Super Mario Kart (Wii U VC)

Πίσω λοιπόν στο 1992, σε μια εποχή που η Nintendo πασχίζει ακόμα να εδραιώσει στην αγορά το SNES, το οποίο έχει κυκλοφορήσει λίγους μόνο μήνες πριν. Ακόμα και σε εκείνα τα πρώιμα χρόνια ήταν απόλυτα σαφές πως το δυνατό χαρτί της εταιρείας, ήταν ο Mario. Εξίσου σαφές όμως είχε γίνει, πως τα platform games, δεν αρκούσαν από μόνα τους για να απογειώσουν μια κονσόλα. Χρειάζονταν ποικιλία. Μαζί λοιπόν με το μυθικό Super Mario World, η Nintendo φρόντισε να προικίσει το SNES, στο λανσάρισμα του, με ένα κλασικό arcade racer. Το περίφημο F-Zero.

Κάπου εκεί γεννήθηκε η ιδέα ενός άλλου, διαφορετικού racer. Ένα παιχνίδι κάπως πιο χαλαρό, που θα έχει μια πιο party προσέγγιση και που θα δίνει έμφαση και στο multi player (το F-Zero ήταν αυστηρά single player). Ο κόσμος των go kart φάνταζε ιδανικός για όλα τα παραπάνω.

Είπαμε πρωτοτυπία και ποικιλία ήταν τα ζητούμενα. Το μαγικό ραβδάκι όμως που έκανε τη συνταγή ακαταμάχητη, υπήρξε η μεγαλοφυής (για την εποχή) ιδέα να βασιστούν όλα τα παραπάνω στο σύμπαν του Mario!

Είχαν προηγηθεί βέβαια κάποια δειλά guest του Mario σε μικρότερους non platform τίτλους όπως το Dr. Mario και το Mario Teaches Typing. Εδώ όμως έχουμε τη πρώτη πραγματική προσπάθεια να μπει ολόκληρο το σύμπαν του γνωστού υδραυλικού (χαρακτήρες, πίστες, αντικείμενα κλπ), σε ένα μεγάλο non platform τίτλο.

Και εγένετο λοιπόν Super Mario Kart και γαία πυρί μειχθήτω!

Αν και ποτέ δεν διαφημίστηκε ιδιαίτερα για αυτό, το παιχνίδι υπήρξε στην απόλυτη αιχμή της τεχνολογίας. Το διάσημο mode 7 του SNES, αλλά και ένα έξτρα DSP που ήταν κρυμμένο στο cartridge, παρείχαν τα απαραίτητα εργαλεία για τα γραφικά και το split screen (που μόνο απλό δεν ήταν τότε).

O χρόνος όμως δύσκολα χαρίζεται και έτσι σήμερα δείχνει κάπως ξεπερασμένο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στη τελευταία γενιά κονσολών, πριν το 3D. Επιπρόσθετα μιλάμε για ένα είδος, το οποίο χρειαζόταν τόσο απεγνωσμένα τα 3D γραφικά, που τα παρήγαγε έστω και χωρίς το αντίστοιχο hardware.

Το παιχνίδι λοιπόν, αν και πανέμορφο στην εποχή του, σήμερα δύσκολα ξεφεύγει από την αίσθηση του «παλιού». Ειδικά για τους νέους gamer που γνώρισαν μόνο τα πολύγωνα, οι έννοιες των sprites και της ψευδό 3D απεικόνισης, αποτελούν πράγματα εξ’ ορισμού retro.

Εξεζητημένη σήμερα, επίσης μοιάζει και η επιλογή του υποχρεωτικού split screen, ακόμα και όταν είμαστε σε single player (στην περίπτωση αυτή στο κάτω μισό απεικονίζεται ο χάρτης). Δεν είναι γνωστό αν αυτό το υπαγόρευσαν τεχνικοί λόγοι ή η θέληση της Nintendo να τονίσει την multiplayer φύση του τίτλου, δεν παύει όμως να ενοχλεί.

Τη κατάσταση σώζει σε σημαντικό βαθμό η κίνηση, όπου ο τίτλος παραδίδει μαθήματα σε πολλούς σύγχρονους ανταγωνιστές του. Βελούδινο και νευρικό στις αντιδράσεις του παίκτη, χαρίζει μια υποδειγματική arcade εμπειρία. Αθάνατη Nintendo, πάντα ανυποχώρητη στα πράγματα που έχουν σημασία!

Οι φανατικοί, καλό είναι να γνωρίζουν πως ακόμα και στο Ευρωπαϊκό eShop, προσφέρεται η NTSC έκδοση του παιχνιδιού. Αυτό σημαίνει 60Hz στο δέκτη και «γεμάτη» εικόνα χωρίς μαύρα περιθώρια (υπήρχαν στην PAL έκδοση). Γενικά αυτό θεωρείται ως πολύ θετικό (η NTSC αναφέρεται ως η «απόλυτη» έκδοση του τίτλου από τους fans) και σίγουρα για κάποιους αυτός είναι λόγος αγοράς από μόνος του. Σε κάποιους άλλους βέβαια ίσως λείψει η 100% original αίσθηση όπως τη θυμούνται από το (PAL) SNES τους.

Τέλος η μουσική υπογράφεται από τον Soyo Oka (Pilotwings, Super Mario All Stars) και είναι εξαιρετική. Αν και η εποχή δεν ευνοούσε τις ηχογραφήσεις, το προηγμένο hardware του SNES και η δουλειά των δημιουργών, καταφέρνουν σε μεγάλο βαθμό να κρύψουν τη συνθετική μορφή των ήχων.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε …και όλα τα ίδια μένουν!

Ξεκινώντας να παίζουμε, ένα πράγμα εντυπωσιάζει. Το πόσο κοντά με ένα σύγχρονο παιχνίδι Mario Kart, είναι …ο προπάτορας της οικογένειας σε γενικότερη αίσθηση! Τι και αν πέρασαν 22 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία, τι και αν τα γραφικά του το προδίδουν σε κάποια σημεία.

Μόλις βυθιστείς σε αυτό τα ξεχνάς όλα. Ανταγωνισμός, ταχύτητα, αντικείμενα που αλλάζουν καταστάσεις, υπέροχα σχεδιασμένες πίστες, απολαυστικό multiplayer, το γνωστό μοντέλο οδήγησης με τα drifts, και τέλος χαρακτήρες με απόλυτα ζυγισμένες δυνατότητες για να μη χάνεται η ισορροπία. Όλα είναι εδώ παρόντα.

Υπάρχουν διαθέσιμοι 8 χαρακτήρες οι οποίοι πάνε πακέτο με το kart τους. Αν και δεν υπάρχει διαχωρισμός με βάση το βάρος τους (αυτό έγινε από το ΜΚ64), χωρίζονται σε 4 διαφορετικές classes, που τελικά είναι το ίδιο πράγμα. Όλοι έχουν κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες και χαρακτηριστικά, ενώ όταν ελέγχονται από τη CPU διαθέτουν και κάποιο ιδιαίτερο όπλο. Ξεχωρίζουν ο Donkey Kong Jr, και o Koopa Troopa επειδή αργότερα αντικαταστάθηκαν και έτσι είναι οι μόνοι που δεν έχουν σταθερή παρουσία στη σειρά. Ο πρώτος από τον γιο του DK χωρίς να το ξαναδούμε, ενώ ο δεύτερος από τον Wario, επιστρέφοντας όμως αργότερα.

Έχουμε συνολικά 4 modes παιχνιδιού. Το Grand Prix (single και multi) έχει κάποιες μικροδιαφορές από τις νεώτερες εκδόσεις. Έτσι το καθένα από τα 4 διαθέσιμα cup έχει 5 πίστες ενώ σε κάθε πίστα θα χρειαστεί να κάνετε 5 γύρους. Βαθμολογούνται μόνο οι 4 πρώτοι της κατάταξης (με 9-6-3-1 πόντους αντίστοιχα). Στο Single, τερματισμός στις 4 τελευταίες θέσεις σημαίνει αποβολή από το GP! Υπάρχουν όμως 3 ζωές που σας δίνουν το δικαίωμα επανάληψης της άτυχης κούρσας. Όπως έχουμε συνηθίσει υπάρχουν 3 επίπεδα δυσκολίας, δηλαδή τα 50-100-150 κυβικά.

Οι 20 συνολικά (εξαιρετικά σχεδιασμένες) πίστες για αγώνες είναι όλες απευθείας δάνεια από το κόσμο του Super Mario World, εκτός από την τελευταία (η 5η του Special Cup δηλαδή), η οποία είναι η περίφημη Rainbow Road (ναι, κρατάει από τότε!). Υπάρχουν επιπλέον 4 πίστες ειδική παραγγελία για το Battle Mode, το οποίο προσθέτει αρκετούς πόντους μιας και είναι άριστα υλοποιημένο.

Τέλος δε θα μπορούσαν να λείπουν από το παιχνίδι τα αντικείμενα που τόσο σημαντικό ρόλο παίζουν. Όπως είναι αναμενόμενο, εδώ γίνεται η εισαγωγή των περισσοτέρων από αυτά που θεωρούμε κλασικά στα παιχνίδια ΜΚ (πχ πράσινο και κόκκινο καβούκι, μανιτάρι, super star, μπανανόφλουδα, κεραυνός), ενώ υπάρχουν και κάποια πιο πρωτότυπα όπως το Feather (πηδάς πάνω από τα διαχωριστικά) και το Βοο (μπορείς να κλέψεις το αντικείμενο του αντίπαλου στο MP). Επίσης υπάρχουν και τα νομίσματα που είναι διάσπαρτα στις πίστες, με πανομοιότυπη σχεδόν χρήση με τα MK 7/8.

Γράφοντας χιλιόμετρα

Η τακτική χρήση του παιχνιδιού αλλά και η ρύθμισή του, έχει να κάνει κυρίως με τη VC του Wii U η οποία διαθέτει αρκετές βελτιώσεις. Συνεπώς μια ματιά σε αυτές δεν βλάπτει. Κύριο πλεονέκτημα της πλατφόρμας αποτελεί το off TV Play, το οποίο δουλεύει υποδειγματικά και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ο τίτλος βρίσκει τον πραγματικό του εαυτό στο GamePad (λόγω της χαμηλής ανάλυσης των γραφικών κυρίως).

Το πλήκτρο “Home” φέρνει τη γνωστή οθόνη του Wii U με την οποία μπορούμε να ρυθμίσουμε διάφορα πράγματα στη κονσόλα ή να έχουμε πρόσβαση στο manual του παιχνιδιού. Το ευχάριστο εδώ είναι πως υπάρχει μια αξιοπρεπής ενσωμάτωση του Miiverse στο τίτλο.

Πατώντας κάποια από τις σκανδάλες ZL/ZR ανοίγει το λεγόμενοVirtual Console Menu. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως επιτέλους ενσωματώθηκε η χρήση ενός κανονικού restore point, με δυνατότητα σωσίματος αλλά και ανάκλησης κάποιας συγκεκριμένης θέσης του παιχνιδιού ότι ώρα θέλουμε. Επίσης ωραία και πολύ αναλυτική είναι η δυνατότητα επεξεργασίας των controllers, μιας και μπορούμε να εφαρμόσουμε ότι mapping θέλουμε σε αυτά.

Το παιχνίδι συνεργάζεται πρακτικά με όλα τα controllers που δουλεύουν με το Wii U. O χειρισμός είναι άμεσος και σωστός, απλά να έχετε υπόψη πως το παιχνίδι σχεδιάστηκε για το ψηφιακό σταυρό και καλά είναι να το παίξετε με τέτοιο και όχι με αναλογικό (ο οποίος πάντως δουλεύει μια χαρά). Θετικό το γεγονός πως υποστηρίζεται ακόμα και το σκέτο Wii Remote και δεν απαιτείται Classic Controller όπως στο Wii (χρειάζεται απλά κατά τη φόρτωση να πατήσετε παρατεταμένα το πλήκτρο «2» του Wiimote).

Μοναδική παραφωνία, η ιδιοτροπία του τίτλου να αντιστοιχεί τους controllers σε player 1,2 μόνο του, χωρίς να υπάρχει επιλογή για να αλλάξεις τη default ρύθμιση. Στη πράξη ο συνδυασμός GamePad και Wii Remote υπήρξε προβληματικός γιατί το πρόγραμμα επέμενε να αντιστοιχεί σε player 1 τόσο το GamePad όσο και το πρώτο Wii Remote με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν να παίξεις Multi μόνο με τα χειριστήρια αυτά! Έπρεπε να διαθέτεις και ένα 2ο Wii Remote, πράγμα που φυσικά δεν μπορεί να θεωρηθεί λύση.

Όπως λέγαμε και στην αρχή είναι εξαιρετικά αμήχανο και άχαρο το να προσπαθεί ένας ταπεινός reviewer, να αξιολογήσει ένα τίτλο που έχει σηματοδοτήσει το χώρο και έχει δημιουργήσει σχολή (συχνά αναφέρεται ως ο πρώτος kart τίτλος!).

Χωρίς πολλά πολλά λοιπόν, αν το δούμε σαν μια retro αγορά, είναι ξερό δεκαράκι. Δεν είναι μόνο η δεδομένη ιστορική του αξία και το πόσο σπουδαίο υπήρξε στην εποχή του, αλλά και το γεγονός πως καταφέρνει με εντυπωσιακό τρόπο μάλιστα, δεδομένης της ηλικίας του, να παραμένει φρέσκο και διασκεδαστικό στο τρόπο που παίζει. Θυμίζει ανέλπιστα πολύ τις σύγχρονες παραγωγές στους μηχανισμούς του. Ένα χρήσιμο ιστορικό μάθημα προς κάθε ενδιαφερόμενο για το ότι οι μηχανισμοί κάνουν το παιχνίδι και πως οι πραγματικά φρέσκες ιδέες δεν παλιώνουν ποτέ.

Αν το δούμε μόνο σαν μια σημερινή πιθανή αγορά, υπάρχουν κάποια θεματάκια που πρέπει να επισημανθούν. Τα γραφικά μοιάζουν παλιά και μάλλον θα αποθαρρύνουν κάποιους από το να του δώσουν την ευκαιρία που του αξίζει (ειδικά οι νεώτεροι). Επίσης η VC του Wii U, αποτελεί εξαιρετική πλατφόρμα με πολύ όμορφες και χρήσιμες προσθήκες (off TV, manual, Miiverse, mapping στα χειριστήρια κλπ), αλλά μια ιδιοτροπία της μας έκανε τη ζωή δύσκολη χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Αν σας αρέσει το retro gaming, τότε μάλλον το έχετε ήδη, αφού είναι τίτλος που το αγοράζει κανείς …χθες! Αν πάλι θέλετε απλά ένα εξαιρετικά υλοποιημένο και διασκεδαστικό arcade ραλάκι και έχετε νοσταλγικές διαθέσεις ως προς τα γραφικά τότε πάλι επενδύστε άφοβα. Θα τα βγάλει τα λεφτά του άνετα, άκοπα και αβάδιστα.