[Switch review] Triangle Strategy

• About
• Latest Posts

vassilis_pap

Moderator at ninty.gr

Latest posts by vassilis_pap (see all)

• [REVIEW] Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club - 21 Οκτωβρίου 2024
• Luigi’s Mansion 2 HD [Switch Review] - 23 Ιουλίου 2024
• [Switch Review] Paper Mario: The Thousand Years Door - 11 Ιουνίου 2024

Ας το πούμε εξαρχής γιατί πραγματικά είναι το πρώτο που πρέπει να ξέρει ο υποψήφιος αγοραστής. Ειδικά ο ανυποψίαστος! Το Triangle Strategy είναι περίεργο …φρούτο. Δεν είναι καθαρό Strategy και ας το φωνάζει με τον τόσο generic τίτλο του. Δεν είναι όμως και Visual Novel γιατί και strategy κομμάτι διαθέτει, αλλά και γιατί σχεδόν όλα τα κομμάτια του, παρέχουν σημαντική αλληλεπίδραση με τον παίκτη. Έχει όμως μπλα μπλα. Πολύ μπλα μπλα! Κυριολεκτικά θα περάσετε συνεχόμενες ώρες gameplay, διαβάζοντας διαλόγους, αφηγήσεις και βλέποντας cut scenes με …περισσότερους διαλόγους! Μέσα όμως από αυτό το περίεργο …χαρμάνι αναδύονται αρετές που το κάνουν πραγματικά αξιοσημείωτο και ίσως το ανεβάζουν στην κατηγορία του «κρυμμένο διαμάντι». Αρκεί φυσικά να ξέρεις περί τίνος πρόκειται και τι να περιμένεις από αυτό!

Αποτελεί το τελευταίο πόνημα του Tomoya Asano ο οποίος κινείται αυτόνομα εδώ και αρκετά χρόνια εντός της Square Enix, έχοντας το δικό του γκρουπ (η λεγόμενηteam Asano). Εξαιρετικές συστάσεις δηλαδή, για όποιον έχει ασχοληθεί με παλιότερους τίτλους τους. Αναμενόμενα δεν λείπει ο χαρακτήρας του δημιουργού. Γραφικά, μουσική γράψιμο αλλά και ατμόσφαιρα μας θυμίζουν γιατί τίτλοι όπως τα Bravely Default και Octapath Traveler, απέκτησαν το δυσανάλογα μεγάλο κοινό τους, σε σχέση με τα διαθέσιμα μέσα παραγωγής. Πέρα από την ποιότητα της δουλείας του, το συγκεκριμένο γκρουπ είναι γνωστό και επειδή έχει αποδείξει πως δεν φοβάται να πειραματίζεται με διάφορα βασικά πράγματα, βάζοντας στην άκρη νόρμες και συνταγές. Το έκαναν αρκετά έντονα με το Octapath στην αρχή της ζωής του NSW, εδώ όμως όπως θα δούμε ανεβαίνουμε σε άλλο επίπεδο!

Δεν είναι πως ξεφεύγουμε απλώς από την κλασική jRPG συνταγή, αλλά πως ακόμα και η κατάταξή του μέσα στο πιο ειδικό sRPG genre, φέρνει αμηχανία. Μοιράζεται η αλήθεια κάποια κοινά στοιχεία με παιχνίδια όπως τα Fire Emblem και Final Fantasy Tactics. Ειδικά η σύγκριση με το δεύτερο ενδιαφέρει, δικαιολογημένα πολύ κόσμο, αφού αποτελεί έναν τίτλο που έχει εξαιρετική φήμη και ή εκδότριά του φαίνεται να το αγνοεί για πολλά χρόνια. Συνεπώς η αντίληψη πως εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν πνευματικό διάδοχο, μόνο παράλογη δεν μοιάζει. Τα κοινά στοιχεία αφορούν το σύστημα μάχης, τα γραφικά, το γενικότερο fantasy setting, αλλά και την ιστορία αυτή καθ’ αυτή που αντλεί έμπνευση, από θέματα πολιτικής και πολέμου. Θα μπορούσαμε να πούμε πως το Triangle Strategy είναι ότι πιο κοντά στο Tactics έχει βγάλει η SE μετά από τα ίδια τα Tactics! Υπάρχουν όμως και σοβαρές διαφορές.

Η ιστορία του παιχνιδιού προσφέρει μια καλή βάση, καθώς είναι μεγάλη, πολύπλοκη, γεμάτη με δουλεμένους και αληθοφανείς χαρακτήρες που της προσφέρουν μια αξιομνημόνευτη ζωντάνια. Είναι αρκετά «ενήλικη» αγγίζοντας διάφορα σοβαρά θέματα όπως είναι η χειραγώγηση μέσω του φόβου και της θρησκείας, τη δουλεία και άλλα τέτοια ανάλογα. Θυμίζει κάπως το Game of Thrones, κυρίως σε πλοκή και στήσιμο, χωρίς πάντως η ατμόσφαιρα και η καλλιτεχνική προσέγγιση, να ακολουθούν την κατεύθυνση αυτή.

Στην ήπειρο της Norzelia, κυριαρχούν τρία μεγάλα βασίλεια με πολύ ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους. Στο Βορρά βρίσκεται το Δουκάτο της Aesfrost, διάσημο για τον σίδηρο και τους πολεμιστές του, Νότια και Δυτικά είναι το εύφορο Βασίλειο της Glenbrook με έφεση στο εμπόριο και τέλος Νότια και Ανατολικά το Ιερό Κράτος της Hyzante, όπου βρίσκονται τα πολύτιμα κοιτάσματα αλατιού και η έδρα ενός θεοκρατικού καθεστώτος που ευαγγελίζεται την ισότητα μεταξύ όλων των πολιτών του. Ο παίκτης αναλαμβάνει τον έλεγχο του Serenoa ο οποίος ανήκει στον οίκο των Wolffort ενός από τους τρεις μεγάλους οίκους της Glenbrook. Η αρχική ειρήνη είναι φανερό πως δεν θα κρατήσει πολύ, αφού έχει προηγηθεί ένα μεγάλος πόλεμος χωρίς ουσιαστικό νικητή, ο οποίος οδήγησε σε έναν εύθραυστο συμβιβασμό. Μέσα σε αυτή την ήρεμη ανάπαυλα ο Serenoa, δέχεται για νύφη την Lady Frederica Aesfrost η οποία είναι η δεύτερη κόρη του τέως αρχιδούκα των Aesfrost. Ο ρόλος του οίκου των Wolffort ήταν κομβικός στον προηγούμενο πόλεμο και εξακολουθεί να παραμένει νευραλγικός για τις ισορροπίες στην Ήπειρο. Όλα αυτά δεν αποτελούν παρά ένα απειροελάχιστο δείγμα των όσων θα συναντήσετε κατά την διάρκεια του Triangle Strategy. Το καστ των σημαντικών χαρακτήρων, είναι τεράστιο και η εξέλιξη πολύπλοκη και ενδιαφέρουσα. Η δε πλοκή έχει όλα όσα συνθέτουν ένα εξαιρετικό σενάριο με ένταση, ανατροπές και ενδιαφέρουσες εξελίξεις. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις πολλές δυνατότητες που δίνονται στον παίκτη για την αλληλεπίδραση με την ίδια την ιστορία, επιλογές στις οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω, μετατρέπουν την αφήγηση, στο βαρύ πυροβολικό του παιχνιδιού.

Το λεγόμενο gameloop, στήνεται γύρω από τον χάρτη της περιοχής, μέσω του οποίου επιλέγετε αποστολές. Σημαντικό εδώ να πούμε, πως οι δευτερεύουσες αποστολές, έχουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία ως προς το timing, πράγμα που πρακτικά σημαίνει, πως αν δεν τις αναλάβετε την στιγμή που εμφανίζονται, το πιθανότερο είναι να χαθούν και να μην έχετε την ευκαιρία σε μεταγενέστερο χρόνο, συνεπώς προσοχή. Αυτή η τυποποιημένη προσέγγιση, χάνεται όμως, μόλις μπείτε στις πρώτες σας αποστολές. Εδώ και αντίθετα από ότι γίνεται συνήθως οι μάχες δεν είναι το αποκλειστικό …πιάτο του μενού. Αντίθετα αποτελεί απλώς ένα από τα τέσσερα διαφορετικά στυλ, τα οποία εναλλάσσονται μεταξύ τους περίπου κυκλικά. Την μάχη, τη ψηφοφορία, την εξερεύνηση και τέλος την καθαρή αφήγηση μέσω κάποιων cut scenes συνήθως.

Βλέπετε η έμφαση του παιχνιδιού είναι η αφήγηση! Με απλά λόγια το παιχνίδι προσπαθεί και καταφέρνει σε αξιοθαύμαστο, βαθμό να αφηγηθεί μια πολύπλοκη και σε μεγάλο βαθμό μια διαδραστική ιστορία, η οποία φιλοδοξεί να καθηλώσει τον παίκτη. Δεν χρησιμοποιεί την ιστορία ως πρόσχημα, γαρνιτούρα ή έστω ως απλό συνδετικό κρίκο μεταξύ των διαφόρων μαχών. Η ιστορία είναι το παιχνίδι και οι μάχες, απλώς αποτελούν έναν από τους πολλούς τρόπους που μπορείτε να αλληλοεπιδράσετε με αυτήν!

Συνεπώς το να αναλαμβάνεται «αποστολές», κύριες ή δευτερεύουσες, στο οποίο το μόνο που θα κάνετε, είναι να παρακολουθείτε κάποια αφήγηση μέσω cut scenes, δεν πρέπει να σας εκπλήσσει. Το παιχνίδι πρέπει να σας εξηγήσει το lore του, πρέπει να αναπτύξει τους χαρακτήρες του, να εξιστορήσει γεγονότα, και φυσικά να προχωρήσει στην πλοκή. Ευτυχώς υπάρχουν πολύ παραπάνω πράγματα από τη «ξερή» αφήγηση. Η λεγόμενη «Ζυγαριά των Πεποιθήσεων» (Conviction), αποτελεί θεμελιώδες έμβλημα του οίκου των Wolffort και ταυτόχρονα καθοριστικός μηχανισμός αποφάσεων του παιχνιδιού. Περιλαμβάνει τρεις βασικές αξίες. Την Ηθική (Morality), την Ελευθερία (Liberty), και την Σκοπιμότητα (Utility). Οτιδήποτε κάνετε, από σημαντικές αποφάσεις, μέχρι επιλογές στους διαλόγους, επηρεάζουν την ισορροπία ανάμεσα στους τρεις αυτούς παράγοντες. Ο μηχανισμός είναι εκούσια ασαφής αλλά επηρεάζει τόσο την ροή της ιστορίας, όσο και άλλα πράγματα όπως είναι οι σχέσεις των χαρακτήρων.

Επιπλέον πλαστικότητα στην αφήγηση προσφέρουν τα τμήματα ψηφοφορίας, όπου τα μέλη της ομάδας σας, καλούνται να πάρουν σημαντικές αποφάσεις που αφορούν την εξέλιξη. Στο κομμάτι αυτό τα πράγματα δεν είναι προκαθορισμένα αλλά αντίθετα εξαρτώνται από διαφόρους παράγοντες όπως οι μεταξύ τους σχέσεις, την δυναμική κατάσταση της Ζυγαριάς, αλλά και τους διαλόγους που θα προκύψουν όπου ο Serenoa έχει την δυνατότητα μέσω επιχειρημάτων να επηρεάσει τις γνώμες και τις ψήφους.

Υπάρχουν και κάποια τμήματα εξερεύνησης όπου αρκετά στερεοτυπικά η αλήθεια, μπορείτε να περιφερθείτε σε κάποια πόλη, φρούριο κλπ. Δεν υπάρχουν χρονικοί ή άλλοι περιορισμοί εδώ και είστε ελεύθεροι χωρίς άγχος να εμβαθύνετε λίγο παραπάνω στο σύμπαν του παιχνιδιού. Προσφέρουν επιπλέον οφέλη, όπως η συλλογή collectibles και συνομιλίες με σημαντικούς χαρακτήρες και npc’s, που ξεκλειδώνουν πράγματα παρακάτω, αλλά συνολικά το κομμάτι αυτό, έχει μια περισσότερο προαιρετική χροιά, για αυτό και τερματίζεται κατά βούληση και όχι όταν φτάσετε σε κάποιο «τέλος» τους (hint: Δώστε έμφαση στην εξοικείωση με το τοπίο, μπορεί να σας χρειαστεί).

Οι μάχες αν και σχετικά σπάνιες, είναι εξαιρετικά δομημένες και αποζημιώνουν τον απαιτητικό λάτρη των Strategy. Αναμενόμενα στηρίζονται στο κλασικό grid/σκακιέρα, που ξέρουμε από όλα τα ανάλογα παιχνίδια με turn based μάχες. Κρίσιμο ρόλο σε αυτές παίζει η επάνδρωση με τα κατάλληλα μέλη καθώς και ο εξοπλισμός τους, πράγματα δηλαδή που τα σχεδιάζετε πριν την έναρξη. Το παιχνίδι παίρνει ξεκάθαρη θέση στη γνωστή  διαμάχη σχετικά με το permadeath αφού απλά απουσιάζει. Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε υπέρ ή κατά της επιλογής αυτής, είναι ξεκάθαρο πως η κάθε άποψη έχει τα δικά της επιχειρήματα. Προφανώς κρίθηκε πως με την συγκεκριμένη δομή ως προς την αφήγηση, κάτι τέτοιο θα περιέπλεκε υπερβολικά τα πράγματα και αυτό είναι κάτι που στέκει. Φιλική προς τον χρήστη είναι και η δυνατότητα να αποχωρίσετε από την μάχη κρατώντας τα οφέλη που είχατε αποκομίσει μέχρι εκείνη την ώρα (αυξημένα EXP κλπ), ενώ σίγουρα βοηθάει και το ότι μπορείτε ανά πάσα στιγμή να πειράξετε το βαθμό δυσκολίας του παιχνιδιού χωρίς να πρέπει να το ξεκινήσετε από την αρχή!

Οι χάρτες των μαχών έχουν πολύ όμορφη σχεδίαση εξυπηρετώντας τέλεια τον βασικό αλλά και τους δευτερεύοντες στόχους που σας ανατίθενται. Υπάρχει το απαραίτητο βάθος με διάφορα πράγματα να παίζουν σημαντικό ρόλο στην έκβαση. Οι συσχετισμοί όπλων, το ανάγλυφο του εδάφους, με το πλεονέκτημα να πηγαίνει σε αυτόν που βρίσκεται ψηλότερα, αλλά και οι κινήσεις περικύκλωσης αντιπάλων παίζουν καταλυτικό ρόλο στην έκβαση. Υπάρχει ακόμα και ένα βασικό σύστημα φυσικής (πχ προσοχή στα ξόρκια που βασίζονται στον ηλεκτρισμό όταν υπάρχουν τριγύρω μέταλλα). Γενικά οι μάχες είναι και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και προσφέρουν γενναίες δόσεις ικανοποίησης όταν τελικά καταφέρετε να τις «βγάλετε», δείγμα ενός πετυχημένου και άριστα στημένου συστήματος.

Εικαστικά το παιχνίδι είναι απλώς πανέμορφο. Ακολουθεί φυσικά το σύστημα HD-2D, σύστημα που θεωρείται πια υπογραφή, τόσο για το συγκεκριμένο γκρουπ όσο και για την εταιρεία γενικότερα. Μιλάμε δηλαδή για ένα σύστημα το οποίο αν και στην πραγματικότητα στηρίζεται σε μια καθαρά 3D μηχανή, την Unreal Engine 4 συγκεκριμένα, υιοθετεί τέτοια assets (2D sprites αντί για 3D μοντέλα, ειδικά textures κλπ) ώστε να θυμίζει SNES εποχές με αρκετά σύγχρονα καλούδια όμως! Το fantasy setting υποστηρίζεται τέλεια από την συγκεκριμένη τεχνοτροπία η οποία αποδίδει πανέμορφους κόσμους με ζωντανούς χρωματισμούς που ταυτόχρονα διατηρούν μεγάλο μέρος της retro γοητείας, παλιότερων τίτλων. Μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό παίζει και η εξαιρετική μουσική του Akira Senju. Μουσική που βασίζεται κυρίως σε ακουστικά όργανα και που ακολουθεί πιο παραδοσιακές, ως και έθνικ νόρμες και ντύνει πραγματικά υπέροχα το μεσαιωνικό – φανταστικό σύμπαν του παιχνιδιού.

Δυστυχώς όμως υπάρχουν παράπονα στο τεχνικό κομμάτι. Το παιχνίδι docked εμφανίζει μια αρκετά εμφανή θολούρα που είναι δύσκολα εξηγήσιμη, για ένα παιχνίδι αυτής της φύσης. Με μια πιο προσεκτική ματιά παρατηρήσαμε πως για κάποιο λόγο η default οπτική εμφανίζει τις σκηνές με κάποιο αισθητό zoom in το οποίο με βάση τα pixelated στοιχεία του παιχνιδιού παράγει αυτή την θολούρα που αναφέραμε. Αν χειροκίνητα πάμε την κάμερα στο 100% με zoom out η παρενέργεια αυτή φεύγει. Δεν γνωρίζουμε γιατί συμβαίνει αυτό ειδικά με τον τίτλο αυτό, αφού για παράδειγμα στο Bravely Default II που βγήκε πρόσφατα και ακόλουθή παρεμφερή αισθητική με HD-2D γραφικά, δεν θυμόμαστε να είχαμε κάτι ανάλογο. Σε φορητή χρήση, αναμενόμενα, τα πράγματα βελτιώνονται κατά πολύ, ωστόσο εκεί υπάρχει κάτι άλλο ενοχλητικό μιας και οι γραμματοσειρά είναι μικρές και όπως είπαμε το διάβασμα πολύ. Αβλεψίες που θα μπορούσαν σχετικά εύκολα να μην υπάρχουν.

Σαν παραγωγή συνολικά δεν υπάρχουν παράπονα. Το παιχνίδι δείχνει και είναι αρκετά γυαλισμένο χωρίς να θυμίζει μικρότερη παραγωγή, indie ή κάτι τέτοιο. Τα voice over είναι πολλά και άριστης ποιότητας και σίγουρα προσθέτουν σε ατμόσφαιρα και «κινηματογραφική αίσθηση».

Το Triangle Strategy είναι ένα παιχνίδι που προσπαθεί να καινοτομήσει σε πολλά πράγματα και στα περισσότερα το καταφέρνει. Στήνει ένα υπέροχο και πολύπλοκο σύμπαν, ενήλικο με εξαιρετικά αληθοφανείς χαρακτήρες, με τους οποίους ο παίκτης δένεται και διηγείται μια ιστορία που είναι αδύνατο να μη σε προβληματίσει. Οι δυνατότητες αλληλεπίδρασης που παρέχονται, ξεφεύγουν από πιο συμβατικές προσπάθειες με εναλλακτικά μονοπάτια και διαφορετικά φινάλε. Αυτό καταφέρνει να χαρίσει σε σημαντικό βαθμό το ζητούμενο, που είναι ένας πολύ «ζωντανός» και ρεαλιστικός κόσμος που ζει και αναπνέει γύρω από τον παίκτη και τις επιλογές του. Η μεγάλη διάρκεια στο παίξιμο και το σχεδόν ανεξάντλητο replaybility του, είναι στα μεγάλα μπόνους της προσέγγισης αυτής. Συνολικά αυτό είναι και το χαρακτηριστικό που το κάνει τόσο ιδιαίτερο και πιστεύουμε αυτό είναι που θα το κάνει να το θυμόμαστε χρόνια μετά την κυκλοφορία του.

Η προσπάθεια ωστόσο να …ξανανακαλυφθεί ο τροχός, είναι μια διαδικασία που συχνά κρύβει παγίδες και μπορεί να οδηγήσει και σε αμήχανα αποτελέσματα. Η διαδικασία του να πρέπει αποσταστιοποιημένα ως άλλος δικαστής να παίρνεις αποφάσεις έχει την χάρη της, όμως αφαιρεί από την ένταση των συναισθημάτων μιας πιο συμβατικής εξιστόρησης. Επίσης ο ρυθμός των συναισθημάτων μπορεί να είναι αρκετά αμήχανος αφού την μια κάνετε τον κριτή και την άλλη καλείστε να βιώσετε τα αποτελέσματα. Οι πολλές επιλογές μονοπατιών επίσης οδηγούν μοιραία σε ανακύκλωση των assets πράγμα που θεωρητικά τουλάχιστον μπορεί να κουράσει. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα στον βαθμό τουλάχιστον που να χαλάει η εμπειρία.