Octopath Traveler [Review]

• About
• Latest Posts

Βρείτε με σε

Nicilos

Συντάκτης at ninty.gr

Οι γιατροί από μωρό θεώρησαν ότι ο Nicilos ήταν θυμήρες θαύμα της φύσης που θα ζούσε αμφιλαφή έτη. Τα πρώτα του δώρα ήταν ένα κόκκινο καπέλο με "Μ" στο κέντρο και ένα μάστερ ξίφος που κατατροπώνει το κακό. Η πρώτη του λέξη ήταν: Hadouken

Βρείτε με σε

Latest posts by Nicilos (see all)

• [Review] Asterix & Obelix Slap Them All! 2 - 8 Φεβρουαρίου 2024
• [Review] Disney Illusion Island - 6 Δεκεμβρίου 2023
• [REVIEW] : Pokemon Scarlet : The teal mask - 12 Οκτωβρίου 2023

Από τη στιγμή της αποκάλυψης του Octopath Traveler, ως project ακόμα, στην επίσημη παρουσίαση του Nintendo Switch τον Ιανουάριο του 2017, είχα καταλάβει ότι είναι ένας ιδιαίτερος τίτλος, που για να είμαι ειλικρινής δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Μπροστά στα The Legend of Zelda Breath of the Wild, Super Mario Odyssey και Xenoblade Chronicles 2 που προβλήθηκαν μαζί του, το Octopath Traveler έμοιαζε με ένα ταπεινό δισδιάστατο JRPGάκι εποχής SNES, ένας φτωχός συγγενής μιας οικογένειας που είχε να δείξει μεγαθήρια και μια τεμπελιά εκ μέρους της Square Enix, τουλάχιστον στα μάτια μου, να αξιοποιήσει το νέο hardware της Nintendo.

Ωστόσο, όσο ο καιρός περνούσε και μαθαίναμε περισσότερα για αυτό, τόσο μέσα μου μεγάλωνε μια άκρατη επιθυμία να βουτήξω στον κόσμο του και να νιώσω ίσως ξανά λίγη από τη μαγεία των JRPG της εποχής του PS1 όπως Wild Arms 1 & 2, Suikoden 2, Breath of Fire 3 και Final Fantasy 7,8 & 9. Σε αυτό βοήθησαν τα δύο εξαιρετικά demo που το δίχως άλλο “πουλούσαν” τον τίτλο. Τι είναι λοιπόν τελικά το Octopath Traveler; Ένα παρωχημένο δημιούργημα που στοχεύει στις αναμνήσεις των gamers ή ένας καινούργιος αέρας πνοής σε μια κατηγορία παιχνιδιών που δεν είναι πλέον καθαρόαιμη;

Στην πλοκή έγκειται η πρώτη ειδοποιός διαφορά, σε σύγκριση με άλλα JRPG, αφού δεν είναι μια αλλά οχτώ. Όπως ο τίτλος μας προδιαθέτει, 8 είναι οι χαρακτήρες μας και όλοι τους έχουν τις δικές τους καταβολές, υπόβαθρα και στόχους. Συνεπώς μιλάμε για 8 ιστορίες από 8 ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, με τη σημασία της λέξεως, καθώς κανένας από αυτούς δεν είναι δισδιάστατος ή κομπάρσος στην υπόθεση του άλλου. Ξενίζει ευχάριστα η εν λόγω προσέγγιση στην αφήγηση, αφού οι 8 πρωταγωνιστές μας δεν έχουν κάτι που να τους ενώνει, ένα κοινό αρχέγονο κακό, ένα τέλος του κόσμου ή μια μοιραία συγκυρία, είναι απλά ταξιδιώτες που συμπορεύονται για το ταξίδι και μόνο, με σκοπό να βοηθήσει ο ένας τον άλλο στους προσωπικούς, ατομικούς στόχους. Ο φαρμακοποιός Άλφυν θέλει να γιατρέψει όσους περισσότερους μπορεί, η κληρικός Οφίλια να ολοκληρώσει το τελετουργικό της Ιερής Φλόγας, ο κλέφτης Θήριον να κλέψει τις δρακόπετρες για να απελευθερωθεί από το βραχιόλι της ντροπής, η κυνηγός Χ’αανίτ να βρει τι απέγινε ο δάσκαλός της κατά τη διάρκεια κυνηγιού του, η χορεύτρια Πριμρόουζ να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα της, ο ιππότης Όλμπερικ να ζητήσει εξηγήσεις από τον συμπολεμιστή και προδότη του θρόνου, η έμπορος Τρέσσα να γίνει πλανόδια πωλήτρια σε όλα τα μέρη του κόσμου, ενώ ο ακαδημαϊκός Σάιρους να μάθει όσα περισσότερα μπορεί για έναν κλεμμένο τόμο. Όπως είναι κατανοητό δεν έχουν όλες οι ιστορίες το ίδιο βάθος ή την ίδια έμπνευση, ωστόσο το γεγονός ότι κάθε ένας από τους ήρωες αναπτύσσεται, το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα παιχνίδια του είδους, όπου συνήθως η υπόθεση βασίζεται σε ένα ή δύο χαρακτήρες και οι υπόλοιποι αποτελούν καρικατούρες στερεοτύπων με λίγη ή καθόλου επίδραση στην κεντρική ιστορία.

Το ατού της όλης σύλληψης εντούτοις, αποτελεί ταυτόχρονα και το μειονέκτημά της, μιας και ποτέ οι ήρωες δε συμμετέχουν στις επιμέρους ιστορίες των συντρόφων τους. Η ομάδα σας ξαφνικά χάνεται όταν ξεκινάει ένα cutscene και μόνο ο άμεσα εμπλεκόμενος έχει λόγο στα γεγονότα, αγνοώντας όλους τους υπόλοιπους. Για την ακρίβεια, οι ήρωες είναι ξένοι μεταξύ τους και μόνο σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού συνομιλούν με έναυσμα συνήθως την πλοκή, χωρίς να μπορεί να θεωρηθεί ότι υπάρχει κάποιου είδους σύνδεση, συμπάθεια ή ενδιαφέρον. Αυτό το σημείο είναι κάτι που θα θέλαμε να διορθωθεί στο αναπόφευκτο sequel. Καλές είναι οι οχτώ ιστορίες, αλλά θα μπορούσε επί παραδείγματι στο τέλος όλες αυτές οι επιμέρους αναζητήσεις να καταλήξουν σε μια γενικότερη ούτως ώστε να συνθέσουν ένα πιο ολοκληρωμένο σύνολο. Ακόμη και έτσι βέβαια είναι σίγουρο ότι το Octopath Traveler θα σας χαρίσει όμορφες στιγμές στις άνω των 60 ώρες που θα δαπανήσετε.

Όταν ξεκινήσετε το παιχνίδι πατώντας New Game, δε θα δείτε καμία εισαγωγή, κανένα γενικό σκηνικό ή θρύλο, παρά κατευθείαν  θα σας επιτρέψει να επιλέξετε οποιονδήποτε από τους 8 ήρωες ενώ θα πάρετε μια μικρή γεύση του μικρού στην αρχή κόσμου της ηπείρου Ορστέρρα. Ο πρώτος ήρωας που θα επιλέξετε θα είναι και εκείνος που οπωσδήποτε θα πρέπει να ολοκληρώσετε την ιστορία του και δεν μπορεί να αφαιρεθεί από την ομάδα. Οπότε διαλέξτε με προσοχή και διαβάστε τη βιογραφία του καθενός πριν αρχίσετε. Αυτός είναι και ο μοναδικός περιορισμός γιατί κατά τα άλλα ο τίτλος σας επιτρέπει να πάτε σε όποια πόλη θέλετε και να στελεχώσετε την ομάδα σας με όποιο ήρωα επιθυμείτε με όποια σειρά και φυσικά μπορείτε είτε να τους μαζέψετε όλους, είτε να προχωρήσετε τις ιστορίες όσων έχετε (καλό είναι η ομάδα σας να αποτελείται από τουλάχιστον 4) και γενικά να παίξετε με το ρυθμό και τον τρόπο που σας αρέσει. Κάθε ατομική ιστορία αποτελείται από 4 κεφάλαια και κάθε φορά που προχωράτε, ο κόσμος της Ορστέρρα “ανοίγει” σαν να δημιουργείται από ομόκεντρους κύκλους με κάθε κεφάλαιο να εκτελείται σε άλλο δακτύλιο.

Ως προς τον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι διακρίνουμε όπως σε όλα τα JRPG το χειρισμό εντός και εκτός της μάχης. Εκτός της μάχης, έχετε τις συνηθισμένες ομιλίες με χωρικούς και απλούς χαρακτήρες, τα side quests που ονομάζονται Tales, αλλά αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι τα Path Actions. Κάθε ένας ήρωας έχει από μία ιδιαίτερη ικανότητα ανάλογα με το ρόλο του, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι 8 διαφορετικές καθώς ανά δύο έχουν ίδιο αποτέλεσμα. Η Οφίλια επί παραδείγματι, η οποία παρενθετικά θα πω ότι είναι εκείνη που διάλεξα ως βασική ηρωίδα καθώς πάντα παίζω με κάποιον που γιατρεύει την ομάδα, έχει την Καθοδήγηση (Guide) με την οποία πείθει NPC να την ακολουθήσει και μπορεί να τον καλέσει στη μάχη για να τη βοηθήσει. Αντίστοιχα η Πριμρόουζ έχει την Γοητεία (Allure) που πετυχαίνει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα, ωστόσο υπάρχει ρίσκο αποτυχίας. Οι υπόλοιπες δυάδες είναι:  η Πρόκληση (Challenge) του Όλμπερικ και η Επιθετική Πρόκληση (Provoke) της Χ’αανίτ με τις οποίες αντιμετωπίζουν NPCs σε μάχη ένα προς ένα για απόκτηση πόντων εμπειρίας, η Αγορά (Purchase) της Τρέσσα και η Κλοπή (Steal) του Θήριον για την απόκτηση αντικειμένων και τέλος η Έρευνα (Inquiry) του Άλφυν και ο Ενδελεχής Έλεγχος (Scrutinize) του Σάιρους με τις οποίες μαθαίνετε το υπόβαθρο κάποιων NPCs και ίσως κερδίσετε κάποιο κρυφό αντικείμενο. Κάθε μία δηλαδή δράση μονοπατιού υπάρχει στην ευγενή μορφή της και στην… “παράνομη”, τρόπον τινά, η οποία έχει ρίσκο αποτυχίας ανάλογα με τη φήμη σας στην εκάστοτε πόλη ή χωριό. Μια αποτυχημένη δράση μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της φήμης σας. Μολονότι οι καθαρά διαφορετικές δράσεις είναι λιγότερες από τους χαρακτήρες, υπάρχει πάντοτε ενδιαφέρον να προσπαθήσετε να δείτε τι μπορείτε να κερδίσετε και πώς αντιδρούν οι NPCs σε κάθε μία από αυτές. Ωστόσο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι οι ευγενείς δράσεις έχουν 100% πιθανότητα επιτυχίας σε αντίθεση με τις παράνομες, για τις οποίες δεν υπάρχει σημαντικό κέρδος να χρησιμοποιήσετε (ίσως εκτός της Κλοπής του Θήριον αφού δεν πληρώνετε).

Κάπως έτσι, περνάμε στο δεύτερο στοιχείο που διαφοροποιεί σημαντικά τον τίτλο από τον ανταγωνισμό, το οποίο δεν είναι άλλο από το σύστημα μάχης. Αρχικά το Octopath Traveler έχει τυχαίες μάχες, τεχνική που σχεδόν έχει εξαλειφθεί  στα JRPG του σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείτε να αποφύγετε τους εχθρούς ενώ το flee για να ξεφύγετε μπορεί εύκολα να αποτύχει ειδικά αν οι εχθροί είναι μεγαλύτερου επιπέδου. Οπότε πρέπει να συμβουλεύεστε πάντα το επίπεδο κινδύνου της περιοχής για το οποίο σας ενημερώνει το παιχνίδι. Το θετικό είναι ότι γίνεται Autosave συχνά, κάτι που σίγουρα βοηθάει. Στις μάχες σας λοιπόν θα παρατηρήσετε κλασικό turn based σύστημα όπου ο καθείς παίζει πρώτος ανάλογα με το στατιστικό της ταχύτητάς του, ενώ έχετε εποπτεία της σειράς με την οποία θα παίξουν τόσο οι ήρωες της τετραμελής ομάδας σας όσο και οι εχθροί. Κάθε ένας από τους εχθρούς τώρα έχει μια σειρά από αδυναμίες σε φυσικές (τσεκούρι, σπαθί, δόρυ, στιλέτο, τόξο, ραβδί) και μαγικές επιθέσεις (φωτιά, πάγος, φως, σκοτάδι, ηλεκτρισμός, αέρας). Κάνοντας επιθέσεις σύμφωνα με τις αδυναμίες τους, τόσες φορές όσες δηλώνει το αντίστοιχο εικονίδιο κάθε αντιπάλου, προκαλεί το “σπάσιμο” (break) του, που σημαίνει ότι ακινητοποιείται για ένα γύρο και δέχεται μεγαλύτερη ζημιά από επιθέσεις.  Η ανακάλυψη της αδυναμίας καθενός από τους εχθρούς ώστε να τους “σπάσετε” αποτελεί το βασικό μέλημά σας, αφού από νωρίς το παιχνίδι καθιστά σαφές ότι αν επιτίθεστε στα τυφλά τότε θα χάσετε. Αυτό το Break σύστημα θυμίζει κάπως το Stagger από το Final Fantasy XIII αλλά εδώ είναι πιο φιλοσοφημένο. Παράλληλα με το Σπάσιμο υπάρχει η Ενίσχυση (Boost). Σε κάθε γύρο ο κάθε ήρωας κερδίζει ένα πόντο Ενίσχυσης τον οποίο μπορεί να τον κρατήσει για αργότερα ή να τον χρησιμοποιήσει. Για κάθε Ενίσχυση που χρησιμοποιεί τόσες περισσότερες φυσικές επιθέσεις κάνει στον ίδιο γύρο ή τόσο μεγαλύτερη ζημιά προκαλεί με μαγεία. Εδώ έγκειται η στρατηγική του παιχνιδιού: ποιος θα επιτεθεί και πόσες φορές ώστε να σπάσει ο αντίπαλος; Ποιος θα κρατήσει Ενίσχυση για αργότερα και ποιος είναι εν γένει ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί η μέγιστη ζημιά; Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα φιλοσοφημένο σύστημα λοιπόν που κάνει κάθε αναμέτρηση μοναδική και δίνει μια ανάσα φρεσκάδας στις turn based μάχες του παρελθόντος.

Μετά από κάθε νίκη σας, μαζεύετε πόντους εμπειρίας (τι πρωτότυπο!) και οι χαρακτήρες σας ανεβαίνουν επίπεδο και παραμετροποιούνται αυτόματα τα στατιστικά τους. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι οι πόντοι δουλειάς που μαζεύετε με τους οποίους ξεκλειδώνετε νέες επιθέσεις και παθητικές ικανότητες, επί παραδείγματι ο Όλμπερικ μπορεί να αμύνεται ενός ήρωά σας ώστε να προστατευθεί ενώ η Πριμρόουζ αντεπιτίθεται κ.ά.τ.. Το σύστημα δουλειών θυμίζει τα παλιά Final Fantasy στα οποία κάθε ήρωας είχε ένα ρόλο. Εδώ λοιπόν το ωραίο είναι ότι κάθε δουλειά είναι αρκετά διαφορετική και από ένα σημείο και μετά ο κάθε ήρωας μπορεί να διαλέξει και μια δεύτερη με αποτέλεσμα να διευρύνεται το πλήθος των στρατηγικών που μπορείτε να επιτύχετε με την τετραμελή ομάδα σας. Το τελευταίο που θα ήθελα να προσθέσω σε αυτά είναι ότι το Octopath Traveler κάνει καλή δουλειά στο επίπεδο δυσκολίας που προσφέρει και έτσι θα αποφύγετε την άλογη περιπλάνηση ώστε να παλεύετε συνέχεια για να ανεβείτε επίπεδο. Όλα γίνονται φυσικά ακολουθώντας την πορεία του παιχνιδιού.

Οπτικά τώρα, το Octopath Traveler δεν είναι για όλους. Η HD-2D τεχνική απεικόνισης, όπως την ονομάζει η Square Enix, μας δίνει τρισδιάστατα περιβάλλοντα φτιαγμένα ωστόσο με δισδιάστατα  μοντέλα, χαρακτήρες από sprites 16bit και εφέ φωτισμού και νερού του σήμερα. Η Unreal Engine κάνει θαύματα και ειδικά όσοι έχουν παίξει ιαπωνικά παιχνίδια ρόλων του SNES ή PS1 θα νοσταλγήσουν αλλά και θα εντυπωσιαστούν με το οπτικό αποτέλεσμα. Μακάρι τα τότε παιχνίδια να έμοιαζαν έτσι. Ωστόσο, για να είμαι δίκαιος, εν έτει 2018 είναι δύσκολο να αποδεχτώ ΑΑΑ τίτλο με τέτοια γραφικά όσο και αν αποτελούν καλλιτεχνική πρόταση, ειδικά όταν από την μία υπάρχει ένα Xenoblade Chronicles 2 στην ίδια πλατφόρμα και από την άλλη η Square Enix έχει δημιουργήσει πολύ καλύτερες οπτικές εμπειρίες στο παρελθόν με πιο αδύναμα hardware. Συμβουλή μου να παίξετε τα demo και να αποκτήσετε τη δική σας άποψη. Προσωπικά, μου αρέσει και προτιμώ αυτή την προσέγγιση από κάτι τεμπελοδουλειές της εταιρείας που ακούνε στο όνομα I am Setsuna και Lost Sphear, εντούτοις για το επόμενο παιχνίδι θα ήθελα σε περίπτωση που κρατήσουν το HD-2D να χρησιμοποιήσουν πιο λεπτομερή sprites (όποιος θυμάται το Street Fighter III μπορεί να καταλάβει τι εννοώ). Με τεχνικούς όρους μιλάμε για έναν τίτλο που έχει μικρούς χρόνους φορτώματος, περιστασιακή πτώση των καρέ και ανάλυση 720p docked ενώ ως φορητό πέφτει σε χαμηλότερα επίπεδα, ωστόσο για να είμαι απόλυτα ειλικρινής η εικόνα φαινόταν καλύτερη στην οθόνη του Switch πάρα στην 4K 55” τηλεόραση του σαλονιού μου. Τα pixel έβγαζαν μάτι!

Για τη μουσική του Octopath Traveler δεν έχω ιδιαιτερα παράπονα. Ενορχηστρωμένη και με προσωπικότητα, οδηγεί τον παίκτη από την ένταση της μάχης, στην ησυχία του χιονισμένου τοπίου ή τη σαγήνη της ερήμου. Οι διάλογοι είναι όμως μια άλλη ιστορία, καθώς στα σημεία που έχουμε ηθοποιία, η προφορά είναι υπερβολική και οι φωνές μάλλον αταίριαστες με τους ήρωες. Δεν είναι κακό το αποτέλεσμα αλλά σίγουρα είναι περίεργο στα αυτιά. Και δεν αναφέρομαι καν στη Χ’αανίτ η οποία μιλάει σε αγγλοσαξονικά. Εκεί τρελαίνομαι (με όλες τις έννοιες τις λέξης). Μπορείτε βέβαια να αλλάξετε οπότε επιθυμείτε από Αγγλικά σε Ιαπωνικά οπότε αν δεν σας αρέσει αυτό που ακούτε υπάρχει λύση.