Attack of the Friday Monsters – A Tokyo Tale (3DS eShop)

Τα παιχνίδια adventure είναι μια αρκετά περίεργη ιστορία. Mainstream και εξαιρετικά δημοφιλές είδος κάποτε, που όμως εδώ και πολλά χρόνια μοιάζει με ξεπεσμένο ευγενή. Πολλοί βιάστηκαν κατά καιρούς να προεξοφλήσουν τον οριστικό θάνατό τους.

Είναι όμως έτσι; Όχι ακριβώς!

Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός πως τα παιχνίδια αυτά έχουν μεταβιβάσει σημαντικό κομμάτι από το DNA τους, σε όλα σχεδόν τα σύγχρονα είδη. Ακόμα και στις πιο παραδοσιακές μορφές και φόρμες τους όμως, τα παιχνίδια αυτά αρνούνται να πεθάνουν! Ace Attorney, Another Code, Hotel Dusk, Heavy Rain, Professor Layton, είναι λίγες μόνο σειρές που έρχονται εύκολα στο μυαλό (για να μείνουμε στις κονσόλες μόνο) που δεν κρύβουν τις adventure/visual novel καταβολές τους.

Στο κάτω κάτω τα adventures είναι πάντα ένας από τους καλύτερους τρόπους για να διηγηθείς μια ιστορία. Αυτό μάλλον, δε πρόκειται να αλλάξει ποτέ!

Κάποτε στη Ιαπωνία

Το πρώτο πράγμα λοιπόν, που πρέπει να γνωρίζει κάποιος που ασχολείται με το συγκεκριμένο τίτλο, είναι ότι αυτός επιχειρεί να διηγηθεί μια όμορφη και αρκετά νοσταλγική ιστορία.

Βρισκόμαστε στο Fuji no Hana, ένα προάστιο στην ευρύτερη περιοχή του Τόκιο. Χρόνος το αρκετά μακρινό σε μας καλοκαιράκι του 1971! Ο μικρός Sohta μόλις έχει μετακομίσει εκεί, με τους γονείς του και τη μικρή επιχείρηση που αυτοί συντηρούν. Όπως κάθε «νεαρός» της εποχής, που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και ο ήρωας μας, φυλάει έναν κεντρικό ρόλο μέσα στη ζωή του για τις ιστορίες με τα τεράστια τέρατα (τύπου Godzilla κλπ) που βλέπει στη TV, κάθε Παρασκευή απόγευμα.

Τα τέρατα αυτά όπως και οι διάφοροι super ήρωες που κλήθηκαν για να τα αντιμετωπίσουν φαίνεται πως έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην pop κουλτούρα της Ιαπωνίας και χωρίς υπερβολή, μεγάλωσαν γενιές ολόκληρες από Ιάπωνες πιτσιρικάδες.

Το AofFM λοιπόν αφού φροντίσει πρώτα να μας ξεδιπλώσει αυτό το ιδιαίτερο χωροχρονικό πλαίσιο, μας τοποθετεί στο ρόλο του πρωταγωνιστή. Σημείο κλειδί για τη ταυτότητα του τίτλου αποτελεί το γεγονός πως, ακριβώς επειδή ο τελευταίος είναι μόλις 10 χρονών, τα πάντα απεικονίζονται μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της παιδικής αθωότητας και φαντασίας που τον χαρακτηρίζουν.

Έτσι το πραγματικό, συχνά μπλέκεται με το φανταστικό, δημιουργώντας επικές στιγμές και ευφάνταστες (στα όρια του σουρεαλιστικού!) καταστάσεις. Σίγουρα η ιστορία από ένα σημείο και μετά μπορεί εύκολα να θεωρηθεί υπερβολικά «φευγάτη» στα μάτια κάποιου ενήλικα Δυτικού. Προσωπικά όμως πιστεύω πως με δεδομένα όλα τα παραπάνω, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό και προσθέτει απλά, έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στο τίτλο.

Για να το ξεκαθαρίσουμε, το παιχνίδι μπορεί να έχει πρωταγωνιστές παιδιά, αλλά δεν είναι καθόλου παιδικό. Αντίθετα τόσο η έντονη νοσταλγική ατμόσφαιρα που διαθέτει, όσο και κάποιες απολαυστικές έμμεσες αναφορές (πχ για τη κοινωνικοποίηση των πιτσιρικάδων, τα χαμένα όνειρα των γονιών και τη προσγείωση τους στη πεζή πραγματικότητα, κλπ), δείχνουν πως στην ουσία το παιχνίδι απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στους «μεγάλους»!

Γραφικά, ήχος, χειρισμός

Από άποψη Art Direction έχουμε να κάνουμε με ένα τίτλο που είναι ξεκάθαρα επηρεασμένο από τη τεχνοτροπία των anime. Απόλυτα λογική και ταιριαστή επιλογή που ταιριάζει γάντι με το συνολικό χαρακτήρα του.

Ο χρήστης ελέγχει το Sohta με τον αναλογικό μοχλό και αλληλεπιδρά με το πλήκτρο «Α». Τόσο απλά! Η touch screen χρησιμοποιείται για μια σειρά δευτερευόντων λειτουργιών οπότε περιστασιακά ίσως χρειαστεί να βγάλετε και το stylus από τη θήκη του, αλλά γενικά ο χειρισμός, είναι απλός και άμεσος.

Ο σχεδιασμός των τοποθεσιών δεν είναι πραγματικά 3D, αφού η κάμερα είναι σταθερή σε κάθε οθόνη. Αυτό φυσικά περιορίζει σε κάποιο βαθμό την αλληλεπίδραση και τη φυσικότητα, αλλά από την άλλη βελτιώνει τη «σκηνοθεσία» κάθε σκηνής (αρκετές οθόνες είναι πραγματικά πολύ όμορφες) και εξαλείφει ανεπιθύμητες παρενέργειες (πχ «τυφλά» σημεία κλπ).

Το γεγονός πως η κάθε τοποθεσία απεικονίζεται υπό διαφορετική γωνία προσθέτει μεν πολλά στο αισθητικό κομμάτι, μπορεί όμως εύκολα να σας προκαλέσει και ένα σχετικό αποπροσανατολισμό! Πολύτιμος σύμμαχος στο κομμάτι αυτό θα σας φανεί ο χάρτης που απεικονίζεται στη δεύτερη οθόνη.

Συνολικά τα γραφικά είναι πολύ όμορφα κυρίως από άποψη σχεδιασμού, γιατί όπως είπαμε από τεχνικής απόψεως το παιχνίδι είναι αρκετά απλό χωρίς όμως αυτό να ενοχλεί πουθενά.

Επίσης, το είδος του παιχνιδιού ευνοεί αρκετά το 3D του 3DS και πράγματι στο κομμάτι αυτό δεν απογοητευόμαστε. Χωρίς να έχουμε να κάνουμε με κάτι πρωτόγνωρο για το μηχάνημα, το 3D του τίτλου καταφέρνει εύκολα να προσθέσει ζωντάνια στο κόσμο του, χωρίς να κουράσει.

Τέλος ο ήχος παίρνει εξίσου καλό βαθμό. Το τόνο συνήθως δίνουν οι ambient ήχοι της ιαπωνικής υπαίθρου. Πουλάκια που κελαηδούν, τρεχούμενα νερά, τζιτζίκια (είπαμε είναι καλοκαίρι!), θα κάνουν το ταξίδι σας πιο άμεσο και πιο πειστικό.

Η μουσική είναι εξίσου προσεγμένη και ειδικά 2-3 κομμάτια με ακουστικά όργανα με εξέπληξαν ευχάριστα με τη ποιότητα τους. Δυστυχώς τα κομμάτια είναι γενικά λίγα με αποτέλεσμα η μουσική να σπανίζει και να επαναλαμβάνεται. Τέλος τα voice over όπου υπάρχουν είναι μια χαρά.

Παίζοντας…

Σε περίπτωση που κάποιος έχει αμφιβολίες από την εισαγωγή, το παιχνίδι παίζεται (σχεδόν) σαν ένα κλασικό adventure! Το είδος αυτό («visual novel» όπως συχνά αναφέρεται από τους Ιάπωνες), είναι ένα αρκετά περίεργο είδος. Από τη μια όπως είπαμε διαθέτει πολύ καλές δυνατότητες αφήγησης, αλλά από την άλλη εν έτη 2013 πολλοί είναι αυτοί που θα πουν πως ένα τέτοιο παιχνίδι είναι τραγικά γραμμικό και με ξεπερασμένους μηχανισμούς.

Το AofFM κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να ξεπεράσει το σκόπελο αυτό και μέχρι ένα βαθμό το καταφέρνει. Έτσι ο δημιουργός του φρόντισε εξαρχής να έχει όλο τον κόσμο του ανοιχτό πράγμα που το κάνει να είναι αρκετά λιγότερο γραμμικό από ότι θα μπορούσε. Από τη πρώτη στιγμή ο παίχτης έχει πρόσβαση στο μεγαλύτερο ποσοστό του χάρτη ώστε να μπορεί να τον εξερευνήσει με την ησυχία του.

Επιπλέον, υπάρχει ένα αναλυτικότατο σύστημα καταγραφής των δράσεων του παίκτη από 26 συνολικά «επεισόδια» όπως τα ονομάζει το παιχνίδι. Κοιτώντας τη λίστα τους μπορείς ανά πάσα στιγμή να δεις τι έχεις ολοκληρώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, τι εκκρεμεί και τι δεν έχει ανοίξει ακόμα.

Η σειρά δεν είναι δεσμευτική και έτσι έχουμε μια ακόμα πινελιά από “open world”. Το χαρακτηριστικό αυτό είναι αρκετά χρήσιμο, ειδικά για παίχτες που δεν έχουν ιδιαίτερη εμπειρία στο είδος. Με αυτό το παιχνίδι είναι πιο δομημένο και πιο ξεκάθαρο στο τι πρέπει να κάνεις.

Από την άλλη βέβαια, οι πιο έμπειροι παίχτες ίσως το βρουν κάπως απλουστευτικό αφού έτσι μοιάζει λίγο, σαν να σε πηγαίνει χέρι χέρι το παιχνίδι, προς τη λύση του!

Η πιο φιλόδοξη καινοτομία όμως, είναι σίγουρα το παιχνίδι καρτών που περιέχει. Όσο εξερευνάς και προχωράς βαθύτερα μαζεύεις τις λεγόμενες λάμψεις (glim). Επτά glim, του ίδιου χρώματος μετατρέπονται αυτόματα σε μια κάρτα που απεικονίζει κάποιο τέρας. Μαζεύοντας αρκετές από αυτές, ο Sohta, έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει άλλα παιδιά σε ένα ιδιότυπο card game στη λογική του πέτρα – ψαλίδι – χαρτί.

Οι κάρτες αυτές διαθέτουν κάποιο στοιχειώδες leveling, ενώ υπάρχει και ένας αρκετά απλός μηχανισμός συνδυασμού καρτών σε μια ισχυρότερη.

Στη πράξη όλο αυτό, αν και πολλά υποσχόμενο, δε καταφέρνει τελικά να προσφέρει το κάτι παραπάνω. Οι κανόνες του, έχουν κάποιες cool ιδέες, παραμένουν όμως απλοϊκοί και τελικά σημαντικότατο ρόλο παίζει η τύχη. Επιπλέον, η ενσωμάτωση του μέσα στο παιχνίδι δεν είναι τόσο πλήρης όσο θα περίμενε κάποιος και έτσι παίζει μάλλον δευτερεύοντα ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Κρίμα, γιατί ήταν σίγουρα μια όμορφη ιδέα που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα.

Γενικά, το παιχνίδι είναι εύκολο και δε κρύβει κάποια ιδιαίτερη πρόκληση. Δεν υπάρχουν puzzle ή γρίφοι, παρά μόνο κάποια εξερεύνηση. Το να βρεθείς στο κατάλληλο σημείο και να αλληλοεπιδράσεις με τα κατάλληλα άτομο ή αντικείμενο, είναι αυτό που συνήθως απαιτείται για να προχωρήσεις παρακάτω.

Το σημαντικότερο αρνητικό όμως είναι η διάρκειά του. Για τις ανάγκες του Review (που σημαίνει πως έψαχνα σχολαστικά ότι μπορούσα να ψάχνω!) είδα τους τίτλους τέλους για πρώτη φορά μετά από 4,5 ώρες. Θεωρώ πως εύκολα και χωρίς πίεση μπορεί κάποιος να το τελειώσει σε 3-4 ώρες γεγονός που σε συνδυασμό με τη χαμηλή δυσκολία του, αφήνει τη γεύση του «καλό αλλά λίγο» στο τέλος.

Συνοψίζοντας

Ο Kaz Ayabe, δεν είναι τυχαίος δημιουργός, αφού έχει πολύ καλό όνομα στην Ιαπωνία. Εδώ μάλιστα παίζει «εντός έδρας» μιας και ειδικεύεται σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Πνευματικό του παιδί είναι η σειρά των Boku no Natsuyasumi (My Summer Vacation), η οποία αν και δεν στέριωσε στη Δύση είναι απόλυτα επιτυχημένη στην Ιαπωνία και έχει δώσει παιχνίδια σχεδόν σε όλες τις κονσόλες της Sony!

Το ότι επιλέχθηκε λοιπόν για να συνεισφέρει στις Guild Series της Level 5 μόνο τυχαίο δεν είναι!

Το παιχνίδι δεν είναι κακό. Κάθε άλλο μάλιστα! Βάζει σαν κεντρικό του στόχο να σου διηγηθεί μια όμορφη ιστορία και στο κομμάτι αυτό τα καταφέρνει περίφημα. Μια ιστορία, γεμάτη από παιδικούς «δράκους» και γενναίους ήρωες. Μια ιστορία που μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε ένα γλυκό νοσταλγικό ταξίδι στα χρόνια της παιδικής αθωότητας και ανεμελιάς. Ίσως μόνο και μόνο για αυτό, να αξίζει τα 7,99€ που ζητάει.

Από την άλλη διαθέτει κάποιες αδυναμίες τις οποίες καλά είναι να γνωρίζει ο επίδοξος αγοραστής. Οι απλοί μηχανισμοί και η χαμηλή δυσκολία είναι κάτι που θα ενοχλήσει κάποιους, αλλά για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να πούμε πως μάλλον πάνε πακέτο με το είδος του παιχνιδιού. Η μικρή διάρκεια από την άλλη, σίγουρα θα έπρεπε να έχει αποφευχθεί.

Αρκούν αυτά για να χαλάσουν την εμπειρία; Σίγουρα όχι! Νομίζω πως ο gamer που θα αγοράσει συνειδητά το παιχνίδι για αυτό που είναι, θα το χαρεί και θα το θυμάται για καιρό. Τέλειο δεν είναι, σε καμιά περίπτωση.

Όσοι όμως βρίσκουν γοητευτική την ιδέα το να θυμηθούν πως είναι να κυνηγάς τέρατα μέσα σε μια απίθανη περιπέτεια, ενώ παράλληλα γνωρίζεις τη καινούργια σου παρέα που θα σε συντροφέψει στη γειτονιά και στο σχολείο, με φόντο τις καλοκαιρινές διακοπές, ας σπεύσουν. Το ταξίδι, αν και σύντομο, έχει σίγουρα κάτι από τη μαγεία των παιδικών μας χρόνων.