο Bowser καταστρέφει το πάρτι με τα αεροσκάφη του. Απαγάγει την Peach και ο Mario βρίσκεται με ένα χτύπημα κάπου μακριά στο διάστημα. Σκοπός του (εκτός από το να σώσει την βασίλισσα) να ταξιδεύει σε διαφορετικούς γαλαξίες για να συλλέξει Power Stars. Κάθε γαλαξίας περιέχει μικρότερους πλανήτες σε τροχιά για να εξερευνήσει ο παίκτης. Κάθε αστέρι μάλιστα έχει τη δική του βαρυτική δύναμη , επιτρέποντας στον παίκτη να περιηγηθεί πλήρως, περπατώντας πλάγια ή ακόμα και ανάποδα. Εδώ να σημειώσουμε πως παρότι το κύριο μέρος του παιχνιδιού είναι σε 3D , υπάρχουν αρκετές περιοχές στο παιχνίδι στις οποίες οι κινήσεις του παίκτη περιορίζονται σε ένα δισδιάστατο επίπεδο .

Κύριος κόμβος (hub) του παιχνιδιού είναι το Comet Observatory, ένα διαστημόπλοιο που περιέχει έξι θόλους που παρέχουν πρόσβαση σε περισσότερους από 42 γαλαξίες. Αρχικά έχουμε πρόσβαση σε έναν μόνο γαλαξία, ωστόσο συλλέγοντας περισσότερα Power Stars, όλο και περισσότεροι γαλαξίες και Stars διατίθενται. Μετά τη συλλογή 120 Power Stars από τον Mario, o παίκτης μπορεί να παίξει και ως Luigi! Αν τελικά συλλεχθούν 120 Power Stars και από τους δύο χαρακτήρες, ανοίγει μια ακόμη πρόκληση που -μαντέψτε- δε θα σας μαρτυρήσουμε!

Το παιχνίδι,ως γνωστό, κυκλοφόρησε στο Wii, οπότε πρέπει πάλι να συζητήσουμε για τον χειρισμό του. Ναι, οι φήμες είναι σωστές, μπορείτε τώρα να πατήσετε Y για να χρησιμοποιήσετε την κίνηση περιστροφής του Mario. Θα ήταν υπέροχο αν η αναφορά μας τελείωνε εκεί, αλλά υπάρχουν και άλλα.

Το θέμα αφορά την συλλογή των λεγόμενων Star bits. Μια λειτουργία που στο πρωτότυπο hardware γινόταν με τον IR sensor του wiimote το οποίο με τον τρόπο αυτό λειτουργούσε σαν κάτι που έμοιαζε με mouse, που μάζευε τα Star bits από την οθόνη. Σε handheld mode αυτό γίνεται με την χρήση της οθόνης αφής. Η συνεχής απομάκρυνση του χεριού μας από τα χειριστήρια για να αγγίξουμε την οθόνη όμως, είναι σίγουρα ενοχλητική. Σε tv mode τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Με τα Joy-Con, τα motion controls ανατίθονται στο δεξί jc, τόσο για να περιστρέψετε τον Mario όσο και για να συλλέξετε Star bits ωσάν το Wiimote. Και πάλι για όσους από εμάς είχαμε χαρεί τον αρχικό τίτλο η χρήση του joycon παρότι καλή, δεν ικανοποιεί όσο η αρχική υλοποίηση. Αν δε έχετε pro controller πρέπει να το κινείται ολόκληρο, καθιστώντας – τουλάχιστον για μένα- το συγκεκριμένο τρόπο χειρισμού unplayable.

Τεχνικός τομέας

Οι αποφάσεις της Nintendo σχετικά με το πως μας έφερε το Super Mario 3D All-Stars έχει λάβει μια ανάμεικτη αντίδραση από τους οπαδούς του Mario τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Θα έπρεπε να είναι remake ή remaster;
Απαντάμε ευθύς αμέσως : Είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι, τελεία και παύλα.

Να -για παράδειγμα- το remake του Resident Evil 2 είναι εκπληκτικό, σύγχρονο και κυρίως απολαυστικό. Προσωπικά το καταχάρηκα. Μας ξύπνησε όμως αναμνήσεις και συναισθήματα όπως ο αρχικός τίτλος; Σαφώς και όχι, γιατί οπτικά ήταν κάτι ολωσδιόλου νέο. Αυτό δεν το ήθελε και πολύ καλά κατά την άποψή μας η Nintendo. Πήρε τους αρχικούς τίτλους και προχώρησε σε κάποια μεγάλα και μικρά updates. Για παράδειγμα για στο Super Mario Galaxy η Nintendo προχώρησε σε μια ριζική αλλαγή, καθώς επέλεξε να κάνει recompile το σύνολο του αρχικού κώδικα, ώστε να παίζει εγγενώς στην CPU του Switch, κρατώντας ωστόσο GPU και audio μέσα από emulation. Κάπως έτσι ο τίτλος αποδίδει 60fps σε 1920Χ1080 ανάλυση.

Στο SM64 επέλεξε αρχικά προφανώς να ανεβάσει την ανάλυση από 320Χ240 (μη γελάτε τόσο ήταν η ανάλυση του Ν64) που ήταν αρχικά σε 1280Χ720 σε handheld και docked mode, κρατώντας την αναλογία της οθόνης στο 4:3 καλώς ή κακώς. Fonts και UI σχεδιάστηκαν από την αρχή σε υψηλή ανάλυση, διατηρώντας το look του αρχικού τίτλου, ενώ upgraded είναι όλα τα textures. Το δε framerate είναι καρφωμένo στα 30 fps. Προφανώς μπορούσε και περισσότερο αλλά φευ…

Στο Super Mario Sunshine τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα. Η ανάλυση ανέβηκε στο μέγιστο δυνατό (1920Χ1080) και η αναλογία οθόνης έγινε 16:9 από την αρχική που ήταν βέβαια 4:3, ενώ το μεγάλο HUD αντικαταστάθηκε με κάτι όμορφο και πρακτικό. Και εδώ fonts και UI σχεδιάστηκαν από την αρχή σε υψηλή ανάλυση, ενώ το σύνολο των texture έχει γίνει upscale. Τέλος το framerate είναι ομοίως στα 30fps.

Τεχνική ανάλυση από τον Βασίλη

Μεγάλη κουβέντα ξεσήκωσε στο Internet (forums, social κλπ) η τεχνική προσέγγιση της Nintendo για την συγκεκριμένη συλλογή, όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Σύμφωνα λοιπόν με κάποιες αξιόπιστες διαρροές από την homebrew σκηνή η NERD (Nintendo European Research and Development) ανέπτυξε, όχι έναν, αλλά δύο emulators για την συλλογή αυτή. Έναν για το N64 και ένα δεύτερο, με πιθανό όνομα “Hagi” για GC/Wii. Ο πρώτος είναι ένας πλήρης εξομοιωτής του Ν64 που ξεπερνάει κατά πολύ την βασική εξομοίωση του original hardware υιοθετόντας όλα τα σύγχρονα καλούδια της συγκεκριμένης σκηνής.

Με βάση αυτόν, το SM64 αναβαθμίζεται σε 720p (από την ταπεινή 320Χ240!) ενώ υποστηρίζονται και τα λεγόμενα LUA Scripts μέσα από τα οποία ο εξομοιωτής αντικαθιστά “στο φτερό” assets αναβαθμίζοντας διάφορα στοιχεία του αρχικού τίτλου, όπως textures γραμματοσειρές κλπ. Το συνολικό αποτέλεσμα αποτελεί στην ουσία ένα κανονικό remaster, αφού ο τίτλος δείχνει πολύ αναβαθμισμένος και καθαρός σε σχέση με τον αρχικό, διατηρώντας όμως ταυτόχρονα και τον χαρακτήρα του. Δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι, φαίνεται όμως πως αυτός ήταν και ο αρχικός στόχος αφού θα μπορούσαν σχετικά εύκολα να προσφέρουν επιπλέον καλούδια όπως 16:9 απεικόνιση, 1080p ανάλυση, 60 fps κλπ κάτι όμως που δεν έγινε. Όπως θα δούμε παρακάτω και από την περίπτωση του Sunshine φαίνεται πως η έμφαση δόθηκε στην πιστότητα παρά στα full specs.
Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα τεχνικά είναι η περίπτωση του λεγόμενου “Hagi” του εξωμειωτή δηλαδή των GC και Wii. Εδώ να θυμίσουμε πως η εξομοίωση των PowerPC based CPU των κονσολών αυτών, είναι αρκετά δύσκολη και προβληματική ακόμα και σε κανονικά Desktop PCs. Για την περίπτωση αυτή λοιπόν φαίνεται πως υιοθετήθηκε μια υβριδική λύση όπου έχει γίνει recompiled ώστε να τρέχει native σε ARM το κομμάτι του κώδικα που αφορά την CPU, ενώ οι κλήσεις σε GPU, audio, i/o κλπ υποστηρίζονται μέσω εξομοίωσης. Τεχνικά λοιπόν μιλάμε για υβρίδιο port – emulator και όχι για καθαρό emulation.

Το αποτέλεσμα είναι απόλυτα άρτιο. Και οι δύο τίτλοι τρέχουν σε 1080p (για το galaxy χρησιμοποιείται το “up to 1080p” γεγονός που προδίδει την χρήση δυναμικής ανάλυσης) και είναι πεντακάθαροι και αισθητά αναβαθμισμένοι σε σχέση τις αρχικές θολές τους εκδόσεις. Ειδικά το galaxy που είχε εξαρχής πιο εντυπωσιακά γραφικά και τρέχει στα 60fps μπορεί σχετικά εύκολα να πιστέψει κάποιος πως πρόκειται για τίτλο τρέχουσας γενιάς.

Ένα σκαλί παρακάτω βρίσκεται το Sunshine, το οποίο αν και έχει 1080p και 16:9 υποστήριξη, τόσο τα παλιότερα assets του, όσο και τα 30fps του, τα οποία η NERD επέλεξε και εδώ να μην πειράξει, προδίδουν περισσότερο την καταγωγή του.

Συνολικά η προσέγγιση του τίτλου στο τεχνικό κομμάτι είναι και ενδιαφέρουσα και πετυχημένη ως προς το αποτέλεσμα. Οι κραυγές περί τεμπέλικης συλλογής 3 roms είναι αστείες από όποια άποψη και αν το δει κάποιος. Όπως άλλωστε πρώτος ο leaker που έβγαλε τις λεπτομέρειες επεσήμανε, η δημιουργία από την αρχή τόσο εξελιγμένων εξομοιωτών μόνο απλή υπόθεση δεν είναι. Σχεδόν σίγουρα ένα απλό port θα ήταν περισσότερο “τεμπέλικο” αλλά θα ήταν ταυτόχρονα και μια “αρπαχτή” γιατί με τον τρόπο που τελικά επιλέχθηκε μένει η κληρονομιά του κώδικα για μελλοντικές κυκλοφορίες. Επί του πιεστηρίου (κυριολεκτικά!) μαθαίνουμε πως πχ στον κωδικα της GC GPU εξομοίωσης περιλαμβάνονται και περίπλοκες κλήσεις που ΔΕΝ χρησιμοποιούνται στο Sunshine πράγμα που ενισχύει την πολυχρηστικότητα του όλου project.
Επιπλέον (και αυτό είναι που στην τελική ενδιαφέρει τον τελικό καταναλωτή) τα παιχνίδια είναι πανέμορφα, με σημαντικότατες αναβαθμίσεις σε σχέση με τα αρχικά, χωρίς ουσιαστικά κανένα παρατράγουδο. Η επιλογή 720p/4:3/30fps για το SM64 και 1080p/30fps για το Sunshine αποτελεί ένα σημείο κριτικής, όμως φαίνεται πως επιλέχθηκε ο δρόμος της πιστότητας απέναντι specs.