Nintendo Switch Reviews Reviews

Wonderboy The Dragon’s Trap [Review]

On 18 Μάι 2017 8:00 μμ, by Nicilos
Wonderboy The Dragon’s Trap [Review]
Nicilos
Βρείτε με σε
Latest posts by Nicilos (see all)

Το Wonderboy: The Dragon’s Trap δεν είναι καινούριο στην ιστορία των videogames, αφού αποτελεί το τρίτο μέρος (τέταρτο αν λογαριάσουμε μια εμβόλιμη αποκλειστική έκδοση για arcades) μιας σειράς παιχνιδιών για το Sega Master System.

Στα χρόνια του, 1989 παρακαλώ, γνώρισε μεγάλη επιτυχία και αποδοχή από κοινό και κριτικούς της εποχής, τόσο για τον τεχνικό τομέα του (γραφικά και ήχος) όσο και για τον τρόπο που παιζόταν, αφού συγκρινόταν με γίγαντες όπως το Mario, Zelda, Metroid και Castlevania. Σήμερα, στο έτος 2017, αποφασίστηκε η επανακυκλοφορία του εν λόγω τίτλου σε όλες τις κονσόλες, συμπεριλαμβανομένου και του Switch της Nintendo, από το οποίο γεγονός απορρέει -υπό μία χιουμοριστική ανάγνωση- η αίσθηση ότι ο τίτλος αλλαξοπίστησε από τις μαμά-Sega καταβολές του, ούτως ώστε να αποδείξει την αξία του σε όλους τους gamers, ανεξαρτήτως στρατοπέδου.

Η ιστορία του τίτλου, ξεκινά αμέσως μετά τα γεγονότα του Wonder boy II in Monster Land. Βρίσκεστε σε μια υπεραπλουστευμένη εκδοχή της τελευταίας​ πίστας​ του προηγούμενου τίτλου, στο κάστρο του Meka Dragon και είστε έτοιμοι να νικήσετε τον εχθρό. Ωστόσο, αντί για νίκη, αυτή τη φορά ο δράκος καταριέται τον ήρωα (ο οποίος για πρώτη φορά μπορεί να είναι κορίτσι, το Wondergirl) και τον μεταμορφώνει σε σαυράνθρωπο. Σαστισμένοι, θα φύγετε από εκεί και θα φτάσετε σε ένα χωριουδάκι που αποτελεί το κέντρο εξορμήσεων του παιχνιδιού, από το οποίο θα διαλέγετε προς τα πού θα κατευθυνθείτε, αναλόγως των δυνατοτήτων σας, προκειμένου να ξαναγίνετε άνθρωπος. Είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον στοιχείο, για τα δεδομένα της εποχής που ο τίτλος δημιουργήθηκε, η άμεση σύνδεση με το προηγούμενο παιχνίδι, αν και αναμενόμενο είναι ότι δεν υπάρχει βάθος στη λοιπή ιστορία ή κάποιος χαρακτήρας που θα θυμόμαστε μετά την ολοκλήρωσή του.

Έχετε φτάσει, λοιπόν, σε ένα χωριό για το οποίο δεν ξέρετε -αλλά ούτε και θα μάθετε τίποτα- και στη δυσάρεστη θέση να έχετε ουρά, πράσινες φολίδες και να μοιάζετε με κακό συγγενή του Bowser. Από εδώ και πέρα το παιχνίδι θέλει να ξεγελάσει τον παίκτη και να του δείξει ότι δεν είναι γραμμικό. Υπάρχει όντως επιλογή, σχετικά με την κατεύθυνση που μπορείτε να πάρετε, ωστόσο δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Το παιχνίδι σας ωθεί σε διάφορες περιοχές όπως έρημο, ζούγκλα, θάλασσα κλπ με στόχο να νικήσετε το δράκο στο τέλος κάθε μιας από αυτές, ώστε να λάβετε μια νέα μορφή από την κατάρα του δράκου. Αυτές οι μορφές είναι: ο σαυράνθρωπος ο οποίος φτύνει φωτιά όρθιος αλλά και σκυφτός, ο ποντικάνθρωπος που μπορεί να περπατήσει ακόμη και στο ταβάνι αρκεί να υπάρχουν καρό τουβλάκια, ο πιρανχάνθρωπος που κολυμπάει στο νερό και μπορεί να μπει σε πόρτες βυθισμένων πλοίων, ο λιονταράνθρωπος του οποίου η σπάθα χτυπά από πάνω έως κάτω, ο γερακάνθρωπος που πετά παντού και πνίγεται στο νερό και τέλος ο… άνθρωπος! Αυτές οι μορφές και οι ικανότητές τους είναι που κατατάσσουν τον τίτλο στο στυλ που ονομάζουμε metroidvania, ήτοι κάθε μια μορφή επιτελεί ένα στόχο και μόλις αποκτηθεί, βοηθά τον παίκτη να φτάσει σε σημεία που προηγουμένως ήταν απρόσιτα. Ωστόσο, το γνωστό χαρακτηριστικό αυτών των τίτλων, που είναι το πισωγύρισμα σε προηγούμενες πίστες με σκοπό τη συλλογή αντικειμένων με τις νέες ικανότητες του χαρακτήρα σας, είναι πολύ περιορισμένο. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι κάθε μορφή την αποκτάτε αποκλειστικά και μόνο με τη σειρά που σας τις ανέφερα και δεν τις αλλάζετε όπου και όποτε θέλετε, αποκαλύπτει την κρυφή γραμμικότητα του τίτλου πίσω από το δήθεν δικαίωμα επιλογής που προανέφερα. Τα ανωτέρω δε σημαίνουν ότι δε θα χρειαστείτε να ψάξετε για να κερδίσετε καρδούλες ζωής ή νέους εξοπλισμούς, απλώς είναι ιδιαίτερα εύκολη υπόθεση.

Εκτός από τις διάφορες μορφές, ο χαρακτήρας σας θα μαζεύει χρυσά νομίσματα σκοτώνοντας εχθρούς, τα οποία μπορείτε να ανταλλάξετε με εξοπλισμούς ή με αναπλήρωση ζωής στο ιατρείο. Από εξοπλισμούς θα έχετε να βρείτε σπαθιά, πανοπλίες και ασπίδες. Με ένα μόνο στατιστικό, την επίθεση και την άμυνα αναλόγως εξοπλισμού, το παιχνίδι είναι ξεκάθαρο: φοράτε πάντα αυτό με τον μεγαλύτερο αριθμό. Μόνο 1-2 κομμάτια εξοπλισμού προσφέρουν κάτι το διαφορετικό ως ειδικό χαρακτηριστικό αλλά γενικά, η μεγαλύτερη τιμή επίθεσης ή άμυνας κερδίζει. Αναφορικά με τα νομίσματα που αποκτάτε σκοτώνοντας τέρατα, αυτό που είναι εντυπωσιακά περίεργο είναι ότι υπάρχει τυχαιότητα στο ποσό που δίνουν. Προκειμένου να το εξηγήσω, θα χρησιμοποιήσω παράδειγμα. Έστω λοιπόν ότι νικήσετε ένα πράσινο φιδάκι και πιάσετε το νόμισμα που πετάξει, αυτό το νόμισμα μπορεί να ισοδυναμεί με 5 χρυσά, τη δεύτερη φορά που θα σκοτώσετε το ίδιο φιδάκι μπορεί να ισοδυναμεί με 2 χρυσά, την τρίτη με 20 χρυσά, την τέταρτη με 10 χρυσά κ.ο.κ.. Δηλαδή είναι εντελώς τυχαίο το τι θα κερδίσει ο παίκτης. Αυτό μπορεί μεν να σας ωθήσει στο να μαζεύετε τα πάντα, ωστόσο, επίσης, μπορεί να σας απογοητεύσει αν σκοτώνοντας με δυσκολία έναν εχθρό, λάβετε μικρή ανταμοιβή, ενώ τυχαία το παιχνίδι αποφάσισε να σας ανταμείψει περισσότερο όταν σκοτώσατε τη μικρή, αθώα νυχτεριδούλα λίγο πριν.

Επιπλέον, υπάρχουν περιπτώσεις που αντί για νομίσματα, θα ανταμειφθείτε με τα εξής αντικείμενα: μπούμερανγκ, βέλη, μπάλα φωτιάς, ανεμοστρόβιλο και φίλτρο. Από αυτά το πιο βασικό είναι το φίλτρο το οποίο χρησιμεύει όπως η νεράιδα στο μπουκάλι των παιχνιδιών The Legend of Zelda, ήτοι σας αναπληρώνει τις καρδούλες αν τις χάσετε όλες. Δύσκολο να βρεθεί το εν λόγω φίλτρο και μπορείτε να έχετε ένα τη φορά (τουλάχιστον ο γράφων δε βρήκε ποτέ δεύτερο). Το δεύτερο καλύτερο όπλο είναι το μπούμερανγκ, γιατί δε χάνεται, αφού επιστρέφει στα χέρια σας. Με το μπούμερανγκ μπορείτε να χτυπάτε από μακριά τους εχθρούς, ικανότητα ιδιαίτερα χρήσιμη ειδικά προς το τέλος. Τα υπόλοιπα είναι μιας χρήσης και σχεδόν παντελώς άχρηστα. Θα σας διευκολύνουν, το δίχως άλλο, αλλά όχι τόσο ώστε να σας ωθήσει στην ανάγκη για χρήση τους.

Αφού μιλήσαμε για τα όπλα του ήρωά μας, σειρά έχει η δυσκολία που θα αντιμετωπίσετε. Καταρχάς διαλέγετε εξαρχής την εμπειρία σας επιλέγοντας μεταξύ εύκολης, κανονικής και δύσκολης. Το παρόν review γράφτηκε με τον τίτλο στην κανονική δυσκολία και αυτό που πρέπει να σας μεταφέρω είναι ότι το παιχνίδι είναι δύσκολο. Οι εχθροί –ανάλογα με τον εξοπλισμό σας- μπορούν να σας προκαλέσουν από ελάχιστη έως και υπερβολικά μεγάλη ζημιά. Νίντζα που πετάνε αστεράκια και στροβιλίζονται, βατράχια που χοροπηδάνε, κεφαλές gargoyles που φτύνουν φωτιές και δεν καταστρέφονται, μονόφθαλμοι που αν τους χτυπήσετε μια φορά εξοργίζονται και ρίχνουν κοτρόνες και γενικά πολλών λογιών τέρατα είναι εκεί για να σκοτώσουν τον ήρωά σας. Και να είστε σίγουροι ότι θα χάσετε συχνά και πολλές φορές. Το δύστυχο του όλου θέματος, είναι ότι κάποιοι από τους θανάτους σας θα είναι από σχεδιαστικά ατοπήματα, τα οποία ορισμένοι μπορεί να τα δουν ως σκληροπυρηνικά (αν έχετε παίξει σε κερματοδέκτες καταλαβαίνετε) αλλά όλους θα τους τρελάνουν. Μερικά από αυτά τα ατοπήματα θεωρώ πως είναι: πολλοί εχθροί μαζεμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο μπροστά σας, εχθροί να εμφανίζονται πίσω σας ενώ μάχεστε άλλους μπροστά και η μη δυνατότητα άμεσης ανάκτησης του χειρισμού του χαρακτήρα σας μετά από χτύπημα εχθρού, ειδικά αυτό το τελευταίο είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό. Ένα τέρας μπορεί να σας χτυπά απανωτά χωρίς να μπορέσετε να κάνετε τίποτα, μέχρις ότου να πέσετε κάπου ή να συναντήσετε άλλον εχθρό και εν πάση περιπτώσει να χάσετε. Επιπλέον, τα boss του παιχνιδιού είναι πολύ δύσκολο να τα νικήσετε την πρώτη φορά που θα τα δείτε, καθώς χρειάζονται λεπτομερέστατη ακρίβεια στις κινήσεις σας και ένα σας λάθος μπορεί να μεταφραστεί σε θάνατό σας, αντί για χτύπημα υπέρ σας. Γενικότερα, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι το gameplay του τίτλου δεν έχει βελτιωθεί σε σχέση με την αρχική του έκδοση. Αυτό είναι και θετικό, μιας και μένει πιστό αλλά και αρνητικό καθώς και μετά από την πρώτη του έκδοση αλλά και στην εποχή του (π.χ. Castlevania και Metroid) υπήρξαν τίτλοι του ίδιου γένους που έπαιζαν σωστότερα.

Πεθαίνετε λοιπόν συχνά και βλέπετε ένα γλυκό αγγελάκι στην game over οθόνη σας και ένα μίνι παιχνίδι με καρδούλες σαν ρουλέτα. Πατάτε το κουμπί και τυχαία αν κάτσει κόκκινη καρδιά, σάς ανασταίνει με όλες τις καρδιές σας και σάς δίνει και ένα φίλτρο, ενώ αν πετύχετε κίτρινη καρδιά βολευτείτε με ανάσταση, χωρίς όλες τις καρδιές σας και χωρίς φίλτρο. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω ότι σε κάθε περίπτωση, η ανάσταση γίνεται στο χωριό, ανεξαρτήτως αν βρισκόσασταν σε dungeon. Είναι πολύ άδικο κάποιες φορές να αναγκάζεσαι να ξεκινάς πάλι από την αρχή, ειδικά όταν κάθε εχθρός από μόνος του είναι δύσκολος και θέλει σωστή θέση για το χτύπημα. Περαιτέρω, μετά την ανάσταση, χάνετε και όλα τα αντικείμενά σας, εκτός από εξοπλισμούς και λεφτά ευτυχώς. Αν γινόταν και αυτό, δε θα γλίτωνα τη ψυχανάλυση.

Ώρα είναι να περάσουμε στο πιο σπουδαίο –ίσως- σημείο αυτής της επανέκδοσης, που δεν είναι άλλο από τα γραφικά και τη μουσική. Υπέροχα σκηνικά, χρώματα και ομαλή κίνηση σαν καρτούν συνθέτουν μια σπουδαία, ειλικρινά, προσπάθεια των σχεδιαστών, όχι μόνο να αναβιώσουν ένα 8μπιτο παιχνίδι αλλά να το πάνε ακόμη πιο μακριά, προσθέτοντας οπτικά ερεθίσματα τα οποία συμπληρώνουν και οπτικοποιούν τη φαντασία που προερχόταν από τα απλοϊκά pixels των 80’s. Η μουσική κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα, πολυφωνική από όργανα μουσικής, «δένει» με την εικόνα και ταξιδεύει τον παίκτη. Έστω όμως ότι θέλετε κάτι πιο ρετρό, το παιχνίδι σάς δίνει τη δυνατότητα να αλλάξετε τον ήχο ή και τα γραφικά στο στυλ του Sega Master System, χωρίς καν να χρειαστεί να μπείτε σε μενού, παρά μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού, ακριβώς τη στιγμή που θέλετε. Είναι απίστευτα χρηστικό να γίνονται όλα τόσο απλά και εύκολα και το αποτέλεσμα είναι ο παίκτης να επιζητεί την αλλαγή και την εμπειρία που αυτή προσφέρει, μεταφερόμενος από την αρχική, στη σύγχρονη εποχή του gaming. Ο γράφων, μάλιστα, έπιασε τον εαυτό του κάποιες φορές που το σκηνικό ήταν βαρύ από άποψη πληροφορίας στην HD εκδοχή του, να το αλλάζει σε 8bit για να μπορεί να κινηθεί πιο στρατηγικά, ενώ ξαναγύριζε στο HD για να χαζέψει τις σχεδιαστικές λεπτομέρειες. Αν μάλιστα πατήσετε πολλές φορές συνεχόμενα το κουμπί των γραφικών, ​τότε θα μπορέσετε να απολαύσετε τον τίτλο ταυτόχρονα και στις 2 εκδοχές του χωρίζοντας την οθόνη στη μέση. Μισό-μισό για τους αναποφάσιστους.

[wp-review id=”12547″]

Αφήστε μια απάντηση