Tales of Vesperia Definitive Edition [Switch Review]

• About
• Latest Posts

Βρείτε με σε

Nicilos

Συντάκτης at ninty.gr

Οι γιατροί από μωρό θεώρησαν ότι ο Nicilos ήταν θυμήρες θαύμα της φύσης που θα ζούσε αμφιλαφή έτη. Τα πρώτα του δώρα ήταν ένα κόκκινο καπέλο με "Μ" στο κέντρο και ένα μάστερ ξίφος που κατατροπώνει το κακό. Η πρώτη του λέξη ήταν: Hadouken

Βρείτε με σε

Latest posts by Nicilos (see all)

• [Review] Asterix & Obelix Slap Them All! 2 - 8 Φεβρουαρίου 2024
• [Review] Disney Illusion Island - 6 Δεκεμβρίου 2023
• [REVIEW] : Pokemon Scarlet : The teal mask - 12 Οκτωβρίου 2023

Υπάρχουν δύο ουσιαστικές διαφορές στην επανακυκλοφορία του Tales of Vesperia σε σύγκριση με άλλες επανεκδόσεις που βλέπουν το φως στις μέρες μας: πρώτον έχει περάσει μια δεκαετία από το ντεμπούτο του και δεύτερον προοριζόταν για μια κονσόλα.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Tales of Vesperia αποτελούσε αποκλειστικό τίτλο για το Xbox 360 στη Δύση το 2008 και αργότερα το PS3 έλαβε ένα port αυτού με επιπλέον περιεχόμενο μόνο στην Ιαπωνία. Οπότε εδώ και δέκα χρόνια ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε κάνεις να έχει ασχοληθεί με το παιχνίδι στα μέρη μας ήταν να έχει Xbox 360. Κατά συνέπεια θεωρώ ότι ήρθε ορθά το πλήρωμα του χρόνου και ο τίτλος κυκλοφορεί πλέον σε όλες τις κονσόλες με ενισχυμένη απόδοση στον οπτικό τομέα και όλο το έξτρα περιεχόμενο της PS3 ιαπωνικής έκδοσής του. Σοφή και σωστή η κίνηση της Bandai Namco αλλά είναι το Tales of Vesperia Definitive Edition ένα JRPG που αξίζει κάποιος να ασχοληθεί το 2019 ή πέρασε η μπογιά του;

Ας ξεκινήσουμε με την πλοκή που είναι το Α και το Ω του είδους. Ο Γιούρι (Yuri) είναι ο γενναίος, φτωχός πλην τίμιος πρωταγωνιστής που ξεκινάει την περιπέτειά του προσπαθώντας να επιστρέψει ένα κλεμμένο μαγικό αντικείμενο, που ονομάζεται πυρήνας μπλάστια του νερού, στους κατοίκους της γειτονιάς του καθώς χωρίς αυτό δε θα έχουν νερό. Στο ταξίδι του συναντά την Εστελλίζ (Estellise) μια καλόκαρδη γαλαζοαίματη και μαζί ακολουθούν τα χνάρια του Φλύνν (Flynn) που είναι κοινός τους γνωστός και ιππότης της αυτοκρατορίας. Όπως είναι αναμενόμενο, κατά τη διάρκεια της περίπου 60ωρης (γραμμικής) ιστορίας θα συναντήσουν αρκετούς νέους χαρακτήρες ο καθένας εκ των οποίων με τη δική του προσωπικότητα και υπόβαθρο, ενώ επίσης ο κόσμος ξετυλίγεται και η υπόθεση διευρύνεται. Θα μάθετε τι είναι η αρχαία τεχνολογία μπλάστια και για ποιο λόγο τόσο πολύ χρησιμοποιείται σε αυτό τον κόσμο όπως επίσης και για ποιους σκοπούς, οι οποίοι -το μαντέψατε- δεν είναι ανιδιοτελείς ή αθώοι πάντα και από όλους. Ο καθείς εν ολίγοις έχει τη δική του ατζέντα και οι ήρωες μας πρέπει να πολεμίσουν για το κοινό καλό. Τυπική η στοχοθεσία, όπως άλλωστε στα περισσότερα μυθοπλαστικά παιχνίδια αυτής της κατηγορίας, ωστόσο ξεχωρίζει για τους πρωταγωνιστές της που γίνονται εύκολα αγαπητοί, για τη σχέση μεταξύ τους και το χαρακτήρα τους. Το Tales of Vesperia ήταν και είναι ένας από τους καλύτερους τίτλους στη μακρόχρονη σειρά Tales of και η Definitive Edition δε χαλάει σε καμία περίπτωση αυτή την αίσθηση.

Σειρά έχει το gameplay. Αυτό είναι ένα κλασικό JRPG εκτός μάχης, ήτοι ταξιδεύετε σε πόλεις, χωριά, δάση, πεδιάδες, κάστρα κ.τ.λ. μιλάτε με NPCs παίρνετε επιπλέον αποστολές, αναβαθμίζετε τους ήρωές σας με νέους εξοπλισμούς, λύνετε κάποιους γρίφους σε κάποια σημεία τα… αναμενόμενα δηλαδή. Σημαντικό στοιχείο είναι ότι οι χαρακτήρες αναπτύσσονται με συγκεκριμένους ρόλους και δεν μπορείτε να τους αλλάξετε, επί παραδείγματι η Ρίτα (Rita) είναι μάγισσα και δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Όσοι από εσάς θέλετε ένα RPG που θα μπορείτε να φτιάξετε το χαρακτήρα στα μέτρα σας, πρέπει να κοιτάξετε αλλού. Σε αυτό το σημείο το Tales of Vesperia είναι κλασικό. Η μόνη παραμετροποίηση που επιτρέπεται είναι οι ικανότητες που μπορεί να μάθει ο καθείς (skills). Κάποιοι εξοπλισμοί εκτός της αναβάθμισης στα στατιστικά δίνουν έξτρα ικανότητες όπως άμυνα στις μαγικές επιθέσεις, αποφυγή κ.λ.π.. Όσο φοράτε το αντικείμενο που σας δίνει αυτές τις ικανότητες μπορεί και τις χρησιμοποιεί ο χαρακτήρας στη μάχη. Όσο περισσότερο είστε εξοπλισμένοι με αυτό, κάποια στιγμή ο χαρακτήρας μαθαίνει την ικανότητα και τότε μπορείτε να βάλετε άλλο εξοπλισμό και να μάθετε κάτι άλλο. Το σύστημα θυμίζει το Final Fantasy IX και όσοι το έχουν παίξει θα καταλάβουν τι εννοώ. Τους εξοπλισμούς μπορείτε να τους αγοράσετε ή να τους συνθέσετε σε καταστήματα αν έχετε τα κατάλληλα αντικείμενα. Παράλληλα θα μαζεύετε υλικά και για μαγείρεμα ώστε να φτιάξετε από σάντουιτς μέχρι μακαρόνια σαν μια άλλη Αργυρώ Μπαρμπαρήγου. Όλα αυτά τα μαζεύετε από τέρατα και είναι πολύ εύκολο τόσο να κατανοήσετε το μαγείρεμα και τη σύνθεση όσο και να τις εκτελέσετε. Κάτι τελευταίο που πρέπει να σχολιάσω είναι ότι ο τίτλος έχει πολύ voice over. Μα πολύ voice over. Και πολλές συνομιλίες, κάποιες εκ των οποίων είναι μόνο μεταξύ των χαρακτήρων γεγονός που δημιουργεί την αίσθηση ότι όντως έχετε μια ομάδα ανθρώπων που θέλουν να μάθουν ο ένας τον άλλο στο κοινό ταξίδι τους.

Επόμενη στάση: σύστημα μάχης. Εδώ είναι που τα Tales of διαφοροποιούνται από τα υπόλοιπα JRPG αφού μοιάζουν με fighting. Τυχαίο που είναι παιδί της Bandai Namco; Αγγίζετε έναν εχθρό και μεταφέρεστε σε ένα πεδίο στο οποίο μάχεστε σε πραγματικό χρόνο. Κινείστε όπως θέλετε στην τρισδιάστατη αρένα, πηδάτε, αμύνεστε, ξεκινάτε combo επιθέσεις και χρησιμοποιείτε Τεχνικές (Artes) τις οποίες μαθαίνουν όλοι οι χαρακτήρες σας καθώς μάχονται και ανά επίπεδο (level). Ελέγχετε μόνο έναν χαρακτήρα και δεν είναι εφικτό να αλλάξετε κατά τη διάρκεια της μάχης, όμως μπορείτε να την παγώσετε και μέσω του μενού να δώσετε τις εντολές σας στην ομάδα σας για να χρησιμοποιήσουν το τάδε αντικείμενο ή τη δείνα Τεχνική ή ακόμη και να αλλάξετε τον εξοπλισμό σας. Γενικές εντολές του τύπου «Αμυνθείτε», «Επικεντρωθείτε σε έναν εχθρό» κ.τ.ό. είναι στη διάθεσή σας όπως επίσης και η δυνατότητα να φτιάξετε δικές σας εντολές στρατηγικής. Γενικά οι 3 χαρακτήρες της τετραμελής ομάδας σας που χειρίζονται από τη CPU κάνουν σωστή δουλειά στην πλειονότητα των περιπτώσεων αλλά σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που θα σας φύγει κάνα… γαλλικό. Επιπλέον των combos υπάρχει η μπάρα Over Limit η οποία γεμίζει κάθε φορά που προκαλείτε ή δέχεστε ζημιά. Τη χρησιμοποιείτε για να εξαπολύσετε combo επιθέσεις χωρίς σταματημό και τις υπερεπιθέσεις Burst Artes, κάτι σαν τις super κινήσεις στο Street Fighter. Τέλος πρέπει να προσέχετε και την ευκαιρία να δημιουργήσετε θανατηφόρο χτύπημα στον αντίπαλο και να τον νικήσετε με μια κίνηση. Όλα αυτά δε θυμίζουν παιχνίδι ξύλου ή έστω δράσης; Προσθέστε εδώ και τους πολύ γρήγορους χρόνους φορτώματος για είσοδο και έξοδο από τη μάχη και έχετε ένα άρτιο αποτέλεσμα. Προσωπικά μου αρέσει η γρήγορη δράση και η ελευθερία που σου δίνει αυτό το σύστημα αν και ομολογώ ότι λόγω των όσων συμβαίνουν ταυτόχρονα στην οθόνη είναι δυνατόν να χάσετε για το τίποτα. Εντούτοις έχει και αυτό τη γλύκα του. Κοιτάξτε να σώζετε την πρόοδό σας συχνά γιατί το Tales of Vesperia Definitive Edition δεν έχει autosave, ένα χαρακτηριστικό που θα έπρεπε να υπάρχει σε αυτή την επανέκδοση κατά την ταπεινή μου άποψη.

Όλα αυτά βέβαια υπήρχαν και πριν από δέκα χρόνια. Τι δίνει το Definitive Edition; Όλο το περιεχόμενο της PS3 ιαπωνικής έκδοσης και πολλά άλλα: νέα dungeons, νέες Artes, νέα skills, νέους εξοπλισμούς, νέα κουστούμια, νέα mini games, τη δυνατότητα να προσπερνάς cutscenes, νέα επίπεδα Over Limit, νέα cutscenes, νέες ιστοριούλες, νέα main quests, νέα side quests, νέα τραγούδια και νέες πόλεις. Για πρώτη φορά στη Δύση μπορούμε να παίξουμε με τον ιππότη Φλύνν και τη πειρατή Πάτυ (Patty). Είναι ένα πλούσιο πακέτο στο ωραιότερο περιτύλιγμα των full hd γραφικών αφού πλέον το παιχνίδι τρέχει στα 1080p σε docked mode και 720p στην οθόνη του Switch. Τα καρέ είναι στα 30 το δευτερόλεπτο εκτός μάχης και 60 εντός, αν και είμαι σίγουρος ότι μέσα σε σπίτια και σε μικρούς χώρους τα καρέ φτάνουν τα 60. Είναι αισθητή η διαφορά στην ομαλότητα της κίνησης αφού εκτός της μάχης και κυρίως εκτός πόλεων στο χάρτη η κίνηση είναι υπερβολικά αργή. Γενικά θα έλεγα το παιχνίδι είναι αργό, για να πας από τη μια μεριά της πόλης στην άλλη παίρνει χρόνο αν και η απόσταση δε φαντάζει μεγάλη ενώ οι τεχνικοί περιορισμοί του επίσης είναι εμφανείς. Δεν μπορείς να γυρίσεις την κάμερα εκτός μάχης, τα περιβάλλοντα έτσι μένουν σχετικά στατικά με κάποιες δυναμικές γωνίες λήψης που και που και επίσης υπάρχει μια γενική θολούρα και πολύ απλά textures στα τοπία. Από την άλλη, τα γραφικά στους ήρωες ήταν εντυπωσιακά το 2008 για την anime αισθητική τους αλλά πλέον είναι… καλά, καθώς μολονότι είναι καλοσχεδιασμένα τα μοντέλα, τους λείπουν οι λεπτομέρειες. Δεν ξέρω αν είναι η απλοϊκότητα των μοντέλων, η θολούρα ή κάποιο φίλτρο, αλλά το παιχνίδι δεν έχει πρόβλημα με antialiazing να και κάτι καλό από την όλη ιστορία.

Ειδική μνεία απαιτεί το voice acting και η μουσική. Οι μελωδίες του παιχνιδιού δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και δε θα μείνουν στο μυαλό σας, ενώ το θέμα της μάχης με ηλεκτρική κιθάρα ναι μεν είναι ζωντανό αλλά του λείπει το συναίσθημα. Από την άλλη, η ηθοποιία σε γενικές γραμμές είναι πολύ καλή αλλά η φωνή του Γιούρι δεν ταιριάζει στο μοντέλο που βλέπω και μου πήρε χρόνο να τη συνηθίσω. Μπορείτε να επιλέξετε ομιλία στα αγγλικά ή ιαπωνικά αλλά η αλλαγή μεταξύ τους γίνεται μόνο μέσα από το κεντρικό μενού. Άρα πρέπει να σώσετε, να βγείτε στην οθόνη τίτλου και να αλλάξετε τη γλώσσα εκεί. Ωστόσο, έχετε υπόψη σας ότι σε κάποιες μάχες γίνεται ολόκληρη συζήτηση μεταξύ χαρακτήρων και εχθρών χωρίς υποτιτλισμό και έτσι αν επιλέξετε ιαπωνικά θα χάσετε το νόημα εκτός αν ομιλείτε την ιαπωνική οπότε sukoiiiii!

Ευχαριστούμε θερμά την Bandai Namco, για την έγκαιρη και ευγενική παραχώρηση του τίτλου για τις ανάγκες του παρόντος review!