![[UPDATE] Ultra Street Fighter II The Final challengers [Review]](https://ninty.gr/wp-content/uploads/3_USFII_screenshot-1024x576.jpg "[UPDATE] Ultra Street Fighter II The Final challengers [Review]")
- [Review] Asterix & Obelix Slap Them All! 2 - 8 Φεβρουαρίου 2024
- [Review] Disney Illusion Island - 6 Δεκεμβρίου 2023
- [REVIEW] : Pokemon Scarlet : The teal mask - 12 Οκτωβρίου 2023
[UPDATE Online mode]
Μετά από μία εβδομάδα, στην οποία δοκίμασα του διαδικτυακό παιχνίδι του USFII επανέρχομαι για να σας μεταφέρω την άποψή μου. Αρχικά, μπορείτε να παίξετε είτε μέσα από το mode στην αρχική οθόνη ή αν ενεργοποιήσετε το Fight Request στο Arcade, όπου στη δεύτερη περίπτωση όπως είναι αναμενόμενο, δέχεστε αιτήματα μάχης -που δεν μπορείτε να απορρίψετε- τα οποία παγώνουν την πορεία σας και μετά το τέλος των επιτρεπόμενων μαχών, συνεχίζετε ωραία και καλά από εκεί που είχατε μείνει στο Arcade.
Οι επιλογές σας μέσα στο online mode δεν είναι πολλές. Το μόνο ουσιαστικά ερώτημα που θα σας γίνει είναι αν θα παίξετε για να κερδίσετε βαθμολογία και να μπείτε στην παγκόσμια κατάταξη ή αν θα συμμετάσχετε σε casual matches, για την πλάκα δηλαδή, στα οποία ούτε χάνετε ούτε κερδίζετε τίποτα. Κάτω από αυτή την κατηγορία των casual μαχών, βρίσκεται το παιχνίδι με φίλους, το οποίο λογικό είναι να μην επηρεάζει τη βαθμολογία σας.
Ελλείψει ενός γενικού lobby με παίκτες ανά ήπειρο, μπορείτε να ψάξετε αντιπάλους μόνο με γρήγορη αναζήτηση, γενικώς και αορίστως, είτε οποιουδήποτε επιπέδου είτε ομοίου με εσάς, ενώ η απουσία της εφαρμογής για τη δημιουργία και προγραμματισμό match που μας υπόσχεται η Nintendo ότι θα δούμε το καλοκαίρι, δε βοηθά ούτε τη διαδικτυακή συνεύρεση με τους φίλους σας για κλωτσομπουνίδια. Συνδέεστε λοιπόν με κάποιον άγνωστο σε ένα lobby που έχει φτιάξει -και μπορείτε να φτιάξετε και εσείς- και παίζετε τρία match και μετά αποσυνδέεστε αναγκαστικά από αυτόν. Θεωρώ δίκαιο να πραγματοποιούνται μόνο 3 αγώνες, μιας και σε περίπτωση καθαρής υπεροχής του ενός έναντι του άλλου, ο πρώτος να μην πάρει άπειρους -δυνητικά- βαθμούς. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε λοιπόν είναι το online, δεν υπάρχει τρόπος να συνομιλήσεις με τον αντίπαλό σου, να στείλεις αίτημα φιλίας… τίποτα.
Στο τομέα της εμπειρίας, τις περισσότερες φορές αντιμετώπισα lag. Βέβαια αυτό εξαρτάται και από τη σύνδεση του αντιπάλου, αλλά υπήρχαν πάρα πολλά match στα οποία δεν μπορούσα να παίξω. Δεδομένου ότι το Street Fighter χρειάζεται ακρίβεια δευτερολέπτου για την εκτέλεση των επιθέσεων, το lag είναι ανεπίτρεπτο. Με το που συνδεθείτε με τον αντίπαλο, βλέπετε μια ένδειξη σχετικά με το σήμα που έχει (για τη σύνδεση στο ίντερνετ) αλλά από την εμπειρία μου, δεν μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα από αυτή.
Εντέλει, το online είναι όπως το περίμενα δυστυχώς, μια επιπλέον προσθήκη χωρίς αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο που θα σε κάνει να επιστρέφεις ξανά και ξανά. Δεν αλλάζει κατ’ εμέ τη βαθμολογία του παιχνιδιού, καθώς όποιος πάρει το USFII ξέρει τι να περιμένει. Δεν είναι το SF4 ή το νέο εκπληκτικό Street Fighter που περιμένουμε μετά το 5. Ωστόσο, δίδαξε πώς να κάνουμε το Hadouken!
[ORIGINAL REVIEW]
Θυμάμαι έντονα το καλοκαίρι που οι γονείς μου, μού είχαν αγοράσει το Sega Mega Drive και είχα αποκτήσει το Super Street Fighter II The New Challengers. Κάθε πρωί πήγαινα στο φροντιστήριο Αγγλικών, για να προετοιμαστώ για το Lower και κάθε μεσημέρι που γύρναγα ο μικρότερος αδερφός μου με περίμενε με την κασέτα μέσα στην υποδοχή, έτοιμος για ξύλο. Κάθε μεσημέρι, κάθε μέρα. Την κασέτα την είχα μεταχειρισμένη με το κουτί γεμάτο σημάδια από τον προηγούμενο κάτοχο και το βιβλιαράκι οδηγιών να λείπει. Ατελείωτες ώρες πέρασα με τον αδερφό μου και το φίλο μου προσπαθώντας να ανακαλύψουμε κάθε κολπάκι, καθενός χαρακτήρα, ώσπου εντέλει έφτιαξα το δικό μου βιβλιαράκι οδηγιών.
Από τότε το Street Fighter για μένα έγινε ένας από τους πιο αγαπημένους τίτλους. Το ακολούθησα και το ακολουθώ ακόμη, σχεδόν σε κάθε έκδοσή του και προσωπικά θεωρώ ότι μόνο το τέταρτο μέρος της σειράς απέδωσε σωστά το συναίσθημα που αυτό το θρυλικό παιχνίδι είχε δημιουργήσει και μάλιστα το βελτίωσε. Και τώρα στο 2017 σε μια υβριδική κονσόλα και με φόντο την εποχή των 4k, HDR, VR και Street Fighter V, έρχεται η Capcom να μας δώσει ένα ακόμη Street Fighter II και να μας πείσει ότι, ο τίτλος που τα ξεκίνησε όλα, μπορεί να γίνει απολαυστικός και θελκτικός σήμερα.
Το Ultra Street Fighter II The Final Challengers αποτελεί ουσιαστικά μια ενισχυμένη επανέκδοση του Super Street Fighter II Turbo HD Remix, που βρίσκεται στην αγορά χρόνια τώρα, που και αυτό με τη σειρά του ήταν μια επανέκδοση του Super Street Fighter II Turbo Hyper Fighting (λατρεύω αυτές τις ονομασίες). Οπότε, επί της ουσίας, για αυτό το review ισχύουν όλα όσα έχουν ειπωθεί για το SSFIITurboHDRemix, με τη διαφορά ότι υπάρχουν 2 νέοι χαρακτήρες και ένα καινούργιο mode.
Ξεκινά η κασέτα με μια σκοτεινή και σκιώδη μορφή να κοιτά τον παίκτη απειλητικά. Οι ώμοι της κινούνται πάνω κάτω σταθερά και βίαια. Κρότοι ακούγονται και λάμψεις μας δίνουν μια ιδέα για το άτομο που βρίσκεται μπροστά μας. Η σκηνή φωτίζεται και αποκαλύπτεται ο Ryu. Εκείνος σταματά. Στις παλάμες του μαζεύεται η δύναμή του και ακολούθως την εκτοξεύει στο κύμα ενέργειας που ονομάζεται… Hadoken. Επική εισαγωγή που δημιουργούσε ανατριχίλα στη δεκαετία του 90 και μόνο χαρά μπορεί να προκαλέσει η ενσωμάτωσή της και εδώ. Μπαίνουμε ωστόσο, στο κεντρικό μενού και δυστυχώς αντικρίζουμε μια απλή λίστα από modes με μια υποτονική lounge/ jazz μουσική. Λοιπόν, δεν είμαι λάτρης της χαλαρής μουσικής, αλλά αντικειμενικά αν το δει κανείς, είναι αυτό το είδος ταιριαστό σε ένα παιχνίδι ξύλου; Δεν μπορεί να έχει θετική απάντηση αυτό το ερώτημα, συνεπώς το θεωρώ ρητορικό. Είμαστε λίγες στιγμές μπροστά σε κάποιον που μας επιτίθεται και τώρα είναι η ώρα να αράξουμε στον καναπέ; Η ένταση πάει περίπατο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Capcom επιλέγει τέτοια αταίριαστη μουσική στα παιχνίδια της. Ο τίτλος Marvel Vs Capcom 2 είχε jazz μουσική κατά τη διάρκεια της μάχης. Ήταν παράδοξο Super Ήρωες και χαρακτήρες παιχνιδιών ξύλου να καταστρέφουν τα πάντα και η μουσική υπόκρουση να εμπεριέχει πνευστά και δη σαξόφωνο. Κακόηχο, λοιπόν, το μενού του USFII αλλά εν πάση περιπτώσει ας το βάλουμε στην άκρη.
Το ξύλο που θα ρίξετε, σε τοπικό επίπεδο, μπορεί να είναι με έως και δύο παίκτες. Αν είστε μόνοι, μπορείτε να παίξετε στο arcade, δηλαδή τον κλασικό τρόπο στον οποίο παλεύετε σειρά από χαρακτήρες, χωρίς δυστυχώς αυτοκίνητο και βαρέλια (γιατί άραγε;) και στο τέλος βλέπετε την ιστορία του δικού σας, στο Versus όπου μάχεστε εναντίον CPU για ένα γρήγορο match όσες φορές θέλετε, στο buddy battle που συμμαχείτε με ένα CPU ενάντια σε άλλο, το οποίο εντούτοις έχει περισσότερη πλάκα με δύο παίκτες και στο Way of the Hado που θα εξηγήσω σε λίγο. Αν έχετε φίλο, τότε μπορείτε να παίξετε versus ή buddy battle. Διευκρινίζοντας το buddy battle για δύο παίκτες θα ήθελα να αναφέρω ότι, ουσιαστικά, κάνετε ομάδα οι δυο σας και με κοινή μπάρα ενέργειας προσπαθείτε να νικήσετε CPU φοβερά υψηλού επιπέδου δυσκολίας. Αν χάσετε από το CPU τότε εκείνο θα λάβει 2 νίκες, αφού νίκησε 2 παίκτες ταυτόχρονα, το οποίο σημαίνει κατευθείαν game over για σας σε best out of 3 αγώνα. Συνεπώς μια ήττα είναι το τέλος, ενώ αντιθέτως εσείς χρειάζεστε νίκες σε 2 γύρους. Το mode, δεν είναι κάτι ολόφρεσκο, αφού είχε πρωτοπαρουσιαστεί στο Street Fighter Alpha και μάλιστα εκεί θα μπορούσα να πω ότι ήταν πιο ενδιαφέρον μιας και το παιχνίδι είχε περισσότερα να προσφέρει σε combos (θυμηθείτε τα -ISMS σε SFA3) και άρα σε αξία. Πέρα από αυτό, δυστυχώς, πριν την επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας του τίτλου δεν ήταν διαθέσιμο το διαδικτυακό παιχνίδι, οπότε προς το παρόν δεν μπορούμε να το κρίνουμε, ωστόσο ο γράφων δεσμεύεται, αφού ρίξει ικανοποιητικό γρονθοκόπημα, να ενημερώσει το παρόν review. Τα modes σίγουρα φαντάζουν λίγα και η απουσία ενός tournament σε τοπικό επίπεδο είναι αισθητή, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι υπήρχε στα Street Fighter II και η φορητή φύση του Nintendo Switch είναι τέτοια που επιβάλει τουρνουά πολλών ατόμων. Ελπίζουμε να υπάρχει στις online μάχες.
Εκτός από το buddy battle, νέα προσθήκη σε σχέση με το Super Street Fighter II Turbo HD Remix, είναι το the Way of the Hado. Σε αυτό το παιχνίδι για ένα παίκτη, πιάνετε τα joycons ανά χείρας και γίνεστε ο Ryu. Με κινήσεις των χεριών σας καλείστε να εκτελέσετε hadoken, shoryuken, tatsumaki sempu kyaku (ελικοπτεράκι), τη super επίθεση shinku hadoken και άμυνα. Υπάρχουν τρεις πίστες που διακρίνονται ανάλογα με τη δυσκολία τους. Νικήστε σε μία και θα λάβετε πόντους εμπειρίας τους οποίους μπορείτε να σπαταλήσετε για να ανεβάσετε κάποιο στατιστικό σας όπως επίθεση, ζωτικότητα, critical χτυπήματα κ.τ.ό.. Τα γραφικά σε αυτό το mode θυμίζουν SFIV και λέω θυμίζουν, γιατί κάποια στοιχεία είναι κατώτερα, όπως η σκίαση και ο αριθμός των πολυγώνων αφού είναι ορατές οι γωνίες. Όποιος ασχοληθεί μαζί του αρκετά θα φτιάξει λίστα με το τι δεν του αρέσει. Ένα πρώτο αρνητικό είναι ότι τα στατιστικά και οι πόντοι εμπειρίας αφορούν μόνο σε αυτό το mode και δε χρησιμεύουν σε τίποτε άλλο στο υπόλοιπο παιχνίδι. Θα ήταν κίνητρο να δαπανήσουμε χρόνο στο mode αν, επί παραδείγματι, με τους πόντους αγοράζαμε ή ξεκλειδώναμε κάτι. Ένα δεύτερο αρνητικό είναι ότι δεν μπορείτε να ρίξετε απλές μπουνιές και κλωτσιές, αλλά θα περιοριστείτε στην εκτέλεση των κινήσεων του Ryu. Οπότε καταντά επαναλαμβανόμενο και κουραστικό. Ωστόσο, το αρνητικότερο όλων είναι ότι το παιχνίδι είναι εξαιρετικά φτωχά σχεδιασμένο τόσο οπτικά όσο και στο gameplay, που δηλώνει ξεκάθαρα ότι δε υπήρξε μεστή σκέψη για αυτό και μάλλον μπήκε για λόγους θεατρινισμού στο τέλος. Αν αναρωτιέστε για το χειρισμό με τα joycons αυτός με μια λέξη είναι επαίσχυντος. Παλιές -και ευτυχώς ξεχασμένες- εποχές Wii τίτλων Ε κατηγορίας. Τόσο κακός.
Για να μας χρυσωθεί το χάπι από την έλλειψη πολλών modes, υπάρχει ξεκλείδωτη εξαρχής μια συλλογή από εκπληκτικές πραγματικά εικόνες, κάποιες εκ των οποίων, περισσότερο από άλλες θα μπορούσαν να κατηγοριοποιηθούν ως τέχνη. Τα μόνα αρνητικά είναι ότι οποιοδήποτε κείμενο υπάρχει, είναι σε ιαπωνικά και ότι δεν μπορείς να τραβήξεις screenshot, το δεύτερο το θεωρώ λογικό αν αναλογιστούμε τα πνευματικά δικαιώματα. Θα ‘θελα πάντως πάρα πολύ να εκτυπώσω κάποιες από αυτές, αλλά δυστυχώς δεν είναι εφικτό μέσα από το παιχνίδι!
Στον τομέα του gameplay έχουμε το κλασικότερο των Street Fighter. Ο κάθε χαρακτήρας έχει τρεις μπουνιές και τρεις κλωτσιές που διακρίνονται από την ταχύτητα, που είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη δύναμη, ήτοι η ελαφριά μπουνιά είναι γρήγορη αλλά αδύναμη, ενώ η βαριά είναι αργή και δυνατή. Αυτό όμως που θα σας φέρει τη νίκη είναι οι ειδικές κινήσεις κάθε χαρακτήρα τις οποίες μπορείτε να δείτε ανά πάσα ώρα στο μενού παύσης του παιχνιδιού. Εκεί οι βετεράνοι θα αντικρίσουν τα τεταρτοκύκλια, ημικύκλια, κύκλους και τα γνωστά φορτώματα που πρέπει να σχηματιστούν από το μοχλό και το κουμπί μπουνιάς ή κλωτσιάς. Αναλόγως ποιο κουμπί θα πατήσετε η επίθεσή σας θα προσδιοριστεί από την ταχύτητα και δύναμη που προανέφερα. Κάθε ένας από τους 19 χαρακτήρες, -με τους Evil Ryu και Violent Ken καινούργιους στο SFII, αλλά όχι πρωτοεμφανιζόμενους στη σειρά- έχει και μια σούπερ μπάρα που γεμίζει κάθε φορά που επιτίθεστε. Όταν συμπληρωθεί εξαπολύετε την πιο ισχυρή επίθεση του χαρακτήρα σας. Με τις κινήσεις αυτές να μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού -άντε δύο το πολύ- το Street Fighter είναι πολύ διαφορετικό από το Tekken με τις σελίδες επί σελίδων από επιθέσεις. Αντί αυτού η απόσταση από τον αντίπαλο και η αλληλουχία των επιθέσεων αναδεικνύουν το τακτικό ύφος της σειράς. Βέβαια, η σειρά έχει εξελιχθεί πολύ στις μέρες μας με τα SFIV και SFV να μονοπωλούν το ενδιαφέρον στα τουρνουά και διαδικτυακά match με πλήθος τεχνικών όπως αντεπιθέσεις, αποφυγές λαβών, εκδικητικές κινήσεις με τη μορφή ultra combos κ.ά. των οποίων η απουσία εδώ είναι ιδιαίτερα αισθητή. Οι μάχες είναι πολύ σύντομες για τα σημερινά δεδομένα και κάπως ρηχές, η ισορροπία των χαρακτήρων πάσχει και μέσα στους 19 μαχητές οι 5 (Ryu, Ken, Akuma, Evil Ryu και Violent Ken) έχουν παρόμοιες κινήσεις με διαφορές εντούτοις ως προς τον τρόπο παιχνιδιού. Έτσι, το USFII δε φαντάζει μόνο, αλλά είναι κυριολεκτικά, λίγο. Τουλάχιστον ο τίτλος παίζει σωστά και δεν υπάρχει πρόβλημα στις αποκρίσεις των κουμπιών και μάλιστα μπορεί να παιχτεί -προς εκπληξή μου- και με τα πλήκτρα κατεύθυνσης στα joycons, αν και ο αναλογικός μοχλός, ελλείψει D-pad, είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος. Επιπλέον, ακόμη και με ένα joycon δε δημιουργείται κανένα πρόβλημα και είναι άνετο να παίξει κανείς, επίσης προς έκπληξη μου. Για τους αρχάριους που θα θέλουν να πρωτοασχοληθούν, το παιχνίδι προσφέρει τον τρόπο χειρισμού Lite, στον οποίο εκτός από τις μπουνιές και κλωτσιές, μπορεί κανείς να ορίσει και τις ειδικές κινήσεις και super επιθέσεις, ώστε όλα να γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού. Μοιάζει με κλεψιά αν ισχύει -αν και δεν το νομίζω- στο online.
Σχετικά με την ομοιότητα του τίτλου με το Super Street Fighter II θα πρέπει να ποϋμε ότι η παρουσίαση στην οθόνη επιλογής χαρακτήρα είναι πιστή στον αρχικό τίτλο σε σχέση με το Super Street Fighter II Turbo HD Remix που χρησιμοποιούσε άλλα πορτρέτα. Επίσης και το HUD (μπάρες ενέργειας, σούπερ κίνησης) θυμίζει τον τίτλο των 90s όπως και τα εφέ στην κινήσεων. Κατά τα άλλα, τα HD γραφικά είναι τα ίδια με το SSFIITurboHDRemix και μάλιστα τα καρέ του animation σε μαχητές και background δεν έχουν αυξηθεί με αποτέλεσμα η κίνηση να μην είναι ομαλή. Εδώ έχω μια ένσταση. Μιας και ο τίτλος υποστηρίζει και τα 16bit γραφικά (και ήχο) θεωρώ τη διατήρηση στην HD εκδοχή των ίδιων καρέ, κάτι περιττό. Στο Wonderboy επί παραδείγματι είχε γίνει πολύ καλύτερη δουλειά. Χαμένη ευκαιρία να δει το κοινό κάτι ομορφότερο. Επιπροσθέτως, η αλλαγή στα γραφικά και / ή στον ήχο, δε γίνεται άμεσα με το πάτημα ενός κουμπιού, αλλά πρέπει κανείς να επιστρέψει στο αρχικό μενού και να επιλέξει την αλλαγή στην εικόνα ή / και στον ήχο και μετά να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Χωρίς λόγο. Ο ήχος, από την άλλη, πιστεύω ότι ακόμη και στην 90s εκδοχή, είναι πιο καθαρός από αυτό που θυμάμαι, αν και βέβαια το Mega Drive είχε χειρότερο ήχο από το SNES του οποίου το USFII θεωρείται συνεχιστής. Προσωπικά, επιλέγω να παίζω με HD γραφικά και παλιό ήχο, καθώς τα κομμάτια και οι φωνές στο remix δε μου δημιουργούν το αίσθημα της νοσταλγίας.
Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για την έγκαιρη και ευγενική παραχώρηση του τίτλου για τις ανάγκες του παρόντος review!
[wp-review id=”12722″]
2 Comments